Het leven met borderline

Fuck, De Uitleg.

Heftige stemmingswisselingen, een chronische leegte, ik heb op mijn 18e de stempel gekregen met Borderline erop.

Ik heb een zware jeugd gehad, mijn vader was alcoholist mijn moeder was depressief en er was veel huiselijk geweld.

We hebben het overleefd en daarom weet ik dat ik dit ga overleven, al zeg ik dit nu terwijl ik zit op een roze wolk.

Een normale dag is er niet.

Vreemden zie ik aan als vrienden, ik zal alles voor ze doen. Ik zal ze van hot naar her brengen. Ik zal ze geld uitlenen wat ik niet heb.

Ik kan iemand intens leuk vinden zonder dat ik hem echt ken.

Soms houd ik zo intens van iemand, maar dan plots zet ik hem uit mijn leven.
Het is niet zo dat ik dat niet wil, want geloof me het doet vreselijke zeer.

Het is zo tegenstrijdig, ik weet het. Maar ik ben het niet, hou dat in je achterhoofd.
Ik ben hopeloos romantisch, beelden die door mijn hoofd gaan, wanneer iemand zoveel moeite zal doen om bij mij te blijven, die zal laten zien wat die voor mij over heeft, maar ik ben altijd diegene die dat bij de verkeerde doet.

De angst dat ik alleen achtergelaten zal worden is groot, heel groot en het wordt telkens groter.

Ik kan goed jaloers zijn, altijd maar weer de vraag of hij mij zou inruilen voor een ander. De vraag of hij vreemd zal gaan. Er zijn zoveel betere en mooiere mensen dan ik.

Ik durf geen nee te zeggen, "Kan je vanavond van 17 tot 03 komen werken?" word er gevraagd, "Ja tuurlijk" is het antwoord terwijl ik afgelopen nacht ook heb gewerkt bij mijn andere baan en ik overdag gewoon aan de studie moest.

Het vergt vreselijke energie.

Ik kan mij intens gelukkig voelen en tien tellen later alles haten wat er om mij heen bevind en zou willen dat de aarde gewoon eens stopte met draaien.
Wat heeft het leven immers voor zin als je toch weer dood gaat?

Ik kan iemand zo geweldig vinden dat ik diegene wil zijn, ik neem het gedrag over, ik neem het accent over, de lichaamstaal en daar ben ik, de verbeterde ik.
Alhoewel dat denk ik dan.

Ik kan tijdens een gesprek zoveel opvangen van iemand, wanneer er een klein lichamelijke verandering is, vraag ik mezelf af of het door mij komt. Wanneer iemand op zijn telefoon kijkt, vraag ik mij af of ik saai ben, of het gene wat ik vertel wel boeiend genoeg is.

Ik vraag mij altijd af wat iemand van mij vind. Als iemand sarcastisch zegt wat hij van mij vind kan ik dat serieus nemen, je kan mij kapot maken met 1 woord. En een kwartier later kan het mij niets meer boeien, want ik heb nieuwe schoenen gekocht die eigenlijk te duur zijn voor iemand die blut is.

Ik kan mij focussen op een ding, nu wil ik een auto aan het eind van oktober, dus ik krijg een auto aan het eind van oktober. Aan het eind van oktober zal ik waarschijnlijk geen auto hebben, omdat ik waarschijnlijk mijn geld heb uitgegeven aan iets waarvan ik dacht dat het mijn leven ging verbeteren.

De vragen in mijn hoofd, Is dit wel de goede opleiding? Zijn mijn vrienden wel goed voor mij? Ben ik wel goed genoeg voor mijn vrienden? Wat zal er gebeuren als ik die 3 zakken chips op eet? Zal ik dat kopen?, ja, nee toch niet, jawel, nee. Oké toch wel, ik werk hiervoor.

En dit is de helft nog maar wat er speelt in mijn leven.