The Witness | Ziam Mayne

end

Zayn bana tanışma hikayelerini anlattıktan sonra daha kötü olmuştum. O gün bana onunla yaşamamı teklif etmiş ve beni bıraktığı için milyonlarca kez özür dilemişti.

Sonrasında ise onunla bir eve gitmiştik. Evi Louis ve o bir barda çalışıp para biriktirerek almışlar. Ah! tabii ki şehrin merkezinde mükemmel bir dublex evi barmenlik yaparak kazandıkları para ile almamışlar. Her gece bara gidip birilerinin ceplerini boşaltmışlar.

Sekiz ay önce Louis'nin cenazesi olmuştu. Üzücü olan ise cenazeye annesinin gelmemesiydi. Zaynannesine gidip söylediğinde Louis'nin annesi onun hırsız ve katil bir oğlu olmadığını söylemiş ve bizi kovmuştu.

Cenazede 3 kişi vardı. Zayn, ben ve papaz. Bu bana kalırsa üzücüydü fakat Louis'nin yalnız olduğu, yaşamını kötü geçirdiği anlamına gelmiyordu. Yaşamının yarısında yanında Zayn vardı. Sonlarda olup çok etki edemesem de ben de vardım. Onu gerçekten özleyecek iki insan, sadece cenazede ağlayıp unutacak yüz insandan çok daha iyiydi.

Şimdi ise Zayn ile karşılıklı koltuklarda oturmuş, birlikte yaşadığımız evin salonunda kahvaltı ediyoruz. Louis gittikten ve Zayn ile ben birleştikten sonra iş bulacağımızı ve hayatımızı normal insanlar gibi kazanır, yaşarız sandım ama sonuç ne oldu? Artık Zayn ile birlikte hırsızlık yapmaya ben gidiyorum.

Tamam bu biraz tuhaf geliyor olabilir ama doğru. Doğru bir yaşam şekili mi? Hayır. Mutlu muyum? Fazlasıyla.

*1 hafta sonra, 9 P.M., Bar*

Şu anda karşımda yarı çıplak ve en sevdiğim hali bu. O gömleğini giyerken, ben de kendiminkini üzerime geçirdim ve onu bekledim. Kendimize olabildiği kadar çeki düzen verdikten sonra bardan çıktık ve arabaya bindik.

Zayn arabayı çalıştırdı ve eve doğru sürmeye başladı. Bomboş yollarda son hızda gidiyor ve radyoda çalan şarkıyı bağıra bağıra söylüyorduk.

Gençliğimizi yaşıyorduk. Birlikte mutluyduk. Canımız istediği gibi, özgürce eğleniyorduk. Birbirimizi düşünüyor, önemsiyor ve seviyorduk. İstediğimizi, istediğimiz zaman yapıyorduk. Çünkü biliyorduk. Her an, her şey olabilirdi. Ömrümüzün ne kadar kısa olduğunun farkında bile değildik ve önemli olan bunu nasıl değerlendirdiğimizdi. Çekincelerle, kendimizi geri tutarak, her zaman en kötü ihtimali düşünerek yaşayamazdık. Zayn'in benden, benim Zayn'den başka kimsem yoktu artık. Zayn ve ben beraberken güzeldik. Birbirimizi tamamlıyorduk. Uyumluyduk. Önemli olan mutlu olmamız ise mutluyduk. Birbirimize sahiptik. Paraya sahiptik. Huzura sahiptik. Dünya ayaklarımızın önüne serilen bulunmaz fırsatlarla, keşfedilmemiş mutluluklarla ve sevinçlerle dolu. Hayat ise sadece bunların bir kısmını görmemiz için bize ayrılan süre.

Kendimizi sadece birbirimize adadık.
Benim hikayemin diğer başrolü Zayn'di
Zayn'in hikayesinin başrolü bendim.

Ben yoksam onun hikayesi, o yoksa benim hikayem yarımdı.

Ama şu an her şey yerli yerindeydi. Hayatımız bir düzen içinde değildi. Öyle olmasını biz istemedik.

Artık mutluysak, bu hikayenin sonu da burada geldi demektir.

S O N

belki sürpriz bi bölüm gelebilir❤️