KaLbin DiLi

Oldu mu?

Ne vakit geçti bu kadar çocukluk benden..

Tıpkı devrik cümlelerim gibi devrilip kalkar oldum.

Geçen zaman değil miydi ki neden hayallerimi de götürdü..

Umut dolu baktığım gençliğim bir kaydı ki ellerimden..

Günahı boynuna tüm sebep olanların..

İçim çok acıyor...
Nasıl anlatsam bilmiyorum.

Düşüncelerimden kurtulmak isterdim.

Böyle olmalıymış diyip boyun eğmek isterdim.

Kabullenip mutlu olmaya çalışmak isterdim.

Ama olmuyor.

Hiç olmadığı kadar olmuyor git gide..

Daha da derinleşiyor yaram..

Hayata tutunacak dallar ararken saplar ellerimde kalıyor.

Güneşi tutmak isterdim hep. Artık ay da kafi idi.

Tuttuğum tek şey hep birinin gölgesi.

Özgürlük bu kadar mı zor. Ne vardı kuşlar kadar özgür olabilsem. Kimsenin esiri olmadan yaşasam.

İstemez miydim saatlerce denizi izlemeyi. Bir akşam kız kulesinde sessiz sedasız bir başıma elimde demli bir çayla uzaklara dalmayı. Bunu yapamazken bir kuş olmayı istemek oldukça lüks değil mi !

Eskiden daha güzel hayallerim vardı. Şimdi öyle yoklar ki..
Kurmaya dahi cesaret edemiyorum. Öyle ya mecalim de yok. Basit sade düşünüyorum kafam bir boşluğun başkenti. Düşünmemek için çok şeyi terkediyorum. Bazen bir dostu bazen bir türküyü. Bazen uzun uzun dalmalardan kendimi alamasam da sövüyorum sağa sola dağıtmak için içimin sessizliğini.

Bazen bir kağıt görünce içimi dökme arzusuyla deli gibi kaleme koşmak

isterken zor tutturuyorum elime kumandayı.
Kafamı bir diziyle bir filmle meşgul edip özümü terkediyorum. Hiç mi olmadı. Olmadı işte. Olmadı. Nasıl anlatılır ki başka.
Bilmiyorum.