Blood and Chocolate

A night with Damien

Alice Aragon's

ISANG linggo narin akong pumapasok sa Lathari Univerrsity at isang linggo ko na rin hindi nakikita ang lalake na iyon, huli ko syang nakita noong araw na hinalikan niya ako gilid ng labi at hanggang ngayon hindi parin maalis-alis sa isip ko ang lalake na yon, tss! nakakadiri sya.

Sabado ngayon and as usual walang pasok magisa lang ako bahay ngayon dahil nasa business trip si ate, at nagtataka din ako sa huling sinabi niya kahapon"Kabilugan ng buwan at mag iingat ka." bakit? anong meron sa kabilugan ng buwan? Nagpakawala nalang ako ng buntong hininga at napatingin sa bintana nakabukas na naman ito na ikinataka ko, lagi naman ito nakasirado kahit umaga sinasara ko ito.

Tumayo ako at sinara ang bintana, bago ako lumabas. Honestly, Nabo-bored narin ako dito mag isa. In-on ko nalang ang TV at nanood, at pati palabas nakakaumay din. Ghad, feeling ko ang lungkot ng buhay ko ngayon. Tsk

"Bored of being bored, because being bored is boring." walang gana kong sabi sa sarili ko, Mas gusto ko pang may pasok atleast may nagagawa ako.

Maya't maya may malakas na kumatok sa pinto na ikinagulat ko, sunod-sunod ang katok nito, hindi ba sya marunong kumatok? Sino kaya yun? Impossible kung si ate dahil mamaya pa yun uuwi and hindi naman sya ganyan kumatok.

Tumayo ako at binuksan ang pinto, pagkabukas ko wala namang tao, sinilip ko ang buong paligid sa labas walang tao kahit ni'anino. Kinabahan naman ako dun at tumayo ang balahibo ko.

"May tao ba jan? Who are you?" wika ko habang tinitignan ang paligid, pero wala talaga ako nakita, Kaya nagpagdesisyonan kong isara nalang pinto at in-off  ang TV. Tsaka wala naman akong narinig na katok ulit.

"Itutulog ko nalang ito." I said to myself, Umakyat ako sa kwarto ko at inihiga ang aking katawan sa malambot kong kama. Napatitig ako sa kisame at nagpakawala ng buntong hininga.

May nararamdaman talaga akong kakaiba, hindi lang dito sa bahay pati sa sarili ko, mga kinikilos ko at mga panaginip ko.

"Uh, nevermind that Alice" i said to myself as I close my eyes, huminga ako ng malalim habang dinamdam ang paligid. Maya't maya may kumatok na naman, another noise again. Tsk. Sino kaya yun? Magnanakaw? Naiinis nako ah.

"What in the name of Aragon" I muttered in irritation wondering what was about this time. Padabog akong tumayo sa kama ko the disturbance came again and this time I took my ivory dagger with me, Since we lived on the edge of town there were a few trouble makers who always found an excuse to act stupid. Bata palang kami tinuruan na kami ni papa gumamit ng mga ganitong bagay,  and yes I can defend myself. 

I went downstair and carefully opened the door. I figure swung onto the porch near me and my reflexes  reacted. I instantly had the dagger at the throat then I realized it was only Damien. I clinched my jaw. Tsk Muntikan na!

"Anak ng! Alice, what the hell?!" he shouted rising up his hands.

"Damien! langya ka!" I shouted in disbelief. "What in this world is the matter with you?! muntik ka na talaga!" I rolled my eyes at him.

"What's up with you? gusto mo ba akong patayin?!" he asked raising an eyebrow. Halatang gulat parin ito, hindi maipinta ang mukha nya.

"Tss. Tinakot mo ko gago, never sneak up on me again." I warned him coldly kung hindi ko pa to best friend baka tinuluyan ko na to.

"Ganda naman kasi nang pambungad mo, gabing gabi nanakot ka." reklamo ko

"Di ah. Ikaw kaya yun, balak mo pa talaga akong patayin." he looked warily into my dagger which I tuckled into my belt. "and why are you holding that knife, again?"