Zawgyi
Xiao Zhan ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားကိုရပ္တန့္ကာ ဝရန္တာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေနဝင္ဆည္းဆာရဲ႕ ေအာက္မွာ ၿမိဳ႕ျပႀကီးက လွပေနေပမယ့္ ေအးခ်မ္းတဲ့ ခ်ိဳက္ရီၿမိဳ႕ေလးေလာက္ေတာ့ လွပမေနေပ။ အရင္လို ဝရန္တာမွာ ရပ္ေနက် တစ္စုံ တစ္ေယာက္လည္း မရွိေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
Xiao Zhan ေလးပင္ေနေသာ စိတ္ေတြနဲ႕ ဝရန္တာအျပင္ဘက္ကို ထြက္ကာ
အသက္ကို တဝႀကီးရႈလိုက္သည္။ အရင္လိုရေနက် စႏၵကူးရနံ႕ေလးကိုေတာ့ မရနိုင္ေတာ့ေပမယ့္လို႔ေပါ့။ ခ်ိဳက္ရီကေန Xiao Zhan ျပန္ေရာက္တာ ယခုဆို တစ္လျပည့္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ Xiao Zhan က်န္းမာေရးက သိသိသာသာကို ျပန္ေကာင္းသြားေပမယ့္ မေကာင္းတာေတာ့ Xiao Zhan ရဲ႕ စိတ္ပင္။ ညတိုင္း လိုလို အိမ္မက္ထဲမွာ Yibo ကို ဆက္တိုက္ေတြ႕ရသည္။ မတူညီေသာ အိမ္မက္ေပါင္းစုံရဲ႕ ၾကားမွာ Yibo နဲ႕ အတူ ညတိုင္းရွိခြင့္ရခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္
သူက ဘာေၾကာင့္မိန္းခေလးအသြင္ ျဖစ္ေနသည္ကိုေတာ့ သူနားမလည္ေပ။
တစ္ခု နားလည္လာတာက အတူရွိေနစဥ္က ေသခ်ာနားမလည္ခဲ့ေပမယ့္ ယခုေတာ့ Xiao Zhan သူ႕စိတ္ကိုသူ နားလည္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ Yibo ကို ခ်စ္ေနမိသည္။ မတူညီတဲ့ ဘဝႏွစ္ခုကို ဘယ္လိုမွ ေပါင္းစပ္မရနိုင္မွန္း သိသိရက္ႏွင့္ကို သူခ်စ္ေနမိၿပီျဖစ္သည္။ Xiao Zhan စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို ပုတ္ထုတ္လိုက္ရင္း ခ်ိဳက္ရီၿမိဳ႕ရွိရာကို မွန္းဆရင္း ေျပာလိုက္မိသည္။
" က်ိန္းေသ ေစာင့္ေနေနာ္။ မင္းဆီ ျပန္လာခဲ့မယ္ "
==========================
" ဆရာ Xiao ဂုဏ္ယူပါတယ္ေနာ္ ! "
Hao Xuan သူကိုင္ထားတဲ့ အရက္ခြက္သူ႕ခြက္နဲ႕ တိုက္ၿပီး Xiao Zhan ပခုံးကို ဖက္လိုက္သည္။
" ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မင္း႐ုပ္ႀကီးက မအီမသာနဲ႕။ ရည္းစားပူမိေနတာက်ေနတာပဲ။ "
" .... "
" မင္းျပပြဲက ေအာင္ျမင္သြားၿပီဆိုေတာ့။ မင္းဘာဆက္လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားထားလဲ ? "
Xiao Zhan သက္ျပင္းခ်ကာ Hao Xuan ဘက္ကို လွည့္လိုက္သည္။
" Hao Xuan အရင္ဆုံး ငါတစ္ခုေလာက္ အကူညီေတာင္းလို႔ ရမလား။ "
