The truth.

9

We lopen de bijenkorf uit en Saifeddine heeft de tassen vast.

Saif: Heb je honger?
Ik: Ehm nee niet echt.

Eerkijk gezegd eigenlijk wel, maar ik schaam me een beetje.

Saif: Wollahte je hebt honger, kom we gaan ergens wat eten.

We lopen door de stad, maar we zien niet echt een restaurantje.

Saif: Gaan we gewoon naar de mac.
Ik: Ja kom.

We lopen naar de mac en we bestellen wat we willen eten. Ik pak snel mijn pinpas en wil betalen. Ik heb toch geld, want ik ben vandaag uitbetaald. Maar Saifeddine laat het niet toe zoals je al raad.

Ik: Saifeddine, laat me gewoon betalen, je hebt net al voor mij betaald. Nu is het mijn beurt.
Saif: Nee saffi, ik ben jou broer. Ik hoor te betalen.

Dit is de eerste keer dat jij dit zegt. En ik heb echt nooit verwacht dat hij zoiets zou zeggen. Stel dat hij opeens morgen weer verandert en niet meer aardig is. Dat is het enige waar ik nu bang voor ben. Na een gezellige dagje met mijn broer, mijn broer kwijtraken.

Ik schud de nare gedachtes van me af en laat Saifeddine dan toch betalen. We zoeken een plekje bij het raam. We gaan zitten en na een kwartiertje kunnen we onze eten halen. So, dat duurde lang man.

We smullen van de eten. Ik eet niet vaak bij de mac. Ik eet uberhaupt niet vaak buiten. Ik heb geen geld. Ik heb alleen geld die ik verdien van mijn werk en dat wil ik niet verspillen aan de mac etc. Ik krijg geen geld van me moeder, vader, broers of zussen.