TE DUA ....ΚΙ ΕΓΩ !

8. Γουιντερ ις κομινγκ

Φιερ, Αλβανία

-Φεύγω

Στάθηκε στη σκαλα  και κοίταξε προς το σαλόνι που καθόταν ο πατέρας του.

Καμία απάντηση. Κανενα βλέμμα

-Καλώς.

Κοίταξε μπροστά ξεφυσώντας και βγήκε στη βεράντα.

Πλησίασε τη μητέρα του που σκούπιζε κάτι φύλα.

-Γυρίζω στην Αθήνα. Εσυ θα με χαιρετησεις τουλάχιστον ;

Αναφώνησε φανερά απογοητευμένος.

-Να προσεχείς.

Είπε μόνο χωρίς να του ρίξει ούτε μια μάτια συγκεντρώνοντας όλη την προσοχή της σε αυτό που έκανε.

-Και εσείς. Ας είναι.

Έφυγε με μεγάλα βήματα αποκαρδιώμενος.

Γιατί να πηγαίνουν όλα τόσο στραβά ; Γιατί έπρεπε να του το κάνουν τόσο δύσκολο ; Πως κατέληξε μια προετοιμασία γάμου να είναι τόσο στενάχωρη ;

-Σερτζιο ;

Άκουσε την μητέρα του να τον πλησιάζει.

-Εχεις δίκιο. Φέρθηκα πολύ άδικα. Ξέρω ότι θα εχεις διαλέξει μια καλή κοπέλα.

Εκείνος της χαμογέλασε. Αμέσως την έκανε μια σφιχτή αγκαλιά.

-Θα μιλήσω στον πατέρα σου. Όμως δεν νομίζω να γίνει κάτι. Και εγώ παιδί μου δε θέλω να τον στενοχωρώ. Αν εκείνος δεν κατέβει Αθήνα δεν θα ερθω.

Ξεφυσιξε για πολλοστή φορά.

-Εντάξει μάνα. Καταλαβαίνω. Ευχαριστώ παντως. Τα λέμε.

Την φιλησε άλλη μια φορά και έφυγε.

Στάθηκε για λίγο να συλλογιστεί τα λόγια της.
Τις σκέψεις του διέκοψε ένα συνεχόμενο ρυθμικό κορνάρισμα.

-Σκάστε Γαμω το φελεκι μου. Οι βάρβαροι κάνουν λιγότερη φασαρία.

Φώναξε στα δυο αδέρφια του.

-Άντε ρε Μαλακα έχουμε τόσο ταξίδι. Θα νύχτοσουμε.

Φώναξε ένας από τους δυο. Αμεσως μαζεύτηκαν όλοι να δουν τι θα κάνουν αυτές τις κρίσιμες ώρες . Στα δύσκολα πάντα μαζί !

Η κατάσταση θα χαρακτηριζόταν και εμπόλεμη

Μπήκε μέσα στο αμάξι με βαριά καρδιά κοιτάζοντας μια τελευταία φορά το σπίτι.