t u k î y î

ah

bu gün öğrendim

aradım

ahın tuttu
gözümden yaşlar hiç eksik olmadı

yaşananların üzerinden bir yıl geçmek üzere
ben yaralanalı 9 yılı geçti

özür dilerim önce
neden biliyor musun
bencil olduğum için
sesine kulak vermediğim için

sen beni kaybetmedin
ben senden gittim

yaşadığın ve yaşadığım her anı geri almayı dilerdim

hani derdim ya sana
ben keşke demeyeceğim diye
ben çok keşke dedim
keşke bunlar olmasaydı
keşke sende o yarayı açmasaydım

ama tüm bunlardan da önce bilmeni istediğim bir şey var

sandığın gibi bir hayat yaşamadım

ben iki bin on dokuz mart ayında intihar mektuplarımı yazdım

iki bin on dokuzun yaz aylarına geldiğimizde sağlığımı kaybettiğimi anladım

on sekizinci yaşımda
sonu gördüm

hala neden hayattayım sorusuna cevap vereceğim
ama yazacaklarım var

dediğin her şey gerçekleşti

mart ayına geldiğimde her şeyi kaybettiğimi anladım
devam etmek için hiç bir sebebim kalmamıştı
günümü belirlemiş vedalarımı etmeye başlamıştım

o günlerde sağlığım giderek kötüye ilerliyordu
göz kapaklarım,ellerim ve bacaklarım sık sık titriyordu
sistemime yemek sokmakta zorlanıyordum
ellerime dahi bedenimin bir çok yerine kramp giriyordu
vücudumda onlarca çürük olan günler oldu
uykular desen
tamamiyle huzursuzdu
uzun süre uykudan kaçtım
bi hayaletle yaşadım bi süre
sanırım hala beni takip ediyor

bu bedeni ayakta tutmakta zorlanırken zaten ruhumdaki yaraları kapatacağıma dair inancım tükenmişti

bi gün kız kardeşimi karşıma alıp ona devam etmek istemediğimi söyledim

bana hayır dedi sertçe ve çok kızdı.
beni yumrukladı ve ağlamaya başladı
onu kollarımın arasına alıp artık bi gelecek görmediğimi ve devam etmek için bi sebebim olmadığını söyledim
onu teselli ederken canımdan can verdim
ona böyle daha iyi olacak dedim
ben senin hep yanında olacağım
ben her an gölgende olacağım
zeynep'i öyle görmek beni mahvetsede gitmeye hazırdım

hazırlıklarımı yapıyordum

gözüm arkada kalmayacaktı
ruhuma dokunan herkesi çok güçlü bi kadına emanet etmiştim

bu arada o güçlü kadının hastalığının tekrarladığını öğrendim. ilaçlarını kullanıyor ve daha iyiye gidiyor durumu

ailemi kaybettim
yağmur'u ve mert'i
benden gittiler
yanımda durmadılar
yağmur'un intihar haberini de aldım bu sürede

öldüm
ama hala kalbim atıyor

hayattayım çünkü bu dünyadaki en güçlü hissim yüzünden

vicdanım
arkada bırakamadım
onları,seni de

çünkü seni düşündüm bu süreçte
yazdıklarını okudum
ben sandığım gibi değildim
seni aldatmak aklımdan bile geçmedi
kollarındayken yaşanmadı bunlar

ne düşündüm biliyor musun vapurda
birilerinin yokluğuna yenildik ikimiz de
yandık

aynı değil bilirim

aklımdan şu cümle hiç silinmedi
"e benin en büyük günahım"

konuşmalıydım
sana içinde bulunduğum karmaşayı anlatmalıydım
dediğin gibi sevgimizin her şeyi aşabileceğine inanmalıydım

bu yıl ablamı kazandım
artık bi ablam var

bi evim var istanbulda

ama hiçbir yere ait değilim ve savruluyor gibiyim

huzurlu uyku geçirdiğim gece sayısı beşten ad son bir yıldır

kabuslarımdan ve çıplıklarımdan söz etmek istemiyorum bile

aklımdan çıktığını,seni geride bıraktığımı,bittiğini sandığım her andan sonra aklıma geldin

bana baharı getirdiğini düşünmüştüm,belki de öyleydi

ama şimdi öğrenmeye çalıştığım şeyse bunu tek başıma atlatmam gerektiği

atlayabileceğimi sanmıyorum

metroya yürüdüğüm anları çok az anımsıyorum

şimdi karşıya geçtim

aklımda bitirip gitmek vardı vapurdayken

sona erdirmek
iyi bi gazeteci olacağım,bi çocuğumun olabileceği umrumda olmadı

tüm bunlar geçtikten sonra benana intihar mektuplarımı yazdığımı söylediğimde o da bana kızdı

bana çok kızdı ve dedi ki
beni düşünmedin mi hiç
aptal
arkandan gelirdim

sesini duydum bu gece
ekimin son günündeyiz
kasım geliyor
kasımlar acır
bilirsin

ama en çok acıtan tüm bu acıya sahip olmak
yaşattıklarıma ve yaşadıklarıma

her an için binlerce kez teşekkür ederim

bana keşke
bana bunları yaşatmak yerine ölseydin demeseydin

öldüm çünkü

ve bu bedenin de yaşamına son verdiğimde toprağıma dokunacaksın

kararımı verdiğimi anladığı gün yanıma gelip oturdu
bankta kitap okuyordum
bana
beni korkutmaya mı çalışıyorsun dedi
bunu yapabildiysem ne mutlu dedim

korkak bi adama dokunmuştum

bende dedim ki
keşke
keşke onu hiç tanımasaydım
keşke yanından usulca geçseydim
hiç tanışmasaydım

o karanlık günlerde şunları yazmışım

"eğer hala buradaysanız,en çok da kendime sizi hayal kırıklığına uğrattığım için kızacağım"

şimdiyse nefes alıyorum

çok ağladım bu gece sana
çok özür diledim senden

hiçbiri bir şeyi değiştirmedi
yaşadığın günleri değiştirmedi

geldiğin gün
varlığını bilseydim keşke
çünkü sonu gördükten sonra anladım ki
sen
sen çok değerlisin
bi ışıktın
hayatımda bi ışıktın
soldun
ve ben çığlıklarını duymadım egemen

ben en çok kendime seni yarı yolda bıraktığım için kızıyorum

bu yeryüzü sana bi cehennem olduğu için kızıyorum

yaşadığım güzel günlerin hiçbir değeri yok şimdi gözümde
olanlardan sonra,şu an hissettiklerimden sonra

beni kötü hatırlamamanı dilerim
böyle olmamasını
değiştiremem

sana hiçbir şey demeye hakkım yok

omzumdaki yükleri,huzursuz uykularımı,bu hisleri nasıl atlatacağımı bilmiyorum

ben
melez prenses
tüm acılarım ve nefretinle
çok öldüm vesselam
ama hiçbir çabama değmedi
her hatam canımı çok yaktı

ben melez prenses
sevdiğin her hücremle
beni ben ölmeden önce affet

belki bir gün derin bir nefes aldığında tenime deymiş olan rüzgarı içine çekersin

belki bir gün beni affedersin ama lütfen geç kalma

ben ölmeden önce içindeki nefreti at

-uçurumların kızı