Εκανα μια βλακειουλα στο προηγουμενο κεφαλαιο, χεχε ουπς, το παιδι δεν τον λενε Νικο, αλλα Νικ, ναι ξερω μεγαλη διαφορα, αλλα η ιστορια δεν διαδραματιζεται στην Ελλαδα και το ξεχασα χεχε:)
"Γι'αυτό το μάγουλό σου είναι κόκκινο; Τι στην ευχή, Χέδερ; Γιατί δεν μου το είπες;", κουνάει τα χέρια του τόσο γρήγορα που ζαλίζομαι.
"Πίτερ...", δεν προλαβαίνω να συνεχίσω και παρατηρώ έντρομη ότι πλησιάζει την εξώπορτα.
Όχι, όχι, όχι.
Τον αρπάζω από το μανίκι του τζάκετ του, σε μία προσπάθεια να τον σταματήσω. Η προσοχή του στρέφεται πάνω μου και με κοιτάει εξαγριωμένος.
Τραβάει απότομα το χέρι του, όμως δεν τα παρατάω και τυλίγω ξανά τα δάχτυλά μου γύρω από το μπράτσο του. Ξέρω ότι οι προσπάθειές μου είναι ανώφελες μπροστά στο ύψος και τη μυϊκή του μάζα, όμως δεν μπορώ να τον αφήσω να σκοτώσει τον Νικ.
Γρήγορα τον πλησιάζω και τον κρατάω πιο σφιχτά, και με τα δύο μου χέρια αυτή τη φορά.
"Τι στο καλό κάνεις; Άφησε με!", Διαβάζω τα χείλη του και σφίγγω τα δικά μου σε μια ευθεία γραμμή.
Εκμεταλλεύομαι την απόσπαση της προσοχής του και τον αφήνω, τρέχοντας αστραπιαία προς την πόρτα και κολλώντας πάνω της, για να τον εμποδίσω να φύγει.
"Χέδερ, φύγε από τη μέση.", λέει και εκπλήσσομαι από την ηρεμία στις κινήσεις των χεριών του, όμως τον ξέρω πολύ καλά για να με ξεγελάσει.
"Πίτερ, σε παρακαλώ, μην κάνεις κάτι που θα το μετανιώσεις.", προσπαθώ να του αλλάξω γνώμη.
"Που θα μετανιώσω; Να είσαι σίγουρη ότι εγώ δεν θα μετανιώσω τίποτα.", Το άγριο βλέμμα του με τρομάζει και ταυτόχρονα με κάνει να συνειδητοποιήσω πόσο σπάνια το βλέπω στο πρόσωπό του.
Περπατάει προς το μέρος μου και σηκώνω τα χέρια μου ακουμπώντας τα στο στήθος του, για να τον σταματήσω. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, μα δεν είναι από την ανησυχία και το φόβο.
"Κάτσε να το συζητήσουμε, σε παρακαλώ! Εξάλλου, του έδωσα ένα μάθημα. Δεν πρόκειται να με ενοχλήσει ξανά.".
