Hermes, tanrılar arasında en hızlı olanıydı. Bilinçaltım hakimiyeti ele aldığında, zamanın yavaşlığından rahatsızlık duyuyordum. Karmaşalarımda boğularak ölmek yerine, onların bir parçası haline geliyor ve kararlarımın kontrolünü kaybediyordum.
Düşündüklerimin bana hissettirdiği rahatsızlık, onları eyleme dönüştürmeme kararımda etkili oluyordu. Acı çekmekten korkar hale geldiğimde, tüm günlerimin birbirine benzediğini fark ettim. Yaşıyor olmanın ağırlığından bunaldığımda, buna dair şikayetlerimi şiddetli bir şekilde belirtiyor ve yaşamamayı seçebilecek kadar kudretli olmadığımı görüyordum.
İntihar, vadedileni reddetme eylemidir. Yaşamayı reddedemiyorsak, ona muhtaç hale geliriz ve tanrılığımızın hükmü yok olur.
Yaşıyor olmanın bana getirecekleri hakkında uzun bir süre boyunca düşündüm. Her şeyi sonlandırmak yerine bir sonraki günü beklemeyi seçmek, bir korkaklığın yanında, tükenmeyen beklentilere sahip olduğumu gösteriyordu. Beklentilerimin yarattığı takıntılar, beni ağır ve obsesif bir travmanın içine götürdü. Tabular yaratıyor ve bunları yok etmekten zevk alıyordum. Yok ettiklerimin bilinçaltımda kurduğu evren, beni hissedilir şekilde yok etmeye başlıyordu.
