bu dünyada tek dostum yanlızlığımdı hiç arkadaşım yoktu ve günlerden bi gün işe girdim yemekhanede bulaşık yıkıyordum ve orda bana çok eziyet çektiriyorlardı bütün işleri bana yaptırıyorlardı paramı vermeye gelince hep eksik veriyordu sesimi çıkardığım zaman bana dayak atıyordu ve burda çalışmak istemiyorsan defol diyordu yatıcak yerin yok yicek paran yok yapıcak işin yok boyle bir iş bulduğuna şükretceğine kalkıp bana sesleniyorsun der ve arkasına dönerdi bunu kabullenmek çok zordu ama elimden bi çare gelmiyordu aradan 4 sene geçti 16 yaşıma girdim bu geçen 4 yılımda eziyetten başka bişey görmedim ne garipki yaşayan ölüden bir farkım yoktu bazen keşke hiç doğmasaydım bazende ölmek istiyordum çünkü bu kadar acı beni çok yoruyordu benim yaşıtlarım eğlenirken ben ise hayatın içindeki zorluklara göğüs germeye çalışıyordum bi çocuğun yapamıcağı şeyleri yapıyordum oyle bişeyki eğlenmek bana yabancı bir söz gibi geliyordu sanki bilgiğim sözlerin içinde kaybolmuş gibi...
evet bazen düşünüyorum ölünce nereye gidiceğimi çok merak ediyorum insanlar cennet ve cehennemden bahsediyor iyiler cennete kötüler ise cehenneme acaba ben iyi birimiyim yada kötü birimiyim insanlar beni çok değersizmişim gibi görüyorlar oysaki onlardan bi farkım yok bende insanım onlarda neden boyle davranıyorlar anlamış değilim ama bana sorarsanız
onlar benim gözümde ayakta yürüyen kör cahiller...
