Hep masallara inandım ben... Mucizeler hep vardı çünkü.. Bir gün kendi masalımı yaşayacağımı bildiğim için, hiç siyah renk olmadı hayatımda.... Büyürken anladım annemin anlattığı son masalın aslında nasihatı olduğunu.
5 yaşındaydım o gittiğinde, ama hep aklımda o masallar.... Yüzünü, sesini, kokusunu unuttum ama anlattıkları hep hatıramda.
"Hayatın hiç siyaha bulaşmasın, kızım hep mucizelere inan, hayata güzel bakarsan, mucizeni bulacaksın" derdi hep.
Onu asla affetmedim, ama sözlerini de bi an olsun unutmadım.
Ne ablam oldu, ne abim, ne de kardeşim tektim ben. Yalnızca içip-içip gece yarıları gelen babam vardı yanımda. O da ne kadar yanımda diye bilirim ki değil mi?
Kendimi hep bi şeyler çizerken renklerin arasında bulurdum çocukken. Şimdi 22 yaşında bir ressamım, kendi masalımı tuvallerde yaşatıyordum...
Ta ki o lanet gece yaşanana kadar.....
Benim hikayemde beyaz atlı prensim, dünyayı kurtaran kahramanlar yoktu, bu hikayede siyah gözlü, soğuk bir adam vardı....
"Bak, burası benim evim, ama senin cehennemin, Eylül" diye fısıldarken sanki içimde yıllardır özenle aşıdığım camdan vazo kırılmışcasına irkildim....
Burası bizim evimiz bu evde beraber güleceğiz, beraber ağlayacağız. Yeri gelecek gökkuşağı, yeri gelecek siyahın en sert hali olacağız. Kapılarınızı Eylül ve Arasa açın, bir süre bu evde beraber yaşayacağız....
Desteklerinizi ve yorumlarınızı bekliyorum. Eleştiriye de her zaman açığım. Sizleri seviyorum, yeni ailem ve yeni evim.. Kendinize çok çok iyi bakın. Yavaştan da siyah tonlarını sevmeye başlayın benden söylemesi... 🖤
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SİYAH
RomanceAras siyah gözleriyle etrafa korku saçarken, Eylül yeşil- yeşil bakarak dünyayı renklendire bilirdi. Çünki, onun dünyasında siyaha yer yoktu, Arasınsa siyahtan başka rengi. 2 zıtt bir- birini bu denli çekerken daha ne kadar kaça bilirdin ki aşktan...
