Στοίχημα!?

17.

3 μήνες αργότερα

Είμαι κάθε μέρα στο νοσοκομείο εδώ και 3 μήνες για να περιμένω νέα από τις καθημερινές εξετάσεις της. Το χέρι και το πόδι της είναι μια χαρά και τώρα έγινε καλά  το κρανίο της από το κάταγμα. Η τύφλωση λένε ότι είναι μόνιμη. Κάθε μέρα την παίρνουν τηλέφωνο οι γιατροί λέγοντας της ότι ήρθε ένας εθελοντής να της δώσει τα μάτια του αλλά κανείς δεν μπορεί να της δώσει για λόγους τους οποίους δεν κατάλαβα.

"μπορεί να φύγει" μου λέει ένας γιατρός και την βγάζει προσεκτικά με μια μαγκούρα από το γιατρίο
"ευχαριστώ" λέω καθώς την παίρνω αγκαλιά για να βγούμε από το νοσοκομείο. Φοβάμαι ότι θα παραπατήσει και θα πέσει

"θέλω να με πας στην συμμορία" μου λέει "να με δουν γιατί εγώ δεν μπορώ" συνεχίζει με πίκρα στην φωνή της
"πάμε στοίχημα ότι θα τα καταφέρεις να το ξεπεράσεις?!" λέω όταν την ακουμπάω στο κάθισμα του συνοδηγού και της βάζω ζώνη
"τους άκουσες! Δεν μπορώ να ξανά δω" λέει 
"Στοίχημα!?" λέω και απλώνω το χέρι μου. Το ψάχνει με το δικό της και το πιάνει
"Ναι! Δεν θα ξανά δω όμως!" 
"Αυτό θα το δούμε!" βάζω μπροστά.

Λίγα λεπτά αργότερα κλαίει ξανά και σταματάω το αυτοκίνητο στην άκρη

"τι έγινε?" ρωτάω καθώς βγάζω την ζώνη μου
"φοβάμαι!" λέει και ψάχνει με τα χέρια της το σώμα μου. Την αγκαλιάζω
"αγάπη μου όλα θα πάνε καλά!" της λέω καθώς την φιλάω μαλακά στα χείλι
"πως μπορείς να είσαι ακόμα μαζί μου?" λέει και το σώμα της κοιτάζει το παράθυρο. Βάζω την παλάμη μου στο μάγουλο της και φέρνω το κεφάλι της να είναι στην ευθέα με το δικό μου
"δεν θέλω να είμαι πουθενά αλλού μωρό μου!" λέω και με το χέρι της ψάχνει να βρει τα χείλι μου. Όταν τα βρίσκει με φιλάει
"πάμε?" ρωτάω και νεύει

Βάζω ζώνη και ξεκινάω το αυτοκίνητο. Δεν μπορώ να είναι έτσι! Όχι δεν το αντέχω. Τότε μου έρχεται μια ιδέα. Δεν θα της αρέσει καθόλου όμως!

"έχω μια δουλειά πρώτα. Θα κάνουμε μια στάση." της λέω και δεν μου φέρνει αντίρρηση. Κάνω αναστροφή και πάω από την αντίθετη πλευρά του σπιτιού της.

Σε 20 λεπτά φτάνουμε. Την βγάζω έξω κι μπαίνουμε στο κτήριο. Την βάζω να κάτσει σε μια καρέκλα.

"Μωρό μου που είμαστε?" λέει κάπως ανήσυχη όταν ακούει τους γνωστούς για εκείνη ποια ήχους. 
"θα δεις" λέω
"ξέρεις ότι δεν μπορώ!" λέει λίγο ενοχλημένη αφού τόσο καιρό της έλεγα 'θα καταλάβεις'
"απλά περίμενε"

κατευθύνομαι σε έναν κύριο από εδώ.

"είμαι ο εθελοντής της!" του λέω και νεύει." δεν ξέρει ποιος είμαι και να μην μάθει!" συνεχίζω αποφασιστικά
"ανώνυμος?" ρωτάει
"ναι"

την βάζουν σε ένα καροτσάκι και την πάνε στο χειρουργείο. Καλά καταλάβατε. Όσοι καταλάβατε!

Όσοι καταλάβατε τι θα κάνει ο Ιάσονας παρακαλώ να μην το αποκαλύψετε γιατί θα χαλάσετε την έκπληξη των άλλων!

Αυτά από εμένα!