My Bias is my Boyfriend (Jimin FF)

21

Nag hihintay ka na lumabas ang doktor sa operating room. Ilang oras na kase sila roon.

Habang nakaupo ka sa silya sa labas.
Pinakalma ka lang ni Namjoon dahil di ka mapakali.

"Wag kang bibitaw ha." Sambit mo habang hawak ang kamay niya.

"Lumaban ka."

Yan yung mga salitang huli mong nasabi sa kanya ng nabitawan niya yung kamay mo. And that made you a crying mess.

Ilang beses ka naring sinabihan na umuwi muna at magbihis pero hibdi ka nakonog dahil gusto mo ikaw yung una niyang makita pag gising niya.

Ilang oras pa ang lumipas hindi parin lumalabas yung doktor.

Tumabi sayo si Jungkook at sinabing, "Noona," tumingin ka sa kanya at sinubukang ngumiti.

Hinawakan mo yung buhok niya at kinuha niya yung chance na yun para yakapin ka.

Habang nakayap ang kanyang nag iinit na mga braso, iyun namang pag bagsak ng nagiinit din niyang mga luha.

"Shh...okay lang siya. Kaya niya yun. Tahan na." Iyong sambit habang pinaglalaruan ang buhok niya.

Ilang minuto kayong ganun haggang sa tumigil sa pag iyak si Jungkook. Dahan dahan mong inangat ang ulo niya at nakita mong nakatulog na siya.

Tinawag mo si Jin para tulungan kang iayos siya ng higa. Nakahiga ang ulo niya sa iyong mga binti.

Sumandal ka sa iyong inuupuan at ipinikit ang iyong mata. Sa pagpikit ng iyong mga mata ay may luhang lumabas..

Panginoon, gabayan niyo po ang aking mahal. Please lang po. Hindi ko po kayang mawala siya. Please.

Muli mong iminulat ang iyong mga mata dahil sa narinig mong pagbukas ng pinto.

Nang makita mo ang doktor na lumabas gusto mong tumayo pero mas inalala mo si Jungkook na nakahiga sa iyong binti kaya nanatili kang nakaupo.

Tinignan ka ni Jin na parang nagsasabi kung ok lang na siya na ang magtanong. Bilang sagot ikaw ay tumango.

"Dok, kamusta ho siya?" Tanong niya. Ngumiti ang doktor bago nagsalita, "Ayos na siya. Medyo natagalan lang kami dahil nahirapan kaming ire-vive siya. Nawalan kase siya ng heartbeat nung pagkatanggal namin nung bala. But dont worry he is all right now. Wala naman na siyang problema dun sa mga ginawa naming mga test. For now ang kailangan niya ay magpahinga. Medyo sasakit ang kanyang likuran pag kagising niya kaya may ibibigay kami sa inyo na gamot para dun." Sagot at paliwanag ng doktor.

"Dok...k-kailan po siya magigising?" Tanong ko. Again he smiled and answered me, "Ililipat lang namin siya ng kuwarto then you can go and wait for him to wake up." He answered.

I smile while tears flow in from my eyes to cheeks. Akoy napahikbi kaya medyo nagising ko siya. Mabilis niyang hinanap ang mukha ko. "Noona, ba't ka umiiyak?" Tanong niya habang umuupo sa aking tabi. Nginitian ko siya hindi ko alam kung paano sabihin dahil parang nakain ko ang boses ko sa sobrang saya. "Ang Jimin-hyung mo kase...ok na siya. Ililipat nalang siya ng kuwarto." Sagot ko habang nakatingin sa mga mata niya. "Eh bakit umiiyak? 'Di ba dapat nga masaya ka?" "Masaya ako. Hindi ko alam kung bakit ako umiiyak para ka kaseng nabunutan ng tinik sa lalamunan." "Ok na yan noona..'wag ka na umiyak naiiyak din ako." Sabi niya habang pinupunasan ang luha ko.

>guysueeee!!! Long time... mianhe kung hindi ako nakapagupdate dis days. Dami kase school works my gass.. pero dis is all for you.. i dont know pero palapit na ang ending nitong kuwento..kamsahamnidaaa