Fake Lover

Stalk

Kalbim...

Neden normal atıyordu?

***

Yatağımda dönüp durmuş, asla uykuya dalamamıştım. Göz kapaklarım kapanmayacağına dair benimle inatlaşıyordu sanırım.

Havanın hafif aydınlandığını görünce saatime baktım, neredeyse 5'di.

Pes edip kafamı yastığa gömdüm. Bugün sabahtan dersim yoktu fakat yine de sinir bozucuydu.

Açık konuşmak gerekirse, korkmuştum. Yıllardır sevdiğim kişi neden kalbimi attırmamıştı bu defa?

Bir yanlışlık vardı, böyle olmaması gerekiyordu.

Emir'den vazgeçmeye çalışıyordum, bu doğru fakat yanlış hissettiriyordu. Bu kadar kolay olmamalıymış gibi.

Ne yani, uzun zamandır sevmiyor muydum onu? Ne zaman olmuştu bu?

Kendimi anlayamıyordum, göğüs kafesimin içindeki küçük kalbe anlam veremiyordum.

Bunu bu şekilde bırakmayacaktım, emin olana kadar uğraşacaktım. Gerçekten ondan vazgeçtiğimi sindirene kadar uğraşacaktım.

***

Parmaklarımla oynarken gergince kampüse girdim, aklımdan geçirdiğim riskli şeyleri yapabilecek miydim acaba?

Elime yüzüme bulaştırma ihtimalim yüzde bin falandı.

Emir'in okuduğu bülümün binasına giderken kapüşonumu çekmiş, maskemi takmaya çalışıyordum.

Kapüşonumdan sarkan turuncu saçları gördüğümde çok anlaşılır olacağını düşündüm ve saçımı topuz yapıp tekrardan kapüşonu çektim. Birinin beni tanıma olasılığı yoktu şu anda.

Kampüste gözlerimi gezdirdim, her zaman sevgilisiyle birlikte oturduğu bankların olduğu tarafa baktım.

Oradaydı.

Bana en yakın ağacın arkasına sinip onu izlemeye başladım.

Bana arkası dönüktü, yanında yine sevgilisi vardı tabii. Beraber eğleniyorlar gibi görünüyordu.

Aklıma tekrardan çocukluk anıları geldiğinde benim yerimi onun doldurduğunu düşündüm. Bu oldukça kalbimi burkmuştu.

Gözlerimi Emir'e sabitledim, doğal gülüşünü izledim bir süre.

Gözlerimi ayırmadan elimi kalbime götürdüm.

Yine normal atıyordu.

Sadece içimde hüzün vardı.

Bu hüzün, Selin'in yerinde olamayacağım için mi yoksa artık çocukluğumuzdaki gibi Emir ile vakit geçiremeyeceğimiz için mi bilmiyordum.

Pes ederek elimi indirdim ve gözlerimi kapatıp kafamı ağaca yasladım.

İnsanlara şu anda bir sapık gibi göründüğümün farkındaydım fakat bundan sonra ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.

Koşarak uzaklaşmalı mıydım yoksa normal bir insan gibi yürüyüp gitmeli miydim?

"Afedersiniz?"

Omzumdaki elle aşırı belli olacak şekilde sıçradım ve sesin sahibine bakmadan koşmaya başladım.

Ancak kişi benden daha çevikti ve daha kaçamadan beni kolumdan yakalamıştı.

Anında maskemi indirdi ve ben de onca korkudan sonra gözlerimi ancak açabildiğimden kim olduğunu yeni görmüştüm.