Daar stond ik dan. En of toeval niet bestaat begon het te regenen. Net als mijn hart.
De donder had het door de midden geslagen. Zo'n groot gat daarzo met zo veel pijn. Want die dag, deze dag, raakte ik mijn vriendje en beste vriend kwijt. En ik was zo boos. Jij zie de woorden, maar ik was de oorzaak. Ik ben de oorzaak. Boos, geen andere woorden. Alle tranen staan voor boos. Voor het breken van mijn eigen hart. Omdat ik zo naar je verlang, maar jij het zei. Nu is het dan echt uit.
Punt...
