( ၈ )

3.1K 267 11
                                    

Zawgi

မသိမသာေဝးကြာမႈေလးေတြက အခ်ိန္ၾကာေလသိသာထင္ရွားလာေလျဖစ္သည္။မမ ေျပာေနတဲ့စကားမ်ားထဲတြင္ ထိပ္ထားအေၾကာင္းထက္ တျခားတစ္ေယာက္အေၾကာင္းက မ်ားလာတတ္သည္။သူႀကိဳက္တဲ့ ရုပ္ရွင္နဲ႔ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေဆြးေနြးႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို သူနဲ႔အႀကိဳက္ခ်င္းဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ထိပ္ထားထက္ အခ်ိန္ေတြပိုေပးလာသည္။

"မမ..."

"ေျပာေလထိပ္ထား...."

ျပန္ထူးလိုက္ေပမယ့္ ထားျမင့္နဒီက လက္ထဲကဖုန္းကိုအၾကည့္မလႊဲ...အသံမၾကားမွ မ်က္လံုးေလးပင့္ၿပီး ထိပ္ထားကိုၾကည့္လာသည္။

ထိပ္ထားလည္း ေခၚသာေခၚလိုက္ရတာ ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိ...ဒီအတိုင္းသူ႔ကိုနည္းနည္းေလးေတာင္အဖတ္မလုပ္တာမို႔ေခၚလိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။အခု လွည့္ၾကည့္လာေတာ့ေျပာစရာမရိွ...

''ဟိုဟာ....''

Ph ring~

ရုတ္တရက္ျမည္လာေသာဖုန္းေၾကာင့္ မမက ထိပ္ထားဆီကေနအၾကည့္ေတျြပန္လႊဲကာ ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။

"ဟဲလို ေဟမန္...အင္း..."

၀ရန္တာဆီကိုထြက္သြားတဲ့ မမကို ထိပ္ထားမတားႏိုင္ခဲ့ပါ...မမဟာ သူငယ္ခ်င္းအသစ္​ရသြားတဲ့အခါ ထိပ္ထားကိုပစ္သြားခဲ့ေလၿပီ...

အခန္းထဲမွာ လုပ္စရာအလုပ္လည္းမရိွတာမို႔အခန္းျပင္ထြက္ကာ အေမႏွင့္အတူတူ ကိုးရီးယားကားၾကည့္ဖို႔သာဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။

"ထိပ္ထား ခုနကမမကိုဘာေျပာမလို႔လည္း..."

အခုမွဖုန္းေျပာၿပီးပံုေပၚေသာ ထားျမင့္နဒီက အခန္းထဲကထြက္လာကာ ပ်ာပ်ာသဲသဲႏွင့္ေမးသည္။

"ဘာမွမဟုတ္ဘူး..."

"ေၾသာ္ မမ ကဘာမ်ားေျပာမလို႔လည္းလို႔..."

"လိုက္လာခဲ့..."

ထိပ္ထားက ထားျမင့္နဒီကိုလက္ေကာက္ဝတ္ကေနဆြဲကာ အခန္းထဲျပန္ေခၚလာလိုက္သည္။ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ၾကားက စစ္ေအးတိုက္ပြဲေတြကို ရိုးေနၾကတဲ့အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ ထိပ္ထားတို႔ကိုတစ္ခ်က္ေတာင္မၾကည့္ပဲသူတို႔လုပ္လက္စအလုပ္မ်ားကိုသာလုပ္ေနေလသည္။

တိမ္​ျမဳပ္​ေနေသာTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang