Alone In The Dark

Τζέικομπ

Είχαν γυρίσει στο σπίτι... Εκείνη ακόμα έπαιζε μαζί του... Τον προκαλούσε πολύ και αυτό τον τραβούσε.Τον έλκυε. Ήταν όμορφη... Πολύ όμορφη αλλά ήταν επίσης και παιδί. Ένα κορίτσι ήταν ακόμα που δεν ειχε ζήσει τίποτα γιατί από τα δεκαέξι της αναγκάστηκε να μείνει κλεισμένη και απομονωμένη μέσα σε αυτό το σπίτι. Πως θα μπορούσε; 

<<Άστριντ......>> ξεκίνησε να λέει αλλά τον σταμάτησε.

Τον πλησίασε και έφερε τα χέρια της στα χείλη του.

<<Μην μιλάς>> του είπε και προσπάθησε να τον φιλήσει.

<<Δεν μπορώ... Δεν γίνεται>> είπε και τραβήχτηκε πίσω.

<<Φοβάσαι;>> ρώτησε για άλλη μια φορά.

Γιατί τον ρωτούσε συνέχεια το ίδιο πράγμα; Τι ακριβώς μπορεί να φοβόταν;

<<Τι ακριβώς θα πρέπει να φοβάμαι;>> την ρώτησε από περιέργεια.

Ήθελε πολύ να ακούσει την απάντησή της.

<<Ναι μην αγαπήσεις... έχω ακούσει ότι οι βρυκόλακες δεν ερωτεύονται εύκολα>>

<<Αλήθεια είναι>>

<<Και γιατί το κάνετε αυτό; Έχετε μια ολόκληρη αθάνατη ζωή να ζήσετε>>

<<Πόσα να ζήσεις πια; Πόσες να ερωτευτείς; Τι νομίζεις ότι είναι ο έρωτας; Έρχεται και φεύγει έτσι;>>

<<Έχεις ερωτευτεί ποτε;>> τον ρώτησε χωρίς να απαντήσει στην προηγούμενη ερώτησή του.

Ερώτηση παγίδα ήταν αυτή; Μπορεί να ήταν μικρή αλλά πολύ έξυπνη. Ήξερε να παίζει έξυπνα ήξερε πως να τον τραβήξει πάνω της με κάθε τρόπο.

<<Ναι>> απάντησε μονολεκτικά.

<<Και πως ήταν;>> συνέχισε να ρωτήσει.

<<Πόνεσε... γιατί εκείνη ήταν άνθρωπος.... Δεν μπορεσα να την βοηθήσω... πέθανε>> είπε με μια μελαγχολία στο βλέμμα του.

<<Άρα φοβάσαι να αγαπήσεις... δεν είναι ότι δεν θες... Φοβάσαι να μην συμβεί ξανά το ίδιο>>

<<Μπορεί>> απάντησε ξανά μονολεκτικά.

Ήταν έξυπνη. Όφειλε να της το αναγνωρίσει αυτό. Ήξερα πάντα να πηγαίνει την κουβέντα και τις καταστάσεις εκεί που ήθελε εκείνη αλλά δεν το έκανε σε καμία περίπτωση με κακό σκοπό.

<<Ξέρεις τι έχω μάθει... Ότι στην ζωή όλα γίνονται για κάποιο λόγο.... Δεν μπορείς να αποφύγεις την μοίρα σου>> του είπε και τον φίλησε πεταχτά στα χείλη.