Meestal weet ik een goede openingszin. Nu ben ik alleen maar in de war..
Wat doe je met me? Stop.. Ik ben niet van jou. Je doet me mentaal pijn door kleine aanrakingen. Je wil een knuffel, die kun je krijgen. Je bent mijn maar, een goede vriend en dat weet je. Dat zal je altijd zijn. Maar ik weet dat je meer wilt zijn dat dan dat. Ik voel je hand naar beneden gaan op mijn blote rug. Ik draai weg, want dit is niet hoe wij als vrienden horen te zijn, maar jij pakt me steviger vast. Je wil een kus zetten in mijn nek. Ik draai weer weg. Jij pakt me weer vast. Je armen zijn te sterk om uit te ontsnappen. Het is dat ik me gevangen voel als ik bij je ben. Als we daar zijn. Het is een gevoel van niet vrij zijn en dat voelt zo naar. Maar waarom kan ik het niet tegen je zeggen? Ik krijg het mijn mond niet uit. Ik ben bang je te kwetsen, terwijl jij niet weet dat je me pijn doet. Ik kan niet weg, ik voel me schuldig om de dingen die je doet.
Ik heb er niks mee te maken, ik hou van iemand anders, ongelooflijk veel. Hij is zo lief, leuk en charmant. Hij is de jongen waarvan ik hou. Praat me niet om. Ik wil hem mijn leven lang. Verpest het niet, want iedereen zegt dingen tegen me over alles en niets. Ik word gek in mijn hoofd maar mijn hart weet het allang. En niemand kan daar wat aan veranderen. Mijn hart klopt sneller bij hem. Jij denkt dat je het stopt, maar dat kan je niet. Ik ben sterker dan je denkt.
Ik ben mezelf, en jij moet op zoek naar een ander.
Punt uit.
