De onzichtbare jongen

Hoofdstuk 4 - Denises plan deel 1

Nicko zat op zijn computer wat spelletjes te spelen toen Denise binnen kwam rennen.

"IK WEET HET, IK HEB HET, IK KAN HET!" schreeuwde ze waardoor Nicko half verstoord en half vragend opkeek.

"Hoe we Lieke kunnen terugkrijgen natuurlijk! Ben je zo dom dat je het nu al bent vergeten?" Ze sloeg haar armen over elkaar en trok vragen haar wenkbrauwen op.

"Oh dat. Ik dacht eigenlijk dat je dat al had opgegeven, om eerlijk te zijn."

"Denk even goed na. Ze is mijn zus. Ik zou haar nooit opgeven!" zei ze vastberaden.

Nicko dacht terug aan toen ze Liekes kamer voor het eerst in jaren openden. Hun ouders wilden de kamer voor iets anders gebruiken, dus moest de kamer leeg worden gehaald.

Liekes kamer leek nog het meest op een kamer uit een psychiatrische inrichting zoals je ze in films ziet: de muren waren ooit donker paars geweest, maar inmiddels een soort licht rozig, door het jaren lang niet verven, en stonden vol met krijtstreepjes; de verkleurde tapijt tegels op de vloer waren nat en omgekrult. Speeksel? Tranen? Plas? Overgeefsel? Ze wisten het niet en eigenlijk wilden ze het ook niet weten. De tegels waren met plastic handschoentjes eruit gehaalt en direct de kliko in gegooit.

Wat eigenlijk een bed hoorde te zijn had Lieke ook flink verbouwd. Het bed was ingezakt, het matras en dekbed totaal verscheurt en de dekens waren helemaal vies.

Ze had een spiegel, maar die bestond enkel uit een lijst, de spiegel zelf lag in scherven op de grond, die nog nooit waren opgeruimd.

Alleen haar kledingkast was nog intact. Ook stonk het er enorm.

Nicko herinnerde zich ook nog hoe Lieke had gereageerd toen ze werd meegenomen.

Hij wist niet meer zo zeker of Lieke terugbrengen wel een slim idee was.

Maar Denise wist het helemaal zeker, ze wilde Lieke koste wat kost terug!

"Ik heb zitten zoeken en ik kwam tot de conclusie dat ze in een psychiatrische inrichting moet zitten. Kostscholen, pleeggezinnen, weeshuizen, enzovoorts, willen niet iemand zoals Lieke. De enige plek waar ze dus logisch gezien heen zou kunnen is dus een psychiatrische inrichting," ging ze onverstoorbaar verder. "Ook zag ik in een flits dat er op het busje waarin Lieke mee werd genomen een zwarte vogel stond, en na wat research ben ik tot de conclusie gekomen dat er in heel Nederland één inrichtingen is met een zwarte vogel als logo." Ze was even stil en keek een beetje schijnheilig naar Nicko, die zich verbaasde over haar talent zulke kleine dingen te onthouden en er vervolgens ook nog iets mee te kunnen doen. Zelf had hij alleen maar gezien dat de bus op een soort witte ambulance leek en dat Lieke erin werd gelegd.

"Ik stel dus een reddingsoperatie voor," ratelde ze verder. Ze had het al helemaal uitgedacht. "We gaan er heen, het is niet erg ver weg, ongeveer een half uur fietsen, dus we kunnen vanuit school met de fiets. Daar aangekomen vragen we of we een paar patiënten zouden mogen ondervragen voor ons profielwerkstuk of aan de eigenaar wat mogen vragen. Dat we nog niet in de zesde zitten weten die mensen toch niet! Maar als we daar zijn gaan we Lieke zoeken. De rest van mijn plan zeg ik pas als je mee wilt werken." Ze keek hem vragend aan, hopend dat hij net zo enthousiast als zij zou zijn en meteen mee zou willen werken.

Maar Nicko bleef stil en dacht na.

Hij hielt van Denise en zou van alles voor haar willen doen om haar gelukkig te maken, maar om nou naar een inrichting te gaan om iemand te helpen ontsnappen, ging dat niet wat ver?

Misschien was Lieke wel heel gevaarlijk geworden. Misschien herkende ze Denise en Nicko niet eens. Misschien zou ze hen zelfs te lijf gaan?

Maar na veel discussiëren ging Nicko uiteindelijk toch akkoord, Denise wist hem altijd te overtuigen, hoe stom het plan ook was.

Denise legde vervolgens kort haar plan uit en samen werkten ze het fatsoenlijk uit, totdat ze er beiden tevreden over waren.

Over een paar weken zouden ze het plan pas uitvoeren zodat ze nog tijd hadden het te perfectioneren en de benodigde spullen te regelen. Ze wilden het niet overhaast doen omdat er toch nog risico's aan vast hingen.

Denise had er zin in, maar Nicko maakte zich toch enkele zorgen.

Wat nou als het allemaal mislukte?