Chapter 1

70 4 0
                                    

Chapter 1: Amnesia

"They say curiosity kills. What if the curiosity leads you to a new life. Is it the same mean?"–Graze

Cyndi's POV.

"Doc. How is she?"

Isang hindi pamilyar na boses ang aking narinig, na sa tingin ko ay isang ginang.
"She's okay. But she needs more days to rest before she'll discharge" tugon ng isang boses lalaking kung mag salita ay alam mo nang may pinag aralan

My eyes was closed. I fell my body was lying in uncomfortable bed. Dahil nangangalay na ang katawan ko kakahiga. It seems that I spent my entire life lying in this bed.

"Ohh. Thanks God. She's been here since her last birthday. I'm thankful she's okay now."aniya ng ginang.

Last birthday? Who are they referring? Me? I don't think so. Pero imposible naman kung may iba pa silang tinutukoy dahil wala na akong narinig na iba pang paraan ng pagsasalita. I conceive that we're just three of us inside of this wherever I am.

I don't even know where I am. And I don't even have any idea who are they. Nanatiling nakapikit ang aking mga mata-pina pakiramdaman kung ano ang mga nagyayari.

Narinig ko ang pagsarado ng pinto. Maybe one of them are leaving or both of them either.
I slowly open my eyes. On my first sight blurry was cover on it. I repeatedly twinkling my eyes until it becomes clear.

Inilibot ko ang aking tingin. Malaki ang silid na ito para sa isang taong kagaya kong nakahiga lamang. Makintab ang kulay de gatas na pinturang nakapalibot sa silid na ito. May mga kagamitan ring di ko mawari kung para saan.

Tinignan ko ang aking sarili. And I'm right, I'm actually lying, yet wearing a long white gown. And there's something like a transparent tube into my wrist.

Still emotionally unconscious of what the hell happening. Pinipilit kung maalala ang mga sandali kung paano ako napunta dito. Pero kahit anong pilit kong maalala ay wala talaga akong maalala, sumasakit lang lalo ang ulo ko.

A few minutes later, the door suddenly open. Nakatuon dito ang pansin ko at isang ginang subalit magandang babae ang niluwa nang pinto. Nakasuot ito nang magarbong damit na nakapadagdag lalo sa kanyang kagandahan. Ngunit sa kabila nang kanyang kagandahan ay di maitatago ang kanyang mga matang puno nang kalungkutan.

Dahan-dahan itong lumapit sa akin. She'd staring directly towards my unconscious eyes. Her gaze was piercingly. I deeply stared back at her.

"Ohh. Sweetie. How do you feel? Are you alright? Is there's something wrong at you? Please tell me, sweetie." Sunod-sunod nitong tanong sa akin nung siya ay nakalapit.

Sweetie? Sino ka ba? Hindi ko ma recognize kung sino ang ginang na ito. There's nothing on my mind flickered by her face. Wala ni isang anggulo nang kanyang mukha ang aking naalala.

Gusto kong umupo upang mag ka level ang aming mukha. Nang sa ganon ay mas matignan ko nang mabuti ang kanyang magandang pigura ng kanyang mukha.Ngunit Bigla niya rin akong inalalayan. But my body was trembling. And it is pain. Kaya labag man sa kalooban ay humiga na lamang ulit ako
.
"Sweetie. Don't force your self. Please rest." Pag alala nitong tugon sa akin.

"Si-sino ka...po?" Pagbabalewala kong tanong sa kabila nang kanyang pag alala sa akin. Even the way I speak its trembling. I can't speak well.

Yumuko siya at ibinaling sa ibang deriksyon ang kanyang tingin. Pero kahit ganon ay nakikita ko parin ang mga luha nitong nagbabadyang tumulo.

It took a minute before she answered.
"I'm your mother... and you're my...daughter" She deliver those words sobbingly. I don't know what to do. Kung maniniwala ba aklo sa kanya o makikinig na lamang... I don't even have idea of who is she. Ni wala ngang alam kung totoo ba ang sinasabi niya.

"But-how?"

Hindi ko alam kung nasan ko kinuha ang mga salitang ito upang ibigkas. Basta ang alam ko lang ay direktang lumabas sa bibig ko ang ganyang mga salita.

She looks confused yet with an understandable look.

She leaned into me and started to rub my hair. And hold my left hand. I took a glimpse on her damped face. And I know she started crying again. In somewhat I felt pity for her.

'Kung ano mang problema niya ay sana ma resolba.' tugon ko sa aking isipan.

Minute pass. And I felt that she was about to speak when I push her away. Akala niya ata ay hindi ako nahihirapan sa posisyon namin. Nangangalay na kaya ang balikat ko. Kahit nga nakahiga lang ay nangangalay parin ang buo kong katawan.

Then. I felt guilt when I saw her crying. Bullshit. This is bullshit. What on earth is this place? Ano e-iyak ng iyak na lang siya palagi?

"Hey, miss. What's wrong on you?" Nakataas paring kilay na tanong ko. Like a minute ago I don't know where's does the words petered out in my mouth came from. It's just it come up in my mind so sudden.

"I...I...I'm-"

"Spill it out" I cut her words. Even though I know she was about to continue her monologue.

"I'm sorry... I'm sorry for being irresponsible mother to you. Really I am. I just too focus that night. So I don't know what's going on." She still crying and sometimes pausing. "I'm really sorry. Kahit hindi mo na ako patawarin. But please accept me as your mother." She continue. Even though she said it with a tears flowing in her face I don't seem any sincerity on her. And her symphatetic look is just an act for me... I don't know...

I don't know what she's talking about. She said a while ago that she's my mother and then now she ask forgiveness. I thought she said sorry cause she realize that she had leaned me hardly. But it seems that something she mean of...What's happening.?

"Pardon me. But can you explain what's happening?" I asked with a curios face.

It took a minute without a words petered in her mouth. And she still sobbing with a sympathetic look.

"You had car accident the day of your last birthday. ..The damage of the accident is in your head. And that's why you had amnesia. Ashamed to say that even me you can't recognize."...she paused.

'Car accident? Amnesia?' Pero wala akong ma alala kahit kunting bakas ng memorya ay wala akong ma alala.

"Amnesia po?" Still confused and lost. Confused of what the hell happening and lost of where I am. Am I on good person? Am I on good hand?

"Amnesia is what you call when you forget your past. And not able to remember your past... In short you loss wholly thing in your past." Tugon nito.

Nakanganga ang aking mga bibig habang ini intindi ang kaniyang mga sinasabi. In somewhat I don't want to remember what happened. I just want to know it.

Tahimik akong humiga habang hinihintay ang mga susunod niyang sasabihin subalit wala na itong na idagdag.

Makalipas ang ilang minuto ay nagpa alam itong umalis.
In the middle of my thought. I slowly glanced at her. I saw her walking towards the door. When she was about to open the door. She glance over me. Her piercing eyes was directly towards my unconsious eyes.

And then she said. "Whatever the past is you should forget it. Let go. And be brave for the new circumstances. Sweetie." She sternly said. And slammed the door forcibly.

Now I'm alone with a curios mind. And a lost fate with confused heart. Not knowing what to do next...

Unforgettable SceneTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon