De Vervloekte Troon en de Kinderen van de Doden

Hoofdstuk 10: De verklaring

Klaus, Roger en John liepen naar de rand van het bos. Voor hen rees een groot wit kasteel voor hen op. 'Is dit het?' vroeg Roger. Ze hielden halt bij een paar struiken. John knikte. 'Het kasteel van koning Leonard.' zei hij. 'Nou ja het kasteel wat van Leonard was.' verbeterde hij zichzelf. Klaus hief zijn handen. 'TAM TAM TAM!' riep hij dramatisch. Roger fronste. 'Hij is echt gek.' fluisterde hij  tegen John. John glimlachte. 'Een beetje. Maar Rog, we moeten wel uitkijken. Het kasteel is goed bewaakt-.' zei hij en hij wees op twee luie wachters die voor een groot, gouden hek stonden. '-en als Klaus gelijk heeft, wordt Ina ergens gevangen gehouden.' zei hij. Roger knikte. 'Ik heb al een plan.' zei hij trots. John trok een wenkbrauw op. Roger zag het en werd rood. 'Oh houd je mond.' mompelde hij. 'Vertel.' zei John. 'Nou jij kan de wachters afleiden terwijl Klaus en ik naar binnen sluipen.' opperde Roger. John slikte. 'Wat ik? Ik ga ze echt niet afleiden. Dat kan jij beter doen. Jij bent eh..Sneller..' besloot John. Maar Roger schudde streng zijn hoofd. 'John, heb jij ooit iets gestolen?' vroeg hij. John keek hem vreemd aan. 'Nee gekkerd.' zei hij. Roger knikte. 'Precies. Ik wél. Dus kan ik ook mijn kind terug stelen.' zei hij vastberaden. 'Net zo makkelijk als iets van een markt stelen.' 'Je vergelijkt je kind nu met iets van een markt? Een appel ofzo?' zei John hoofdschuddend. 'Maar goed..Als je een goed plan hebt om Ina terug te eh..Stelen dan hoef ik toch niet-' 'Oh maar ik heb dus geen goed doordacht plan. Dus zal ik samen met gekke Klaus hier en Ina heel hard weg moeten rennen als we Ina uiteindelijk hebben bevrijd. En terwijl wij dat doen leidt jij iedereen af. Zo is de aandacht niet alleen op ons gefocust snap je? En protesteer maar niet, want ik heb al eerder dit soort dingen gedaan.' eindigde Roger zijn plan. John trok een wenkbrauw op. 'Wat? Zoals appels stelen? Ja daar zie ik je wel voor aan ja.' Roger zuchtte. 'Neehee. Nou...Laat maar.' zei hij snel. Klaus keek vrolijk van Roger naar John. 'Ik snap het plan niet! Wat als we gepakt worden? Wat gebeurt er dan met je appels?' vroeg hij aan Roger. Roger keek hem aan. 'Dit gaat niet om appels Klaus! We kapen mijn kind terug en rennen dan het kasteel uit terwijl de wachters achter John aanzitten!' riep hij. John stak zijn vinger omhoog. 'Ja even over dat, waarom kan Klaus de wachters niet afleiden? Of jij? Dat is me niet echt duidelijk.' zei hij. Roger gromde. 'Omdat ík het meesterplan heb bedacht en het hardst weg kan rennen als ik bijna wordt gepakt. En Klaus kan ze niet afleiden omdat..Nou het is Klaus. Kijk naar hem.' zei Roger en hij en John keken hem aan. Klaus schudde bedroefd zijn hoofd. 'Ik weet het. Het is een teleurstelling. W-Wacht over wie hebben we het?' vroeg hij dromerig. 'Oke ja, ik snap wat je bedoelt.' mompelde John. 'Oke ik doe het. Maar verpruts het niet Roger.' zei hij streng. 'Waaaat? Heb ik ooit iets verprutst?' vroeg Roger beledigt. 'Je huwelijk met Pien en zowat elke relatie die je ooit hebt gehad, al die keren dat je dronken was, waarbij je één keer uit het raam bent gesprongen en dat vechten met iedereen is ook niet nodig. Oh ja en wat dacht je van-' 'Oke oke.' gromde Roger. 'Houd maar op. Goed. Laten we ter zake komen. Nog vragen over wat we zo gaan doen?' vroeg Roger zakelijk. Hij keek Klaus en John verwachtingsvol aan. Klaus stak enthousiast zijn hand omhoog. 'Ja! Mag Kees mee? Hij heeft ook zin in appels.' zei Klaus vragend. Roger keek hem aan alsof hij Klaus elk moment een klap kon geven. John probeerde zijn lach in te houden. 'Ahem..Oké. Laten we gaan.' viel hij tussen beide. Roger knikte en sleurde Klaus (en Kees) mee naar een bosje. John stond onhandig met zijn benen te wiebelen. 'John laat je zien!' fluisterde Roger. John kneep zijn ogen dicht en ademde diep in en uit. 'Oke...Je kan dit.' mompelde hij tegen zichzelf en toen- HE uhm hallo! KIJK EENS WIE HIER uhm jullie DODE KONING LEONARD BEGROET!' riep hij uitdagend tegen de luie wachters. De wachters keken elkaar dom aan en keken toen weer naar John. Ze verroerde geen vin. John slikte. 'Uhm..Ik verkoop gratis gezouten vlees aan koningen?' riep hij vragend. De wachters kwamen in beweging en stormde op John af. 'Oh God! Waarom luister ik ook naar Roger!' riep John angstig en hij rende de struiken in, langs Klaus en Roger, die in elkaar gedoken in de struiken lagen. De wachters zagen ze niet eens. Ze waren te druk bezig om John te achtervolgen. Toen ze uit het zicht verdwenen waren, kwamen Klaus en Roger tevoorschijn. 'Wat zei ik je.' grijnsde Roger. Klaus keek achterom. 'Denk je dat hij weer terugkomt?' vroeg hij bezorgd. 'Wie, John? Ik ken John: hij zit vast al in een boom waar die domme wachters niet bij hem kunnen komen. Het komt wel goed met hem. Kom mee. Wij moeten ons focussen om binnen te komen.' zei Roger. 'Oke.' Ze liepen naar het gouden hek. Roger keek opzij naar Klaus. 'Doe mij maar na.' zei hij en hij begon op het hek te klimmen. Klaus keek verwonderd toe. Toen Roger aan de andere kant van het hek ervan afsprong, vroeg Klaus: 'Is dat altijd hoe jij ergens binnenkomt?' vroeg hij verrast. Roger fronste zijn wenkbrauwen. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij. Klaus duwde tegen de rechterkant van het hek. Het ging open. 'Dit bedoel ik.' zei Klaus met een lach. 'Eh..Mij heeft in ieder geval niemand gezien!' zei Roger snel en hij dook naar de eikenhouten voordeur van het kasteel. Hij drukte zich tegen de deur aan en probeerde de deur (die dit keer wel was gesloten) open te krijgen. Klaus kwam naar hem toe lopen. Hij neuriede een liedje terwijl Roger de deur triomfantelijk open deed. 'Kijk! Ik heb hem opengemaakt!' riep hij. Klaus knikte onverschillig en maakte een kleine buiging naar een onzichtbaar persoon achter hem. 'Kom Kees. Na jou.' en met die woorden liep hij het kasteel in. Roger zuchtte en veegde het haar uit zijn gezicht. 'Goed gedaan Goudlokje.' zei Klaus. Roger bleef even staan waardoor Klaus zich verontwaardigd omdraaide. 'Wat sta je daar nou te staan? Kom, we gaan je dochter terug stelen.'