Kamusta ka na? I miss you badly, I wish I could die. But I wouldn’t die because of missing you… I can only wish I would… I still love you… I think of you each day…
Tears are falling…
“Even now, when I have come so far I wonder where you are, I wonder why it’s still so hard without you. Even now, when I come shining through, I swear I think of you and how I wish you knew… Even now…”
Harold…
Napapasabay ako sa kanta… Stupid! Haha! Hindi lang yon, with my tears falling pa. I’m so pathetic right?
“Hoy Amanda! Ayan ka na naman! Ang drama mo talaga! Para kang adik!” Nabigla ako. Ito si Grace parang sira. “May pa even now, even now ka pa diyan…hahaha!”
Hmph! Ang sama talaga nitong babaeng to! Tsk! Pinagtatawanan na naman ako. Anong magagawa ko… eh na mimiss ko na talaga siya. Pero thankful pa rin ako sa kanya. I wouldn’t have come this far without her. She made me happy when I’m sad. Alam ko na yung mga pang aasar niya ay way lang para mapasaya niya ako at thankful ako dun.
It’s been five months since I ran away. May na. Ngayon, hindi na ako si Amanda Laurice Allada Montenegro, Ashley De Leon na. Hindi na din Grace Senin ang pangalan ni Grace, Jaztine De Leon na. We’re pretending to be cousins. We’re far from home. Pero we had a lot of fun naman from the last five months. I have experienced riding jeepneys. Haha! It’s fun! It’s funny na nakikipagsiksikan na ako ngayon sa jeep. Namamlengke na din ako, nagluluto, naglilinis na nga bahay. Pero siyempre hindi naman ako makakalabas kung Amanda na Amanda yung dating ko. I decided to cut my hair short. I started wearing glasses and wearing simple tees and shorts. I actually like my transformation a lot. I look normal. I look like how normal girls do. Si Grace naman, nagpagupit din pero pinacurl niya yung buhok niya. Actually lalo siyang gumanda dahil sa hairstyle niya. Pero ok lang. Siguro all of you are wondering kung bakit hindi pa kami nahahanap ni Dad hanggang ngayon noh? Well, hindi naman niya kasi pwedeng i-broadcast sa buong mundo na nawawala ako because it’ll only cause more commotions. Isa pa, alam niyang magkakroon nga threat sa buhay ko yun and I’m far from them, which means na hindi ako napoprotektahan at ito ang bagay na hinihintay ng mga taong kailangang kailangan ng pera at galit sa kanya. Kaya ang pwede na lang niyang gawin ay ipahanap ako ng palihim. Wala din naman akong problema pagdating sa pera. I have lots right now, I could say. Nagpa-encash na ako bago pa kami umalis ni Grace. Isa pa, hindi din naman pinutol at ipinasara ni Mom yung account ko sa cards, medyo risky nga lang kasi baka malaman ni Dad kung nasaan ako kapag ginamit ko yun. J Pero in case na maubos yung pera naming, we can always work part-time. We have all the necessary papers naman eh.
“Amanda, kumilos ka na kaya. May entrance exams pa tayo remember? Kapag na late tayo, wala na tayong chance para makapasok sa university na yon. Last batch of exams na noh.”
“Oo na… Eto na nga po kumikilos na ako oh?”
First year ako uli… Pero this time, hindi na B.S.B.A. ang kukuhanin kong course. B.S. Biology na. pero I still need to watch out for my grades, I can’t stand out too much. Kung kailangang mapunta ako sa last section then be it. Pero para mangayari yun, kailangan ko ding pababin ang entrance exam results ko at pagmukaing slow ang sarili ko. Ok na siguro ang pasang-awa.
We reached the University. Maraming takers ng examination. Magkahiwalay kami ni Grace ng examination room. Room 312 sya at 307 naman ako. Magkalapit lang din naman kami kaya ok lang. Mag e-eight o’clock na kaya kailangan niya na pumunta sa room na pageexaman niya…
“Feeling ko hindi mo na naman kailangan ng good luck diba? Ikaw pa, makakapasa ka pa with flying colors dito.” She said.
“Hindi din… I don’t think na Ican…”
More like.. I may… maybe I can pero alam ko naman na hindi pwede eh.
“Sa bagay… Oh? Sige Mauna na ako ha?”
“Sige, good luck ha?”
“Thanks!” then she’s gone.
Naiwan ako sa room 307 kasama yung ibang students na magtetake ng exam kasabay ko. Waaaah! Super ingay nila. Parang ang tagal tagal na nilang magkakakilala kahit alam kong hindi naman. Suddenly, one guy talked to me.
“Miss may reviewer ka ba?” he asked tapos biglang tumawa yung isa pang guy na kasama niya.
I shook my head. Seriously I don’t get it? Am I that dumb para magdala pa ng reviewer sa mismong araw ng examinations? Pero hindi yun eh? Parang nang iinsulto pa siya eh! Nakaka asar ah?
Tapos after noon, dumating na yung proctor namin. Haaay, finally dumating din sya… sobrang nababato na ako dito eh. Gusto ko na makalabas dito as soon as possible.
-------
“Oh? Amanda? Kamusta yung exam? Ang hirap noh?”
“Hay nako. Wag mo na itanong…” I said.
--------
*sigh* haaay! Sa wakas natapos din ako… Ang hirap naman ng ginagawa ko. Sobrang gusto ko nang itama yung sagot ko kaso wala akong choice!
“Mini-mini-mini-mo…. Alin sa apat ang pipiliin ko?”
Napalingon ako sa likod dahil sa narinig ko. I saw a guy pointing on his papers saying “Mini-mini-mini-mo!” What a weird guy… Then he shouted “Ah! Tama! Ito ang sagot! Sabi ko na nga ba eh! Ang galling ko talaga!”
What the h*ck! Anong ba to? Hulaan factor?
Then a paper came flying to me. When I looked for the one who threw the paper, nakita ko yung guy na nagtanong sa akin kanina… tapos nag whisper sya… sabi niya…
“Pahiram nga ng reviewer mo…”
Grabe na talaga to… Ano bang nangyayari dito?
“Ok examinees, maiwan ko muna kayo sandal ah? Pinapatawag lang ako sa office sandali. No cheating, ok?” The proctor said.
Nagngitian yung ibang examinees.
Pagkaalis ng proctor… Super nagtanungan yung mga katabi ko. Talagang ladladan silang nag-uusap.
Ano ba to!!!! Grabe na talaga to. Haay!
--------
BINABASA MO ANG
The Runaway Princess
Ficção AdolescenteWhat if.... You have everything and with just a snap. they're all gone?... What if.... You have everything you NEED but not the one you WANT. LET'S say you're RICH, BEAUTIFUL and SMART... BUT you're not loved... Will You RUN AWAY??...
