The Runaway Princess

Chapter 8

Chapter 8

                “Haaaay. Nasaan na ba ako?”

                I am now looking for the music club’s venue para sumali sa club na yon. Ngayon ko lang narealize na ang laki pala ng university na to. Kasi almost 1 hour and 30 minutes na akong naglalakad pero hindi ko padin nakikita yung assigned room ng music club. I even brought the university map with me. Buti nalang at walang classes ngayon. I continued walking hanggang sa marating ko yung maliit na building sa kasuloksulukan ng university. It looks like it’s hunted. Walang mga students na makikita aroud it. Ang eerie pa ng pakiramdam habang papalapit.

                Ano ba to? Abandoned? Ang creepy.

                I came in and saw a signage, THE MUSIC CLUB, it says. Right place huh? I really have a weird feeling, medyo madilim dito sa loob ng building. I decided to roam inside to look for the members of the club when I suddenly felt a chill as a cold wind pass me. WTF! What’s that? Nagpalingon-lingon ako pero, wala namang open window or door sa linalakaran ko. Then I heard a footstep. It’s a little far from me, I guess. But it got nearer and louder. I decided to walk faster, not looking back to who or WHAT it is that’s making those footsteps. The footsteps seemed to be following me, my heart beat faster, and now I am running.  I ran non-stop and before I knew it I was already catching my breath. Suddenly, the footsteps stopped.  I decided to run a little more and stop when I’m far from where I heard the footsteps. Pagkatigil ko, agad akong napaupo dahil sa pagod not even caring kung malinis ba o hindi yung inuupuan ko. Aatakihin pa ata ako ng asthma ko. Tsk! Then I felt someone’s presence behind me.

                Amanda, don’t look. It’s just your imagination.

                I shook my head and slapped my face para mabaling yung attention ko sa ibang bagay. Tumayo ako at pinawalang bahala ang presence na nararamdaman kong sumusunod sa akin. Maybe hunted nga itong lugar na to, pero, sorry, I am not scared!

                “Nasaan na kaya sila?” I asked myself. Kinakausap ko nalang ang sarili ko para mawala yung eerie feeling. Tapos naghumm ako ng melody like hmmmmmmmmmmmm! Hmmmmmmmmm! Hmmmmmmmmm! Hmmmmmmmmmmm! ( haahaha! Hindi niyo alam kung ano yung tune no? EVEN NOW po! Favorite ko yun eh! J )

                Then I came inside this room full of mirrors with a grand piano at the center. Ngayon ko lang napansin na this building pala is a liitle big from the inside. It’s bigger than what I expected pero ang dami-daming trashes. Sobrang daming kung anu-anong gamit na I think is not important naman. ANYWAY, hindi padin nawawala yung nararamdaman kong presence sa likod ko. I want to look at it pero I dare not to. Habang papalapit ako dun sa piano, may kumalabit sa akin.

                Just your imagination Amanda.

                When I looked into the mirror, there’s a figure behind me, a guy!

                AMANDA’s INNER MIND CONVERSATION

                Amanda 1: Hay! Nako! Guni-guni mo lang yan. You’re just imagining things.

                Amanda 2: Run Amanda! Baka kainin ka niya!

                Amanda 1: Kainin? Bakit gutom ba siya? Monster? Wala yan! Di ka duwag Amanda di ba?

                Amanda 2: no! don’t listen to Amanda 1! You have to run!

                Amanda 1: Tingnan mo nga yan! Baka nga tao lang yan no!

                Amanda 2: Peroooo..... Mumu yan!

                -end-

                Hindi ako makagalaw! Inuunahan na ako ng takot! Nakakahiya! Ang sabi ko pa naman I’m not scared of ghosts! Tumungo ako at iniwasan kong tumingin dun sa salamin.

                “Umalis ka na... umalis ka na... Aalis ka din... aalis ka din...” Binubulong ko sa sarili ko habang nakapitkit. I am freaking out. Nararamdaman ko parin kasi siya. Tapos may kumalabit na naman sa akin. Di ko na napigilan at napatili na ako. Sabay tangkang takbo para makalabas sa room na ito nang biglang may humawak sa kamay ko.

                Pagtingin ko. Nanlaki ang mata ko.

                 SI GIAN PALA!

                NAKAKAINiiiiiiiiiiISSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS!

                Ano ba ginagawa niya dito? Nakita pa tuloy niyang patulo na yung luha ko. Waaaaaaah!!! Puro kahihiyan ko na napakita ko sa kanya! HUHUHU!

                AMANDA’S INNER MIND CONVERSATION

                Amanda 1: WAHAHAHAHAHAHAHAH!!! Baka! Baka! Baka! (Baka is the Japanese word for stupid; Harold’s influence)

                Amanda 2: Huhuhuhu! T_T

                -end-

                Tinanggal ko agad ang kamay ko sa pagkakahawak ng lalaking kinahihiyaan ko! Ang malas ko talaga. Hindi ako makatingin sa kanya.

                “uhmmmm... Kasi...” I tried to explain pero ano nga ba sasabihin ko? Napatingin ako sa kanya at nakita kong nakatingin lang din siya sa akin at seryoso ng biglang-

                “Pffffffft! P-pasensya na! Pfffffft!” pinipigil niya yung tawa niya tapos inalis ang tingin sakin habang nagcocover ng bibig. Nung hindi niya na napigil...

                 “Wahahahahahahaah! S-sorry! Ahahahaah!”

                Nakakahiya talaga! Kung pwede ko lang gawin yung ginagawa ni Chichiri ng suzaku seven,o kaya yung Teleport na ginagawa ni San Goku I’ll disappear now. Nung hindi na talaga siya maawat sa katatawa, winalk-outan ko na siya.

                Naglalakad ako nung naramdaman ko siyang sumusunod sa akin. Tapos nagsimula siyang mag-explain.

                “Hinahanap ko kasi yung mga members ng Music club nung makita kita. Akala ko alam mo yung daan kaya ayun, sinundan na kita. Hindi ko sinasadyang takutin ka promise!” paliwanag niya. Hindi ko parin siya pinansin at nagpatuloy sa paglalakad.

                 You should’ve atleast yelled or called me by my name para nalaman ko sanang nandiyan ka diba?

                “Hindi naman kita matawag sa name mo kasi hindi ko naman alam kung anong pangalan mo.” He added answering the question on my mind.

                Eh bakit hindi mo manlang ako inapproach! Kahit miss lang. Kahit sana “Hoy!” ok na eh.

                “Hindi din kita maapproach kasi hindi ako sure kung ikaw nga ba yung classmate ko o baka ibang tao ka.” Ayos din itong taong to ah? Naririnig ata ang thoughts ko.

                Tsk! Ano ka telepath? WEIRD ka talaga... I said to myself.

                Tapos, nag grin sya. OMGosh! Don’t tell me telepath talaga siya? I better get away from this guy. He’s weird.

                 Anyway, bakit nga ba kasi niya kailangang hanapin pa ang mga members ng Music club? Don’t tell me....

                “Sasali ka din ba sa Music Club?” Sabay naming tanong sa isa’t isa.

                “Ikaw din?” Sabay din naming sagot.