My Real Dream

VI

Sabah uyandım ve umursamaz ağır hareketlerle hazırlandım ve tahmin edersiniz ki geç kalıyordum. Ama ben hastaydım değil mi, böyle olması normaldi. Çıkmadan önce Taehyung'a bakmak aklıma gelmemişti.
Evden çıktım ve durağa ilerledim. Yol boyunca müzik dinledim. İndiğimde hızlı olmayan adımlarla okula 5 dakikada falan geldim. Derse 20 dakika geç kalmıştım. Kapıya geldiğimde hasta rolüne büründüm ve kapıyı çalıp içeri girdim. Ben içeri girince sınıftakiler fısıldalaşmaya başladı ama yüksek sesle fısıldadıkları için dediklerini kolayca anlayabiliyordum. "Ah Jungkook gerçekten hasta görünüyor. Derse geç kalmasının sebebi de eminim budur." "Fazla bitkin görünüyor." Galiba oldukça iyi rol yapmış olmalıyım. Ben ve mükemmel yeteneklerim;). Hocadan özür dileyerek eğildim ve ağır adımlarla yerime geçtim. Sıra arkadaşım iyi bir çocuktu. Hatta sınıfta çoğu şeyimi anlattığım tek kişiydi. Bana meraklı gözlerle baktı ama bişey sormadı. Ders boyunca sınavlardan kalmamak için bişeyler dinlemeye uğraştım ama çokta bişey dinleyemedim. Aklıma Taehyung geldi ve ona yemek vermeyi unuttuğumu hatırladım. Bi an ağzımdan "Sıçtım" diye bir kelime çıktı. Biraz fazla sesli söylemiş olmalıyım ki sınıftakiler -hoca da dahil- bana döndü.
"Bir sorun mu var Jeon Jungkook?"
"Hayır efendim, sadece aklıma yapmayı unuttuğum bir şey geldi."
Ders devam ederken ben Taehyung'un bana ediceği lafları ve en önemlisi açlıktan yine yere serilip kalma ihtimalini düşündüm. Eve gidince cidden sıçıcakmışım gibi hissediyordum. Tenefüs olduğunda sıra arkadaşım ne olduğunu sordu.
"Sana söyleyeceğim şeyi kimseye söylememelisin tamam mı? Söz ver."
"Tamam. Söz"
"Bir oyun indirdim ve oyunda kendi gezeginini yaratıyosun. Gezegende ki her şeyi sen yapıyorsun. Bitkiler, hayvan türleri, su oluşumu, oksijen oluşumu ve en önemlisi insanları. İlk bir insan yaratıp gezegeni onun yaşam alanına göre düzenliyorsun. Sonra onun yanına bir kaç insan daha yaratıp üremelerini sağlıyorsun." Bu kısmı söylerken kendimi biraz garip hissettim.
Ben bunları anlatırken arkadaşım ise ağzı açık beni izledi ve bu oyunun muhteşem bişey olduğunu söyledi.
"Peki 'sıçmanın' nedeni ne?"
"Oyundaki insanı biraz sivri dilli ve egoist yarattım."
"Kendin gibi yani" diyip güldü.
Ben ise ona anlamlı bir bakış atıp devam ettim.
"Onu her öğün beslemem lazım ama sabah onu beslemeyi unuttum ve o her unuttuğumda da bana hakaretler ediyor ve en kötüsü onu hep bir yerlede baygın bir halde buluyorum. Biraz boğazına düşkün. Eve gidince ciddi anlamda bittim."
Arkadaşım dediklerimden sonra büyük bir kahkaha atıp.
"Bir oyun karakterinden bu kadar korkmamalısın Jungkook-shi. Biraz zırvalar sonra susar üzerine atlayacak değil ya."
Dediği şeyleri mantıklı bulsam da Taehyung sıradan oyun karakterleri gibi değildi her şeye cevap verebiliyordu. Aklı var gibiydi. Tırsmamak elde değildi.
.
Tenefüste kantine inmeye gittiğimde koridordakilerin çoğunun bana kitlendiğini fark etmiştim tabiki ama çok umursamadım. Bilirsiniz normal hayatım bu. Böyle şeylere alıştım.
Yanlarından geçerken dedikleri şeyi duyabiliyordum.
"Ah bu Jungkook değil mi? Geçen hafta yaptığı Mubita hamlesini biliyorsunuz değil mi? O hamle en güçlüsü olarak bilinir ve herkes yapamaz. Yapabilmek için yıllarını vermelisin. Bildiğim kadarıyla da yapabilenler başkalarıyla ya da birbirleriyle paylaşmıyolar çünkü kendilerine rakip çıksın istemiyorlar. Hem kişiden kişiye o hamlenin elementi ve güç potansiyeli değişiyor. Jungkook bunu ilk defa geçen hafta başarabildi ve elementi gök taşı. Yani güçlü bir element. Bunu yapabilmek için 5 yıldır uğraştığını duydum. Hatta hamleyi uygulamayı başaramadığı için birçok kez yenilmiş."
Bunu duyduğumda aklıma o hamle için cidden çok uğraştığım ve sabah akşam uyumadığım geldi. Gerçekten yapabilmek için her yolu denemiştim. Hatta bir keresinde ufak bir şeyi hesaplayamadığım için kaçırmıştım. Sonra daha da hırslanıp bilgisayar başında delirmiştim. Ama sonunda başardım ve elementimide güçlü bir element yapmayı başardım. Korede benden başka yapabilen yok. Yani bütün çabalarıma değdi.
.
Merdivenlere yaklaştığımda bir şeyler daha duydum.
"Dediklerine göre cidden hastaymış derse bile geç kalmış ve göründüğü üzere çok yavaş hareket ediyor. Cidden kötü olmasa oyuna her türlü girerdi zaten."
İnanmalarına sevinmiştim. Çünkü hastalık dışında başka bir bahanem yoktu. Taehyung'u söylersem herkes benimle oldukça eğlenirdi. Ve kariyerim daha yeni parlamışken kaybedemezdim.
Kantine indim ve kahve aldıktan sonra yine yavaş hareketlerle yukarı çıkmaya başladım. Oyun arladaşlarımdan birini gördüm ve beni durdurup daha iyi olup olmadığımı, bugün oyuna girip girmeyeceğimi sordu. Ben ise gireceğimi, bugün oynayabilecek kadar iyi olduğumu söyledim. Sonrasında vedalaştık ve ben sınıfa doğru ilerledim.
.
Okul bitiminde salak kızlardan sandığım bir kız yanıma yaklaştı. Ve "Bir şey sorabilir miyim?" diye sordu. Ben ise ondan kafamı çevirip cevap vermeden devam ettim. O yine yanıma doğru gelip
"Amacım rahatsızlık vermek değil gerçekten. Sadece bir şey merak ediyorum."
Bu sefer durdum;
"Çabuk söyle, eve gitmeliyim. Oyuna giricem."
"Geçen hafta oyundayken yaptığın bir hamle vardı. Rakibini tek seferde öldüren değişik isimli bir hamle."
"Değişik isimli dediğin hamlenin ismi Mubita. Evet?"
"Oldukça zor bir hamle olduğunu duydum, dünya çağında seninle birlikte sadece bir kaç kişinin daha yapabiliyormuş. Galiba sende onların arasına yeni katılmışsın."
"Sadede gelebilir miyiz?"
"Ah, tabi. Rica etsem o hareketin nasıl yapıldığını ve yapabilmek için ne tür özelliklerin olması gerektiğini söyler misin?"
Bunu dediğinde sırıttım ve ona bakarak
"Sence o hamleyi yapabilmek için yıllarını vermiş birisine bunu sorman mantıklı mı? Ben o hareketin nasıl yapılacağını kendi kendime öğrendim ve oldukça büyük bir zaman harcadım öylece sana söyleyeceğimi mi düşünüyorsun?"
Kız üzgün bir şekilde bana baktı
"Ah tabiki doğru. Çok özür dilerim, iyi günler." diyerek yanımdan uzaklaştı. Ona biraz daha baktıktan sonra bende durağa doğru ilerledim.
.
.
.
.
Bu kızla ilgili birşeyler olucak mı acaba?
.
840 kelime olmuuuuşş. Bu bölüm baya uzun oldu. Umarım seversiniz.