De klok rond de nacht, en een berichtje dat oplicht in de duisternis. Vanonder de warme douche naar de koude ruimte aan de andere kant van het glas. De letters op het toetsenbord van langzaam naar snel. Het gaat niet goed.. En het is ernstig.
Ik ben verdrietig ik weet niet waarom maar ik voel me kut
De start van de rollercoaster..
Nee ik ben op een moment dat ik niet meer wil
.. Ik moest snel iets doen. De hartslag die tekeer ging. Anders zou het fataal aflopen. De pijn en de geheimen die ik kwam te weten storte zich in mijn hoofd. Au..
Dus ik ga het nu zeggen...
Ik zie mijn scherm niet meer, mijn hart stopt, de wazige vlekken en de gedachten die rondgaan. Is dit het dan? Ga je er nu een punt achter zetten. Je hoofd is in de war op dit moment dus stop. Voor de zoveelste keer ga je het me weer proberen wijs te maken..
Oké ik vertrek nu
Ijsberend in mijn huis in mijn badjas. Ik kan niet bij mijn kleren. Het huis is in rust, maar niet bij mij. Je komt en het is laat. Dit mag niemand weten. Ssstt...
Het moment dat ik je gezicht zie, betraant, rood en warrig. Die blauwe ogen die me aankijken en veranderen in watervallen en armen die me vastpakken en niet meer loslaten.
Het gevoel van de depressie neemt alles over...
Ik neem je aan de hand mee naar boven. Ik stel je gerust, je lucht je hart zover je kan. Woorden zijn moeilijk, de goede vinden en uiten wat je wil zeggen. Maar hoe? Daar zo diep in die put. Zo diep in het donkerste hoekje van je hart.
Waar is die leuke lach van je heen? Het is zo zwaar om dit te moeten doorstaan voor jou. Alles zit tegen, alles is zwart..
We moeten praten maar dat vinden jij en ik moeilijk. Dus we spreken niet en ik hou je alleen vast.
Ik voel de tranen op mijn huid en jou ademhaling hoor ik in mijn oor.
En we zeggen geen woord...
