Στοίχημα!?

15.

Καθώς χτυπάει το κουδούνι αποφασίζω να μην πάω στο μάθημα αφού θα φύγω μέσα στα πρώτο λεπτό και έτσι παίρνω την τσάντα μου, τα τσιγάρα μου και κάθομαι σε ένα παγκάκι έξω από το σχολείο. Μετά από κανένα 10 λεπτό ακούω το όνομα μου από τα μεγάφωνα

"Τι στον πούτσο έγινε πάλι!?" μονολογώ καθώς σηκώνομαι και μπαίνω στο σχολείο. Ξέρω ότι κανονικά θα έπρεπε να φύγω και να μην πάω καθόλου αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι θα θέλω να πάω.

Χτυπάω την πόρτα του διευθυντή και μπαίνω μέσα

"Καθίστε κύριε (δεν θυμάμαι αν του έχω βγάλει επώνυμο οπότε θα τον πω Μονεμβασίτη) Μονεμβασίτη." μου λέει ο διευθυντής.
"όχι!" λέω απότομα
"οκ όπως θέλετε. Λοιπόν σας φώναξα εδώ για να σας ενημερώσω ιδιαίτερος ότι αναγκάζεστε να είστε συνοδός στο δίπλα γυμνάσιο σε μια σχολική εκδρομή στην Γαλλία για 5 μέρες" ανακοινώνει
"Ποιος με αναγκάζει?!" λέω ειρωνικά
"Το σχολείο! Σε περίπτωση που δεν πάτε η που υπάρξει πρόβλημα εξαιτίας σας θα αποβληθεί τε  από το σχολείο αμέσως!" ανακοινώνει ακόμα μια φορά
"Για ποιον λόγο;" κρατάω ακόμα το ειρωνικό ύφος μου
"Είστε στο ποινολόγιο και το υπουργείο αποφάσισε αυτήν την τιμωρία" 
"Σιγά την τιμωρία!" λέω " μόνος μου με τα γυμνασιακά θα είμαι?" συνεχίζω
"όχι! Θα είναι και άλλη μαθητές της τάξης σου και οι καθηγητές τους" λέει και πάω να φύγω αλλά με σταματάει "Ααα επίσης λόγο έλλειψις θέσεων θα κοιμάστε στο ίδιο δωμάτιο με μια κοπέλα. Όλες η άλλες θέσης έχουν κλείσει" λέει και με αφήνει να φύγω

Σιγά μωρέ τα αρχίδια! Τι σόι τιμωρία είναι αυτή!? Χάρη μου κάνουν. Ιδικά που θα είμαι με κοπέλα στο δωμάτιο! Πλάκα θα έχει!

Ξανά βγαίνω από το σχολείο και κάνω το τσιγάρο μου. Τότε την βλέπω να κάθεται μόνη της και πάω να της μιλήσω αφού βαριέμαι. Πάω αθόρυβα από πίσω της και την βλέπω ότι μουτζουρώνει σε ένα πακέτο τσιγάρα την λέξη 'κάπνισμα' και από πάνω της γράφει 'βλέμμα του'. Όταν διαβάζω ολόκληρη την πρόταση με τις αλλαγές που έκανε καταλαβαίνω.
'Το βλέμμα του σκοτώνει'! Το τσαλακώνει και το πετάει 

"γεια" τις λέω και γυρνάει απότομα
"γεια" λέει και σκουπίζει τα δάκρυα της
"τι έχεις?" την ρωτάω
"τα νεύρα μου!" φωνάζει
"τότε γιατί κλαις?" επιμένω
"έτσι κάνω εγώ! Όταν έχω τα νεύρα μου κλαίω!" φωνάξει και μετά κλαίει βουβά. Κάθομαι δίπλα της και την αγκαλιάζω
"πες μου τι έγινε" δεν καταλαβαίνω γιατί φέρεται έτσι
"γιατί με αφήνεις να σ αγαπώ αφού θέλεις τη Σελίνα!?" ρωτάει και τρέχει. Όμως όταν παραπατάει καταλαβαίνω ότι είναι μεθυσμένη. Τρέχω και την πιάνω
"τι είναι αυτά που λες?" ρωτάω μαλακά για να μην ξαναβάλει τα κλάματα
"Άστο! Πρέπει να φύγω!" λέει καθώς ελευθερώνεται από το κράτημα μου και ανεβαίνει στην μηχανή της με δάκρυα.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούω ένα κρότο και φωνές από μια γυναικά και τρέχω προς το μέρος τους. Όταν φτάνω αντικρίζω την Δανάη να έχει παντού αίματα αλλά ποιο πολλά στο κεφάλι της και κάτι σίδερα μέσα στα δύο της μάτια! Στα δύο πανέμορφα ματάκια της!

Τρέχω και πάω να την σηκώσω και ακούω ένα τεράστιο επιφώνημα πόνου με αποτέλεσμα να μου πέσει από τα χέρια στον κρύο δρόμο. Η κυρία έχει καλέσει ασθενοφόρο αλλά δεν νομίζω να έρθει έγκαιρα.

Σηκώνω και πετάω από πάνω της την μηχανή που την είχε πλακώσει και της πιάνω το χέρι. Πονάει πολύ ακόμα και λιπόθυμη. Δεν ξέρω πότε λιποθύμησε αφού πήγα να την σηκώσω και ούρλιαξε πολύ σιγανά για τον πόνο της. 

Τοτε παρατηρώ και ένα κομμάτι της μηχανής έχει κάτσει πάνω στον λαιμό της. Το σηκώνω από πάνω της και το πετάω στην άκρη

Το ασθενοφόρο έρχεται και την παίρνει ενώ εγώ τρέχω με την μηχανή από πίσω! Φτάνουμε στο νοσοκομείο και δεν φεύγω ούτε για κατούρημα. Μετά από ατελείωτες ώρες βγαίνει ένας γιατρός.

"Υπέστη μόνιμη τύφλωση, κάταγμα στο δεξί χέρι και αριστερό πόδι, και μικρό εγκεφαλικό κάταγμα. Θα ζήσει" λέει και φεύγει. Τότε πέφτω στην καρέκλα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έρχεται μια γιαγιά και μου κρατάει το χέρι

"Βλέπω ότι υπάρχει αγάπη ανάμεσα σας" λέει
"Από εμένα ναι από εκείνη όχι" λέω
"Αλήθεια? Κι τότε για ποιον μένει ζωντανή για τους συγγενείς που εδώ και 10 ώρες που είσαι εδώ δεν έχουν έρθει?" λέει ρητορικά
"δεν ξέρω"
"Ξέρω εγώ! Σε αγαπάει αλλιώς θα είχε εγκαταλείψει την προσπάθεια!  Κανένας δεν προτιμά να πονάει από το να πεθάνει εκτός και αν είναι κοντά κάποιος που αγαπά!" ψάχνω με το βλέμμα μου κάποιον που να νοιάζεται για εκείνη" Μόνο εσύ είσαι!" ανακοινώνει και φεύγει. Μπαίνει μέσα σε ένα δωμάτιο και βγαίνει με μια γιατρική ρόμπα

Δεν μπορεί να δουλεύει εδώ! Είναι πολύ μεγάλη. Βγαίνει μετά από λίγο με μια φωτογραφία και μου την δίνει

"εγώ έφτιαξα το νοσοκομείο και ακόμα μπορώ να μπαίνω να επιτηρώ" λέει
"ένταξη" λέω καθώς κοιτάζω την φωτογραφία και παθαίνω σοκ!
"Αυτά είναι τα όνειρα και η αναμνήσεις της που έρχονται τώρα στο μυαλό της! Αυτό μήτε έγινε μήτε θέλει να γίνει είναι σημαντικό για εκείνη!"
"δεν είναι δυνατόν!" λέω όταν βρίσκω την φωνή μου
"κι όμως είναι!" λέει και χάνετε στους διαδρόμους

Δεν μπορεί.....

Αυτό ήταν!
Φαντάζομαι ότι δεν το περιμένατε αλλά αν το περιμένατε γράψτε μου στα σχόλια 'το ήξερα' για να ξέρω πόσο προβλέψιμη είμαι!

Αυτά από μένα!

Τι θέλω/ τι πιστεύω!

Πάνω γράψτε τι θέλετε ή τι πιστεύεται!