Het leven met borderline

Leven

Het is zwaar.

Ik word 's ochtends wakker, ik heb geen zin in de dag, de tranen rollen iedere ochtend weer over mijn wangen, maar waarom?

Waarom voel ik mij zo?

Dan na 10 minuten sta ik op met hoop voor de dag. Mijn ritueel begint,
Vogels voeren,
Kleren pakken,
Tanden poetsen,
Kleren aan doen,
Etc.

Het ritueel is iedere dag hetzelfde, het enige wat anders zal zijn is de tijd, het school ritme is anders dan mijn vakantie ritme.

Ik heb zin in de dag, tot dat ik 45 minuten in de bus moet zitten. De ene keer gaat het goed, de andere keer moet ik mijn tranen onderdrukken, weer de andere keer lach ik naar iedereen.

Eenmaal op school aangekomen zie ik mijn klasgenoten, mijn blije bakkes maakt iedereen blij.
Nog geen kwartier later zit ik depressief te zijn achter mijn laptop. Ik heb weer geen zin.
Ik zie de beoordelingen van de projecten, er kan altijd wel weer iets beter, het word altijd maar weer op een rijtje gezet. Terwijl je er zoveel tijd en moeite in hebt gestopt, je bent er zo trots op.
Het valt misschien niet op, maar het komt zo hard binnen.
De eerste paniekaanval zal dan ook vaak snel binnen gehengeld zijn.

Dan loop ik weer midden in de les naar de toilet om mijzelf aan te staren in de spiegel om de tranen te proberen te onderdrukken.

En dat circeltje gaat ieder uur overnieuw.

Ieder uur, soms zelfs in 5 minuten kan ik mij spontaan anders voelen.

Het is moeilijk en vermoeiend zo'n schooldag.

Dan kom ik thuis aan.

Moet ik mijn moeders gezeur eerst aanhoren. Ik kan het niet aanhoren mam, sorry. Ik wil mijn middagdutje doen.

En dan, dan moet ik weer bezig met school, opdrachten opnieuw inleveren, opdrachten maken, verslagen maken, stage zoeken, de hond tussendoor uitlaten, de papegaaien aandacht geven.

Het is mij op moment te veel.

Het is redelijk recent over met mijn ex, en op een één of andere manier doet hij nog steeds dingen met mijn hoofd.

Waarom?
Waarom kan ik zulke dingen niet gewoon laten gaan?
Waarom kan ik mij niet weer op het punt krijgen dat het leven door gaat, dat ik het er het beste van moet maken?

Sinds kort sport ik weer, en ik merk dat dit voor mij ook een goede impact heeft. Alleen ben ik bang er weer verslaafd er aan te raken. 4 uur per dag 7 dagen in de week is over het algemeen niet super gezond...

Aan de ene kant is het niet super erg, ik voel me na die tijd een stuk beter, ik kan mezelf als ik wil volproppen met eten, als ik mijn dutje mis. Allemaal pluspunten denk ik dan.

Alleen het gevoel van verslaving geeft mij angst.

Dan het avondeten altijd precies om 1830, na het eten laat ik de hond uit, of ik maak de keuken schoon, en loop ik weer naar mijn kamer, omdat ik mij chronisch irriteer aan mijn familie.
Er hangt altijd een aparte sfeer, een sfeer waar ik niet tegen kan. De een zit telkens de zelfde beweging te maken met zijn voet, de ander zit hardop op zijn nagel te kauwen. Je moet opletten tijdens gesprekken, want je kan er ineens in voorkomen en dan moet je wel reageren.

Ik ben niet sociaal. En ik kan er niets aan doen. Mijn familie is niet sociaal opgevoed.

Wij zijn streng opgevoed, maar ik heb veel dingen gemist in de opvoeding.

Het praten met vreemden, het maken van vrienden, en liefde.

Wat is liefde?