Meant to be

Waar zijn we?

Wat ik zie wanneer ik me ogen heb geopend, is niet te geloven... Ik sta voor het ziekenhuis in Londen maar niet die van nu.... Hij ziet er nu precies hetzelfde uit als toen...

Toen mama opgenomen werd, omdat ze hier gespecialiseerd waren in haar ziekte. Op dat moment komen alle herinneringen boven van elf jaar geleden.

Ik zak door mijn benen heen, en val op de grond en barst in huilen uit. Alles komt weer boven al het verdriet, alle pijn. Het gemis. De begrafenis. Echt alles... natuurlijk ook de leuke dingen zoals de gekke dingen die we altijd samen deden. Bijvoorbeeld wanneer we alleen thuis waren deden we de muziek heel hard en gingen heel uitbundig meedansen op de muziek en heel hard en vals meezingen.

Marije komt naar mij toe gerend. Ze kijkt geschrokken en ploft naast me neer terwijl ze me met haar hand dwingt om haar aan te kijken. 'Wat is er allemaal aan de hand, Noa? Waar zijn we?'vraagt Marije ongerust.

'We... z-zijn.. in L-l-onden... bij het ziekenhuis... alleen dan elf jaar geleden.'vertel ik haar stotterend en snotterend.

Ze kijkt me met open mond verbaast aan, ondertussen zijn Michael en Jace er ook bij komen staan.

Ik zie dat Michael langzaamaan begint te beseffen waar we zijn... hij zakt door zijn benen heen en gaat naast me zitten, met zijn gezicht in zijn handen begint hij met lange halen te huilen.  Het is zo verschrikkelijk om je broer zo te zien. Ik weet hoe moeilijk hij het heeft gehad toen mama net kwam te overlijden... Hij sloot zich dagenlang op in zijn kamer en kwam er alleen maar uit om naar de wc te gaan. Elke dag ben ik toen bij hem op zijn kamer geweest en hem proberen op te vrolijken naja op vrolijken is in zo'n situatie erg lastig. Maar ik probeerde hem te helpen met het doorgaan en het proberen te accepteren.

Na een tijdje kon hij het rust geven dat ze er niet meer was. Af en toe zag je dat hij het nog wel moeilijk had maar hij was zichzelf weer. 
Nadat ik hem geholpen had kwam bij mij de klap dat ze echt niet meer terug zou komen. Op dat moment stortte ik in.

Marije was op dat moment mijn steun en toeverlaat, die me er weer bovenop hielp.

Ik voelde een woede aanval opkomen en ik sprong op en gooide mijn armen in de lucht en schreeuwde: ' Mama, je had het beloofd, je had beloofd om ons te helpen om naar papa te komen!!! Waarom heb je ons hierheen gebracht?! Wil je ons nog meer pijn doen?!!!!!' 

Ik sloot mijn ogen en probeerde mezelf weer rustig te krijgen maar dat wilde voor geen meter. Plotseling voelde ik twee armen om mij heen die me knuffelde, Marije, ze hield me stevig vast terwijl ze over mijn rug wreef en probeerde me te kalmeren. Langzaam voelde ik me weer rustig worden.

' Noa, het spijt me maar er is iets wat je moet doen...jij bent degene die mij kan helpen... Wij zijn in Londen bij het ziekenhuis waar ik elf jaar geleden lag. Dus ja ik lig hier nog in het ziekenhuis we zijn in het verleden. Dus als je nu naar binnen zou gaan en naar kamer 215B gaat zul je mij daar zien liggen. En jij bent degene die mij kan helpen en waarschijnlijk zelfs beter kan maken en dan kunnen we weer met zijn allen naar huis.' hoor ik mijn moeder tegen mij zeggen.

Ik ren richting de ingang van het ziekenhuis, voorbij de receptie want ik weet de weg nog heel goed.
Ben op de tweede verdieping aangekomen en ren naar kamer 15 B. Wanneer ik de deur open doe en de kamer binnenstap schrik ik me kapot.