The truth.

10

Nadat we hebben gegeten lopen we de mac uit.

Saif: Wil je nog blijven of gaan we naar huis?
Ik: Ehm, ik heb niet echt meer hier wat te doen. Zullen we naar huis gaan?

Eigenlijk wil ik niet naar huis gaan. Het is zo gezellig met mijn broer en ik heb telkens het gevoel dat als we naar huis gaan, mijn broer dan verandert. Ik negeer mijn gedachtes en we lopen naar de auto.

We stappen beide in. Saifeddine zet een liedje op. Een paar straten van mijn huis stopt Saifeddine. Ik kijk hem raar aan.

Ik: Waarom stop je?

Hij pakt iets uit zijn zak. Hij trekt zijn portemonnee eruit en haalt er 2 briefjes uit van 50 euro en overhandigt het aan mij.

Saif: Hier voor jou zusje.

Hij geeft me een kus op mijn hoofd.

Ik: Nee nee Saifeddine, dit is echt lief. Echt waar, maar dit kan ik niet aannemen.
Saifeddine: Najlae, neem gewoon aan, ik ben je broer.
Ik: Nee, dat kan ik echt niet aannemen.
Saifeddine: Wollahte je gaat annemen, klaar.

Ik pak met trillende vingers de briefjes en bewaar het in mijn zakken. Saifeddine rijdt door naar huis.

Aangekomen thuis stappen we beide uit de auto en Saifeddine opent de voordeur. Ik doe mijn schoenen snel uit en loop meteen door met de tassen naar boven. Ik leg de tassen van Saifeddine in zijn kamer en mijn tassen verstop ik onder mijn bed. Ik loop terug naar beneden. Ik loop naar de keuken waar ik Joumana zie.

Joumana: Waar was jij?
Ik: Op school?
Joumana: Niet liegen vuile hoer!

Ze geeft me een harde klap.

Ik: Ik zweer, vraag maar aan Chaimae.
Joumana: Ik ga niks aan Chaimae vragen! Waarom zat je dan in de auto met Saifeddine?! Zeker kwam hij je tegen in de lounge ofzo.