Chenle bu çarpık ilişkili arkadaş grubunda en çok güvendiğim insanlardan biriydi. Çok saftı ve beni seviyordu. Cehenneme çağırsam 2 dakikaya ordayım diyebilecek potansiyeldeydi. Bana bu kadar değer vermesini onaylamasamda sevilmek benim de hoşuma gidiyordu.
Onun beni sevdiğini Renjun'dan öğrenmiştim. Ama o hala benim bildiğimi bilmiyordu. Ona yakın temasta bulunduğumda kızarıp utanması tatlıydı. Bunu bozmamak için bildiğimi açıklamak istemiyordum.
Mark'ın cesedini parçalayıp şöminemde yakarak ondan kurtulduktan sonra telefonumu açtım ve Chenle'yi tuşladım. Onu evime çağırdım ve o gelene kadar Mark için kullandığım bıçakları temizledim ve eski yerlerine koydum.
Kapı sesini duyduğumda neşeyle kapıya gittim ve Chenle'ye içten bir sarılma sundum. Onu öldüreceğime içten içe üzülüyordum. Utangaçca içeri geçti ve kanepeye oturdu. Arkasına geçerek omuzlarını ovmaya başladım.
- Şey neden beni çağırdın Jisung?
Yanına oturdum ve kolumu onun omzuna attım.
- Beraber vakit geçirelim diye.
Gergince siyah televizyon ekranına baktı.
- Diğerleri gelmeyecek mi?
Gergin haline kıkırdadığımda o da bir anlığına rahatladı ve kıkırdadı.
- Onları çağırmadım. Baş başa olalım istedim.
Gülümseyerek kucağına oturdum ve dudaklarını yöneldim. Chenle de hareketimden memnun olmuş gibiydi çünkü ben onu öperken gülümsemeyi bırakmamıştı. Öpüşmemiz biraz daha ilerlediğinde arka cebimden ketamin damlattığım peçeteyi hızla Chenle'nin burnuna tuttum ve bayılmasını sağladım.
Geriye onu parçalayarak Mark'ın yanına yollamak kalmıştı. Chenle gibi iyi kalpli birini yaşamdan koparmak zoruma gitse de bir işi tam yapma arzusu beni motive ediyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
