Oksijensiz kalmış gibiydi. nefes almakta zorlanıyordu. Duvarlar üstüne geliyordu. o anda hayatının bittiğini hissetmişti. Bilgisayar başındaydı ve sonuç gözlerinin önündeydi.
Başka bir şehir...
Oda da hızlı adımlarla gelip gidiyor geleceği düşünüyordu.beyninde bir sürü soru vardı.
Bundan sonra ne olacak? Ceylana ne diyeceğim? Çok üzülür mü? Farklı şehirlerde devam edebilecek miyiz? Kazandığına sevinemedi bile. "Ne diye dünyaya geldiysek sanki"diye sitem etti.Yatağında tavana dalmışken zil çaldı.kapıdakinin ceylan olduğunu biliyordu.Aldırış etmedi.Bir daha çaldı yine kalkmadı. 1 dakika sonra uzun uzun çalınca kendine geldi ve ayakları istemeye istemeye kapıyı açmaya hareketlendi.
"Ne yapıyorsun sen canım? ağaç oldum burda."
"Kusura bakma duymamışım."
"Bir dakika sen iyi değilsin neyin var kuzum?"
"Geç oturda konuşalım."
Ceylanın gözleri dolmuştu.Bugün açıklanma günü olduğunu biliyordu ve korktuğunun başına geldiğini anladı.Ne yapacağını bilemedi.Bir ara hiç bişey demeden direk çıkıp gitmek istedi.Ama hemen o güçsüzlüğünden sıyrıldı.Söyleneceklere dayanabilirdi.Hem o kadar da uzakta değildir.
"Neee? Ama Türkiye'nin bir diğer ucu.Neden yazdın ki orayı?"
"Son sıralara yazdım garanti olsun diye ama tutacağını sanmıyordum."
"Olmaz olamaz buna dayanamam kadir.Sensizliğe dayanamam anlıyor musun?"
"İstersen gitmem.Senden önemli değil seneye tekrar hazırlanırım."
ceylan bencillik yaptığını anlamıştı.Kendisi okuyamamıştı ona göre değildi okul.ama onunda kendısı yüzünden okumaması büyük bir bencillik olacaktı.uzun süre düşündükten sonra,
"O kadar da kötü olacağını sanmıyorum. 10 ay sonra benım yanımdasın sonucta.Gitmelisin aşkım geleceğin söz konusu."
Yanağından öptü.
Kadir ceylanın gözlerinde tekrar hayat buldu.Küllerinden doğmuş gibiydi."İşte benım kadınım"diye geçirdi içinden ve gülerek sarıldı.Sarıldıklarında ceylan elinde olmadan ağlamaya başladı.Belli etmemek için çabalıyordu.
"Ne zaman gidiyorsun?"
"Bir hafta sonra "
... Bir haftayı bir ömürmüş gibi geçirdiler.Her saniyesini dolu dolu.Bir hafta sonra öleceklermiş gibi.İkisi de ne kadar güçlü olacaklarını test edeceklerdi.Bu onların ilk ayrılışı.
Vakit gelmişti.Otogarda bağrışmalar içinde bineceği otobüsü arıyordu.Otobüsünü bulduğu anda arkasına dönerek ceylana koşarak gelmesini işaret etti.İkisinden de tek bir kelime çıkmıyordu.Ceylan bugün daha rahattı herşey olacağına varsın diyordu.Kadir ise korkuyordu.Herşeyin kötü olmasından korkuyordu.
Alnından öperek"hoşçakal kadınım" dedi. Ceylan ise sadece bakıyordu.Otobüse bindiği anda ceylanın gözleri doldu.Evet kalbine ok saplıyolardı.Sanki oksijen kaynağı kadirdi ve o, otobüse bindiği anda oksijensiz kalmış gibiydi.Nefes almakta zorlanıyordu.Koşarak otobüse binip "GİTMEE!" diye bağırmak istedi ama yapamadı.Sevdiği adam şehrinden gidiyordu..
Uzaklara...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÜNİVERSİTE AŞKI
Non-FictionBirbirlerini deli gibi seven iki genç… Yaşanılan aşkın imkansız olduğunu anlayacaklar Hayatın acımasızlıklarıyla yüzleşecekler Ayrımcılığı tadacaklar Tanrıyı sorgulayacaklar Bakalım aşkları her engeli yenebilecek mi?
