Meant to be

De reis

'Oke, hebben jullie alles? we mogen niks vergeten en ook niet te veel meenemen.' vraag ik met nog steeds een hese stem die nog natrilt van het huilen.
'Ja, we hebben alles, maar hoe ben je van plan om daar zo snel mogelijk te komen met ons allemaal?' vraagt Marije.

'Nou ik wil dat jullie allemaal elkaars handen vast pakken. En absoluut niet loslaten.' zeg ik.
We staan met z'n allen in de woonkamer met ieder een rugzak met de hoognodige spullen. Iedereen ziet er bang en nerveus uit.
In mijn hoofd hoor ik dat mijn moeder me moed aan het influisteren is en zegt dat ik het juiste doe en dat ze me zal helpen.

Wanneer iedereen elkaars hand vast heeft... Ik houd Jace z'n hand vast die weer de hand van Marije vasthoud en Marije houd de hand van Michael vast en Michael die van mij.
Ik probeer me puur en alleen te focussen op de plek waar ik naar toe wil en probeer het beeld van het ziekenhuis in Londen voor me te zien. En de gedachte dat we daar met z'n vieren heen moeten het liefst zo snel mogelijk. 

Plotseling voel ik wind door mijn haren waaien, ik blijf mijn ogen stijf dicht houden omdat ik bang ben voor wat ik misschien zou kunnen zien.
Wanneer de wind gestopt is open ik langzaam mijn ogen....

Ik schrik van wat ik zie.....

heey lezers, spannend einde of niet?
Wat zouden jullie willen dat er gebeurd?
Dat ze op een heel andere plek komen 
Of 
Dat ze op de juiste plek zijn gekomen waar ze wilden zijn?

Het is aan jullie de keus waar ik over verder schrijf....