BU NEFRETİN KİME?

8.BÖLÜM ÖLÜM KORKUSU

-Korkmadan yaşayabilmem için bekaretimi vermek zorunda mıyım?

Hala gözlerim kapalıyken sessizliğin verdiği korkuyla açmaya karar veriyorum. Üzerimde bana anlamsızca bakan bir adet Kerem SAYER bulmayı hayal etmiyor değildim. Ama bu kadar şaşıracağını düşünmemiştim. Bakire olmak suç mu?  Hayır değil . Eee o zaman sorununuz ne Kerem SAYER?

-Bana öyle bakmayı keser misin?
-Sen şimdi daha önce hiç iliskiye girmedin mi?
-Bakire olmak bunu gerektirmez mi?
-Soruma soruyla karşılık verme.
-Kimseyle birlikte olmadım.
-İnanmıyorum.
-Ne?
-Yalan söylüyorsun.
-Yalan söylemiyorum. Bakireyim.

Diye bağırdığimda Neden böyle bir aptallık yaptığıma anlam veremiyordum.

^^^^^^^***^^^^^^

Bakireymiş. Tabi canım bakiresin(!). Sen sadece bir sokak kızısın. Seni kendi yalanında boğacağım. Bekle.

^^^^^^***^^^^^

-Kerem napıyorsun? Hayır lütfen yapma.
-Sadece senin o aptal yalanını ortaya çıkaracağım. Bir şey yapmayacağım.
-Saçmalama Kerem nolur yapma.

Ne yapmaya çalıstığini tam olarak anlamasamda kötü bir şeylerin olacağını hissediyorum. Eli kasıklarımda durup iç çamaşırımı tuttuğunda engel olmaya çalışsamda kilodumu üzerimden çıkartıyor. Yüzüm renkten renge girerken ne yapmam gerektiğini kestiremiyorum. Neden bana bu işkenceyi yapmak zorunda ki? Gözlerini gözlerime sabitlemişken birden kızlığımda hissettiğim baskıyla acı içinde inliyorum. Napıyor bu aptal?  Parmağını bildiğiniz içime soktu. Ah Hayır lütfen. Farkında olmadan korkuyla ağlarken;

-Canımı acıtıyorsun, diyebiliyorum.

Parmağını biraz daha içime bastırdıgında eli kızlık zarıma temas etmiş olmalı ki ağzından sesli bir küfür çıkıyor. Elini birden çekince tüm vücudum belli bir şekilde titrerken tekrardan acı inliyorum.

-Gerizekalı, aptal herif sorunun ne senin?

Bir yandan ağlarken bir yandan bağırmak yorucu üstüne üstlük biraz önce yaşadığım olay ve kriz geçirmemde eklenince tam çekilmez oluyor.

-Bağırma. Bilmiyordum.
-Salak mısın söyledim ya sana.
-İnanmadım.

Cevap vermeye gücüm olmadığını hissettiğimden susmayı tercih ediyorum. Tabi birde yaşadığım korku, heyecan ve sinirim yüzünden elimde olmadan ağlamalarım var. Sessiz ama hıçkırıklı ağlayıslarım. En son ne zaman böyle ağlamıştım? Beni kapalı alan korkumun olduğunu bile bile depoya tıktıklarında bile böyle ağladığımı hatırlamıyorum. Sanırım en son annem ve babam öldügünde böyle ağlamıştım. Şimdi ise hakkında neredeyse hiçbir şeyi bilmediğim bir adamın bana yaşattıkları yüzünden böyle ağlıyorum. Bilmiyorum. Belkide buraya geldiğimden beri içimde biriken tüm kırgınlıkları böyle boşaltıyorumdur. Emin değilim . Ama acınası bir durumda olmaliyım ki Kerem'den daha önce hiç duymadığım bir ses tonunda;

-Ağlama, sözünü işitiyorum.

Çarşafı üzerime daha çok sararken, o cılız sesimle;

-Çık, dedim.

Gözlerini benden ayırmadan yerdeki pantolonunu aldı. Hızlıca üzerine giyerken yerdeki tişörtünü de alıp son kez bana bakarak odadan çıktı. Bense odada tek başıma yarı çıplak bir şekilde-ki sütyenim olmasa tamamen çıplağım- otumuş ağlıyorum.

^^^^^***^^^^^

Dışarı çıkmak istemiyordum çünkü başım çok şiddetli bir şekilde ağrıyordu. Bu şekilde partiye devam edemezdim. Gidemezdim de. Zeynep'i kime bırakabilirdim ki. Aslinda Neden onu bırakmayayım ki?  Neden onu hayatımda tutuyorum? Bilmiyorum. Belkide sadece Kız kardeşime çok benzediği için onu yanımda görmek istiyorumdur. Emin değilim.