De Vervloekte Troon en de Kinderen van de Doden

Hoofdstuk 8: De zwarte hond

Roger en John stapten van hun paard af. Ze waren aangekomen bij een herberg om te eten. De herberg stond aan de rand van het bos en was een oud houten gebouw. John bond de paarden aan een paal. Het bord van de herberg wapperde langzaam in de frisse September wind. Op het uithangbord stond een tekening van een zwarte hond.. In de herberg zaten veel mensen en er hing een gezellige sfeer. Er liepen mensen mensen met dienbladen vol met eten en kroezen bier. In de hoek van de herberg was nog 1 lege tafel in de hoek. John en Roger liepen achter de stoel van een jongen met donkerblonde krullen en bakkebaarden en een tafeltje met twee oude vrouwtjes. 'Ik heb dorst en wil wat eten.' zei Roger zuchtend en hij plofte op de stoel. John lachte. 'Jij doet ook niks anders dan eten en drinken.' Roger keek hem droog aan. 'Anders ga ik dood oké.' Roger keek naar de oude vrouwtjes achter hem. 'Die zien er ook uit als heksen.' fluisterde hij net iets te hard. Een jonge vrouw, die aan de tafel zat met de vrouwtjes stond op en liep richting hun tafel. 'Die had ik niet zien zitten.' zei hij wantrouwend voor wat ze zou gaan zeggen. De jonge vrouw had pikzwart haar tot haar middel en stond nu bij hun tafel. 'Dus ik zie eruit als een heks!' zei ze boos. De mensen in de herberg keken geschrokken om, maar toen er niks gebeurde gingen ze weer verder met praten, drinken en kaarten. Roger stond op. 'Ik bedoelde jou niet. Jij bent hartstikke knap.' John zuchtte. Roger was daar zo makkelijk in. Iets te makkelijk naar zijn mening. Toen Pien dood was en ze terugkeerde naar Cashewlot had Roger in de eerste paar jaar dat ze terug waren op het kasteel zowat met al de meisjes in het dorp een afspraakje gehad. Uiteindelijk kwam hij Allie tegen. John snapte nog steeds niet wat Allie in Roger zag aangezien Roger voordat hij was gaan vechten met Cashewlot misschien wel 10 keer vreemd is gegaan. Roger wist Allie's naam niet eens. "Lola" dacht hij dat ze heette. Van de andere kant begreep hij het wel want hij had nog nooit iemand ontmoet die dommer was dan Allie, maar dat vertelde hij maar niet. Zelf had John niet echt een liefdesleven. Het interesseerde hem niet. Roger draaide zich om naar John. 'Wat?' 'Niks hoor.' grinnikte John. Het meisje met de zwarte haren keek Roger onderzoekend aan. Roger glimlachte naar haar. 'Waag het me nog een keer een heks te noemen!' schreeuwde ze uiteindelijk en ze ging weer terug zitten bij de oude vrouwtjes. 'Nou dat was een.. uhm.. aparte ontmoeting.' zei Roger droog. 'Zeg dat wel.'

Na een kwartier op de barman te hebben gewacht was Roger er klaar mee. Hij sloeg zijn handen op tafel. 'Ik ga hem gewoon halen.' Hij stond op en liep naar de bar. 'Moet je luisteren.' viel hij uit tegen de rug van de barman. 'Ik wacht al een kwartier op mijn drinken en -' De barman draaide zich om en keek Roger verbaasd aan. Toen dook hij weg en ging onder de bar zitten. Roger keek verbaasd over de rand van de bar, maar kon de barman niet goed zien. Hij draaide zich om en wenkte John. John stond op en keek hem vragend aan. 'Hij zit onder de bar.' fluisterde Roger deze keer wat zachter. John ging ook over de bar hangen, maar kon het ook niet zien. 'Oke meneertje.' zei Roger streng. 'Ik weet niet waarom je onder de bar zit, maar ik wil mijn drinken!' 'Ik kom pas als jij weg bent. Ik heb met mezelf afgesproken jouw gezicht nooit meer te hoeven zien. En aangezien jouw gezicht er nog hetzelfde uitziet als 17 jaar geleden blijf ik hier zitten.' John keek Roger nadenkend aan. 'Ik herken die stem. volgens mij-' 'Hij zei dat mijn gezicht niet is veranderd John!' riep Roger hard. 'Weet ik maar dat is nu toch niet aan de orde.' probeerde John hem te kalmeren. 'JAWEL! 17 jaar geleden was ik 20. Ik ben nu 37 dat is bijna twee keer zo oud. Is het dan een goed ding dat ik er nog steed uitzie als iemand van 20?' vroeg Roger onzeker. 'Want ik denk het niet.' 'Dat is een slecht ding!' klonk het van onder de bar. 'Je bent namelijk echt een baby.' Dat was de laatste druppel. Roger klom over de bar en trok de barman onder de bar vandaan. 'Oh ja en wie ben jij om mij dat te vertellen?!' zei hij boos. 'Ik bedoel het is helemaal niet slecht. Ik heb liever een babygezichtje dan dat ik Klaas Vaak ben. En het is-' 'JIJ?!' schreeuwde John dwars door Rogers levensverhaal heen. Roger keek verbaasd om naar de barman. Toen hij zag wie het was gaf hij hem een harde zet waardoor de barman keihard tegen een vat bier aankwam. Zo hard dat het omviel en kapot viel op de grond. Het gebroken hout vloog al de kanten op en bier golfde door de herberg. Mensen stonden geschrokken op en haastte zich naar buiten om hier niks mee te maken te krijgen. 'Dat mag je zelf betalen!' riep de barman. 'NEE!' schreeuwde Roger boos terug. De barman krabbelde overeind en probeerde weg te rennen. 'RICHARD!' riep Roger. John pakte Richard bij zijn arm en zette hem op een bankje, dat plakte door het bier. Richard verzette zich, maar John was sterker. Roger klom over de bar en ging recht voor Richard staan. 'Jij vuile schoft. Jij vuile nietsnut. Jij verrader!' Richard sloeg John in zijn gezicht, maar John was nog nooit zo boos geweest en sloeg Richard 3 keer zo hard terug vol op zijn neus, die hevig begon te bloeden. Richard greep naar zijn neus. 'Ik heb Henry niet vermoord!' riep hij. 'Ik weet dat jullie dat denken, maar het is niet zo.' Roger keek hem strak aan. 'En Brian heb ik ook niet vermoord!' Roger begon te ijsberen terwijl John Richard nog steeds vasthield. John was bijna 10 jaar jonger dus was nog veel sterker dan Richard. Roger pakte een kan van de bar en smeet hem voor de voeten van Richard. 'Waarom kwam je dan terug met een bebloed mes?' Richard keek naar de scherven. 'Ik vertelde al dat ik met een man in het bos had gevochten en zijn vinger er af heb gehakt.' Roger en John keken elkaar aan. 'Uhm dat heb je nooit verteld.' zei John. 'Ik geloof er niks van.' zei Roger. 'Oke dan niet.' zei Richard. 'Jij gelooft toch niks.' Roger trok zijn arm naar achter om Richard een klap te verkopen, maar hield zich in. 'Wat zou ik er aan hebben gehad om Henry te vermoorden? Je weet toch dat hij zelf koos om dood te gaan of niet? Waarom denk je anders dat hij om 1 uur 's nachts naar een open plek in het bos ging. Hij offerde zichzelf op zodat de oorlog zou eindigen. Ik had er dus niks aan gehad.' zei Richard droog. 'Jawel!' begon Roger. 'Je vond het Henry's schuld dat Mauricia dood is. Dit was je wraakactie.' Richard schudde zijn hoofd. 'Het is ook Henry's schuld dat ze dood is, maar ik heb er nog steeds niks aan hem te vermoorden.' Roger trok zijn zwaard en richtte het op Richard. 'Het is niet zijn schuld dat je meisje dood is.' 'Wel!' riep Richard. 'Niet!' riep Roger terug. 'Oke dat is een andere discussie.' kwam John tussen beide. 'Ik denk dat hij is vermoord door iemand van Leonards kasteel.' zei Richard zonder enkele emotie. 'Maar ach het is toch alleen maar goed dat hij dood is. Ik bedoel het heeft ons veel doden gescheeld.' Roger haalde uit met zijn zwaard naar het hoofd van Richard, maar die deed net op tijd zijn arm ervoor waardoor er een enorme snee in zijn arm kwam. Het bloed druppelde zacht op de grond en vermengde zich met de kleine plasjes bier. Richard trok zijn andere arm los uit Johns arm en probeerde zo het bloedde te stoppen. 'Jij bent echt gek!' riep hij naar Roger. Het bloed kwam tussen zijn handen door en druppelde nu ook op zijn witte wambuis. 'Ik ga je aangeven! Straks bloed ik nog dood.' John stond op en liep de herberg uit. 'Nee kom terug!' schreeuwde Richard. 'John, kom terug! Straks bloed ik dood.' Roger deed zijn zwaard terug in zijn holster. 'Niemand zal je missen.' hij draaide zich om van Richard en liep de herberg uit. 'KOM TERUG.' schreeuwde Richard vanuit de herberg. 'KOM TERUG! Kom terug!' klonk het steeds zwakker. 'Help me! Ik ga dood!' Roger sprong op zijn paard en met John naast zich ging hij ervandoor. 'Kom terug!' klonk het nog een keer achter ze.

Edward draaide zich om. Hij kon niet slapen. Hij maakte zich zorgen om Ina. Zou ze nog leven? Hij geloofde niet dat het een echte beer was. Misschien was het iemand in een berenpak. Misschien was het een kidnapper. Misschien was het iemand die bij Steven hoorde. Hij wist het niet. Hij ging zitten en keek naar de andere. Ze lagen in een kring rond een uitgedoofd kampvuur. Guy lag op zijn rug met zijn armen gespreid. Hij was net Jezus aan het kruis. Links van Guy lag Candel. Hij lag op zijn zij en had zijn zwaard naast zich neergelegd. Tussen Edward en Candel zat een gat. Daar lag Ina altijd. Edward staarde naar de lege plek en dacht weer aan wat er allemaal wel niet fout kon gaan met haar. Edward keek naar rechts. De plek waar Klaus lag. Geschrokken kwam hij overeind. Klaus was weg. 'Oh nee. Oh nee.' fluisterde hij zacht. 'Is hij ook al meegenomen.' Guy wreef slaperig in zijn ogen en kwam langzaam overeind. 'Wat is er?' vroeg hij slaperig. 'Klaus is weg!' Guy sprong overeind. 'WAT!' schreeuwde hij. Candel pakte zijn zwaard en sprong klaarwakker omhoog. 'Wat is het probleem? Worden we aangevallen?' zei hij gestrest. 'Nee, het is veel erger.' zei Guy. 'Klaus is weg!' Candel liet teleurgesteld zijn zwaard zakken en ging terug op de grond liggen. 'Die is vast ergens met zijn onzichtbare vrienden naartoe gegaan. Truste.' Hij draaide zich om ging weer slapen. 'Misschien heeft hij gelijk.' zei Edward. Wie zou hem nou wee ontvoeren? dacht hij. Ze hadden beter hem of Guy kunnen ontvoeren. Zij hadden betere functies. 'Morgen is hij wel weer terug hoor.' probeerde Edward Guy gerust te stellen. 'Ik hoop het.' zei Guy gespannen.