Sessiz Çığlıklar [BxB]

Destek

Yeni bir dönem ve yeni bir şehir. Beni asla şaşırtmayan ikili. Ne zaman bir sorun çıksa yaptığım en iyi şeydi belki de kaçmak. Şimdi ise kaçtıktan sonra dinlenmek için balkonunda müzik dinliyorum. Gece dörtten beri hemde. Bana göre bu boktan dünyadan kaçmanın tek yolu müzikti. Kulaklığı taktığım an bambaşka bir dünyaya uyanıyor gibiydim. Birkaç saat sonra ise korkunç bir dünyaya uyanacaktım. Keşke hiç uyanmasam diye geçirdim içimden. Gelen bildirimle gözlerimi izlediğim gökyüzünden telefon ekranıma indirdim. Aslında bakmak istemiyordum ama işte.

Gönderen: Annem
Arkın iyi misin?? (00.35)
Kaç saattir mesaj atıyorum haberin var mı?? (03.56)

Gönderen: Arkın
Uyuyordum görmedim. (06.45)

Gönderen: Annem
Aklım çıktı Arkın (06.48)
Bir dahakine haber ver uyurken (06.48)

Gönderen: Arkın
Tamam (06.50) 

Göz devirip telefonu kapattım. Bana hâlâ çocuk muamelesi yapması komiğime gidiyordu. Babam olsa asla böyle yapmazdı biliyordum ama işte annem fazla paranoyaktı. Yaşadığım bir travma sonucu konuşma yetimi kaybetmiştim. Gittiğim onca psikoloğa hatta hocalara rağmen bir düzelme yoktu. Hatta ilgi için yaptığımı düşünüyorlardı. İlgi istesem böyle mi yapardım ? Artık yirmi iki yaşındaydım ama yine de annem için endişe kaynağıydım. Sürekli zorbalık görmem ve okul değiştirmem annemi üzmekten çok itibar zedeleyici bir sorun oluyordu. Sonuçta şirket yöneten bir kadının oğlunun zorbalığa uğraması kulağa hoş gelmezdi. İçim daralıyordu. Her şey kısır döngü içindeydi. Ve ne yaparsam yapayım bu döngü kırılmıyordu. Hatta kendi içinde de döngüye giriyordu. Yavaşça tutulmuş belimi umursamadan duvar dibinden kalktım. 

Dış görünüş umrumda olmadığı için rastgele bir şeyler seçip giydim. Ne ara bu kadar umursamaz olmuştum ben bile bilmiyordum. Sigaramı ve çakmağımı da çantama koyup merdivenlere yöneldim. Etrafa son kez göz atıp midemin sesini umursamadan kendimi dışarı attım. Kimseyle muhatap olmamak için kulaklığımı takıp sesi fulledim. İnsanlara en ufak tahammülüm kalmamıştı. Rastgele köşelerden dönüp durduktan sonra giriş kapısıyla bakıştım. Midem bulanmaya başlamıştı bile.

Derin bir nefes aldım ama yetmiyor gibiydi. Kartımı okutup içeri girdim. Herkes bana bakıyor gibiydi. Hayır, ben abartıyordum. Hayır, bana dönen gözler vardı. Belki de yeni olduğum için. Düşüncelerimi susturamıyordum. Dersimin olduğu sınıfı bulup en arka sıraya geçtim. Sonuçta ne kadar zeki de olsam derse katılıp inek öğrenci olamayacaktım o yüzden önde oturmamın bir faydası yoktu. Şu an tek istediğim annemin öğretmenleri durumumdan haberdar etmiş olmasıydı. Bir de onlara anlatmaya çalışmak istemiyordum.

Amfi yavaş yavaş dolmaya başlamıştı. Canım sigara içmek istiyordu ama kesin hoca gelirdi. Bunların sağı solu belli değildi. Sıkıntıyla nefes verdim. Gözlerimi kapatıp sınıftaki uğultuyu dinlemeye başladım. Rahatsız etmiyordu neyse ki. Yanımda hareketlilik hissettiğimde kafamı çevirmeden gözlerimi açtım. Hareketlilik devam ettikçe kendime hakim olamayıp kafamı çevirdim. Görüş açıma giren mor saçlarla eş zamanlı olarak kaşlarım çatıldı. Farkında olmadan derin bir nefes verdim. Yanımdaki kafasını çevirdi. Kaşlarım daha da havalandı. Saçlarının diğer yarısı siyahtı. Ve düşündüğümün aksine erkekti. Gözlerimiz buluşunca istemsizce gerilip bakışlarımı kaçırdım. Yerimde kıpırdanıp duvara doğru yapıştım.

"Korkma adam yemiyorum.." 

İmalı bir şekilde konuşup göz devirdi. Bir şey dememiştim ki zaten. Alt tarafı yer açmıştım rahat oturalım diye. Sıkıntılı bir tipti herhalde, en iyi uzak durmalıydım. İlk günlerde sıkıntılı tiplerle arkadaş olursam başım beladan kurtulmazdı. Sonra annemin dırdırını çekmek zorunda da kalacaktım. Omzuma değen parmakla transtan çıkmış gibi korkuyla kafamı çevirdim. Tuhaf bir sırıtışla bana bakıyordu. Zihnimi mi okumuştu acaba? Belki kalem isteyecekti. Ya da hoca gelmişti de onu haber verecekti.