The truth.

3

Damin en Dalil brengen me naar huis. Ik stap uit en neem afscheid van ze. Ik zwaai ze nog uit. Ik loop naar de deur toe en wil mijn sleutel in het sleutelgat doen, maar de deur wordt geopend door Nouraya.

Ik: Hey.

Ze kijkt me vies aan. Ik negeer het. Ik loop door naar binnen en als ik eenmaal binnen ben, sluit Nouraya meteen de deur met een klap. Ze pakt me bij mijn haren en duwt me de woonkamer in, waar de hele gezin op de bank zit.

Ik: Nourayaa! Laat me los, je doet me pijn!
Nouraya: Papa, Najlae zat net bij 2 jongens in de auto, zo zie je maar wat voor een hoerendochter je hebt.

Mijn vader staat op een geeft me een platte hand waardoor ik hard val. Ik lig nu op de grond en huil hard. Ik kijk mijn moeder smekend aan, in de hoop dat ze me zou komen helpen. Ik zie spijt in haar ogen maar het verandert weer snel in een emotieloze blik.

Mijn vader bukt zich naar me toe en slaat me weer hard. Nadat hij is uitgeslagen loopt iedereen de woonkamer uit, zijn eigen weg op. Mij laten ze huilend achter op de grond. Ik sta op met veel pijn en loop weer naar de gang. Ik doe mijn schoenen uit en pak mijn tas en loop naar boven naar mijn kamer. Gelukkig heb ik een eigen kamer, anders was het een nachtmerrie.

Ik moet zometeen werken. Ik moet van 16.00 tot 20.00 werken. Dat is pas over 4 uurtjes. Het is nu 12.00 uur. Ik pak mijn tas en maak mijn huiswerk voor wat ik morgen af moet hebben. Na anderhalve uur ben ik klaar. Zal ik mijn huiswerk ook vast voor overmorgen maken of niet? Ik besluit om het toch maar te gaan doen, want ik wil mijn kamer niet uit en andersbheb ik niks te doen.

Na een uurtje ben ik bijna klaar, maar ik besluit toch maar om te stoppen. Ik kleed me om in mijn werkblouse en ik doe een zwarte broek aan. Mijn haar doe ik in een hoge staart en ik loop naar beneden. Ik doe mijn schoenen aan en zonder wat tegen iemand te zeggen loop ik de deur uit. Ik ga lopend naar de Jumbo. Ik kom vast wel op tijd.

Als ik aankom op werk, ben ik net op tijd.