doğduğum gün 08.03.1914 işte ozaman benim için hayat başlamıştı artık beni neler bekliyor bilemiyordum düşünmesi bile güçtü bir çocuğun annesi ona baktığı zaman gülerek bakarkene benim annem bana bakarak ağlardı sanki isyan edercesine hiç anlam edememiştim belli bir yaşıma kadar neden benim annem bana bakarkene göz yaşlarına hakim olamıyor bir türlü çözmüş değilim 10 yaşıma kadar hep hastalıklar içinde büyüdüm annem güçlükle bakıyordu babam ben doğmadan önce ölmüş babasız bir yaşam içindeydim annem zorluklar içinde ben ise hep hastalıklar içinde babamın ailesi annemin ailesi bize hiç yardımcı olmadılar çünkü annem ve babam kaçarak evlenmişler 2 aile ise buna çok ters baktılar ve annem ve babam okadar el öpmeye gitmişler ama hep kafalarını çevirmişler hatta kafaları çevirmesini bırakın kapıyı bile açmıyorlarmış suratlarına oyle boyle derkene aradan 2 yıl geçti ben annemi kaybettim kanserden dolayı öldü bu hastalık ben doğmadan öncede varmış ama annem bana hiç soylemedi bana bakarkene ağlamasının sebebi oymuş annem öldükten sonra piskolojikmen çökmüştüm çünkü hem annelik hemde babalık yapıyordu bana annemin mezarında 2 gün aralıksız ağladım eve giderkene annemi özlüyordum sanki uzun zamandır yanımda yokmuş gibi halbuki daha 2 3 gün geçti çok zordu benim için aradan haftalar geçti ama ben yine kabullenemiyordum annemin beni yanlız başıma bırakıp gitmesi evet artık tek başıma kaldım ve ne yapcağımı bilmiyordum....
