Alone In The Dark

Σελένα

Περπατούσε μόνη στο δάσος.Ήταν σκοτεινά δεν έβλεπε σχεδόν τίποτα. Έτρεχε. Κάποιος την κυνηγούσε. Επιτάχυνε το βήμα της. Τα βήματα πίσω της συνέχισαν να την ακολουθούν. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Δεν σταμάτησε λεπτό να τρέχει αλλά ο άντρας πίσω της ήταν φανερά πιο γρήγορος και την έφτασε. Την έπιασε από τον καρπό και εκείνη έβγαλε μια κραυγή φόβου. Με τόσο σκοτάδι με τα βίας μπορούσε να διακρίνει κάτι γνώριμο στο πρόσωπό του. Άρχισε να την πλησιάζει. Το χέρι του τώρα κρατούσε με μεγαλύτερη πίεση τον καρπό της. Φώναξε μα κανείς δεν την άκουσε και μετά........

Πετάχτηκε από το κρεβάτι της τρομαγμένη και ιδρωμένη. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή.

<<Σελένα;>> ρώτησε ο αδερφός της ο οποίος μπήκε ανήσυχος στο δωμάτιο.

<<Τι έγινε;>> τον ρώτησε εκείνη και προσπάθησε να φαίνεται όσο πιο άνετη μπορούσε.

Ποτέ δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις με τον αδερφό της. Πολλές φορές δεν τον ένιωθε καν σαν αδερφό της αλλά σαν ξένο. Ειδικά από τότε που έχασαν τους γονείς τους σε ένα ατύχημα πριν από δύο χρόνια ήταν σαν ξένοι που ζούσαν απλά στο ίδιο σπίτι χωρίς κανένα κοινό σημείο επαφής. Δεν έμοιαζαν καθόλου.. ήταν σαν την μέρα με την νύχτα.Εκείνος είναι καστανός με πολύ σκουρόχρωμα μάτια καμία σχέση με εκείνη. Η αλήθεια ήταν ότι δεν τον εμπιστευόταν και τώρα ήταν σε μια φάση που το μοναδικό άτομο που δεν ήθελε να μιλήσει ήταν ο Τζέικομπ.

<<Είσαι καλά; Σε άκουσα να φωνάζεις>>

<<Μια χαρά είμαι.... μπορεί να μην άκουσες καλά>> του είπε ήρεμα χωρίς να δείχνει καθόλου τον πανικό που ένιωθε.

Δεν είναι καλή στα ψέματα... ποτέ δεν ήταν γι' αυτό και τα αποφεύγει αλλά τώρα τι να έλεγε; Από πότε μιλάει με τον αδερφό της για τα προβλήματά της για να μιλήσει και τώρα;

<<Οκευ... Εγώ φεύγω έχω μια δουλειά αν χρειαστείς κάτι πάρε με>> της είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι της.

<<Εντάξει>> απάντησε λακωνικά και όταν εκείνος έφυγε μπόρεσε να αναπνεύσει ελεύθερα.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι της λίγο μετά και πήγε μέχρι την κουζίνα να πιει τον καφέ της όπως κάθε πρωί πριν φύγει για το μάθημά της. Ήταν φοιτήτρια στην ψυχολογία στο τελευταίο της έτος και ήταν πολύ κοντά στην απόκτηση του πτυχίου της και τίποτα δεν θα μπορούσε να μπει ανάμεσα σε εκείνη και τον στόχο της. Καθώς έπινε τον καφέ της ήσυχη μπροστά από την τηλεόραση η πόρτα χτύπησε. Υπέθεσε πως θα ήταν η φίλη και συμφοιτήτρια της Μόλι αλλά έκανε λάθος και το διαπίστωσε όταν άνοιξε την πόρτα. Στην πόρτα του σπιτιού της στεκόταν ένας πολύ γοητευτικός άντρας που δεν τον είχε ξανά δει. Ήταν ψηλός και γεροδεμένος. Μελαχρινός με ωραίες γωνίες στο πρόσωπο και τα μάτια του ένα μπλε σαν το χρώμα της θάλασσας.