(Zawgyi)
Silent-12
"ေရြး သည္းငယ္၊ သူ႔ေနာက္လိုက္မွာလား၊ကို႔ေနာက္လား"
ေပၚထြက္လာေသာေမာင့္အသံသည္ မောင္ဘယ္ေလာက္ေဒါသထြက္ေနေၾကာင္းသက္ေသပင္။
ထယ္ေယာင္းလက္ေတြေသေလာက္ေအာင္နာေနၿပီျဖစ္သည္၊ ေမာင္က အတင္းဆုတ္ကိုင္ထားတာမို႔ နီရဲေနေလၿပီ။
နာက်င္ရေပမယ့္ ထယ္ဘာလို႔ေပ်ာ္ေနမိတာလဲေမာင္၊
ေမာင္သည္သူ႔အားသဝန္တိုသည္ ဆိုေသာ အသိသည္ သူ႔အား မိုးေပၚပင္ေရာက္သြားေစသလို ၊
ေမာင္ဆုတ္ကိုင္ထားေသာလက္အားၾကည့္ကာျပန္ေျပာမိသည္က "ေသခ်ာေပါက္ ေမာင္ေပါ့"
"ၾကားတယ္ေနာ္လႊတ္လိုက္ေတာ့၊မင္းရဲ႕လက္ကို"
ေျပေလ်ာ့သြားေသာ လက္တစ္စံုနဲ႔အတူ ေစာင့္ဆြဲလိုက္ေသာလက္တစ္စံုေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း ကိုယ္ေလးဟာ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲတန္းကနဲ...
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဂ်ီဟြန္းဆီအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ အံ့ၾသေနပံု...
ေမာင္ကေတာ့ေအာင္ႏိုင္သူလိုျပံဳးကာ
"ဒါဆို ကိုယ္တို႔ကိုခြင့္ျပဳပါဦး ၊Arr ၿပီးေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနကိုဘဲပိုစိတ္ဝင္စားတယ္။အတိတ္ကိုဂ႐ုမစိုက္တတ္ဘူး"
ေမာင့္ရဲ႕ခနဲ႕တဲ့စကားၾကားမွ ဂ်ီဟြန္းကအသိျပန္ဝင္လာပံုပင္
"ဒါနဲ႔ေနပါဦး၊ခမ်ားကကြ်န္ေတာ့္ထယ္နဲ႔ဘယ္လိုပတ္သတ္ေနလို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔ၾကားဝင္ပါေနရတာလဲ"
ေမာင္ေျဖမယ့္အေျဖအားစိတ္ဝင္စားစြာထယ္ေယာင္းေမာင့္အားေမာ့ၾကည့္မိသည္။ဒီအေျခအေနမွာေရာ ေမာင္ဘယ္လိုေျဖမွာလဲ?
"အကို...ငါကထယ္ေယာင္းရဲ႕အကို"
"ဟုတ္လို႔လားကြ်န္ေတာ္ထယ့္မွာအကိုရွိတယ္လို႔တစ္ခါမွမၾကားဘူးဖူး"
"အခုၾကားဖူးၿပီမလား မွတ္ထားလိုက္ ၿပီးေတာ့ေနာက္ထပ္ထယ္ေယာင္းနဲ႔ထပ္မပတ္သက္နဲ႔ေတာ့"
"ဒါကကြ်န္ေတာ့္အပိုင္းပါ၊ခင္မ်ားနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး၊ဒါဆိုထယ္ကိုယ္အရင္ျပန္ႏွင့္မယ္ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေတြ႕မလဲမေသခ်ာေပမယ့္ ေနာင္တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ကိုယ္ေသခ်ာျပန္ႀကိဳးစားမွာပါ"
YOU ARE READING
Silent
FanfictionSilentဆိုကတည္းကငါသိခဲ့ရမွာ။ မင္းအတြက္ငါကခြၽင္းခ်က္ျဖစ္လာမယ္ထင္ခဲ့တာ။ ငါ့ကိုေတာ့အခ်စ္စစ္ဘဲေပးခဲ့တယ္လို႔ထင္ခဲ့မိတာ။ Storyေတြထဲကလိုဇာတ္သိမ္းမွာေတာ့ငါ့ဆီျပန္လာမယ္ထင္ခဲ့ေပမယ့္........ ငါေမ့သြားတဲ့အခ်က္က........ မင္းက မင္းသားမဟု...
