Het is alsof je dat randje, die afgrond, al zou kunnen zien vanaf een afstandje. Dat is niet altijd zo makkelijk als het lijkt..
We hebben daar al zo vaak gestaan. Ik voelde of jij me daarin zou duwen. Maar misschien was ik het voor jou, die je erin wilde laten springen. Het erge is dat ze geen kant zouden moeten kiezen. Maar toch is het zo. Nu staan we daar weer. Een hand in mijn rug die me duwt..
Het was mijn eigen hand misschien.. Misschien ook niet. Ik denk dat ik niet wil vechten voor een veilige plek.
Ik spring zelf wel...
