De onzichtbare jongen

Hoofdstuk 7 - Denises plan deel 2

Daar stonden ze dan. Voor een groot en wit gebouw zonder ramen, met plat dak en met een zwarte kraai op de grote stalen deur.
Het was inderdaad niet ver fietsen, ongeveer een half uurtje.
Denise had wat make-up op gedaan om ouder te lijken en Nicko had eigenlijk niets gedaan aan zijn uiterlijk, hij zag er sowieso al ouder uit.
Ze hadden al een tijd terug gebeld om te vragen of ze langs mochten komen voor school, waarop hen werd verteld dat dat zeker mocht en ze zich vereerd voelden.

Dus daar stonden ze.

Ze klopte aan op de grote deur en wachtte tot er opengedaan werd. Er was niet eens een bel.

Niet veel later kwam er een grote, forse man aangelopen. "Wa mot da hier?" blafte hij.
"Goedemiddag meneer," zei Denise beleefd. Wij hadden gebeld voor ons profielwerkstuk, zouden we binnen mogen?"
"Oh, benne gullie den die'n? Kom ma binne dan."

Nicko vond hem nu al vervelend.

Gelukkig bracht deze man hen alleen maar naar het kantoor van de directeur, waarna hij weer weg ging.

Een man in een deftig pak zat achter het bureau enkele papieren in te vullen toen Denise en Nicko binnenkwamen.
Hij keek op en schoof meteen de papieren opzij. "Welkom, welkom!" zei hij terwijl hij opstond en hen de hand schudde. "Noem me maar George, jullie zijn Denise en Nicko toch? Ga toch zitten! Willen jullie iets te drinken?"
Goed, dit was niet bepaald wat Denise had verwacht, ze dacht eerder dat ze een grote, dikke, oude alcoholist te zien zou krijgen in plaats van zo'n slanke, lange en goed uitziende man.
"Goedemiddag meneer, ik ben inderdaad Nicko en dit is Denise," begon Nicko al terwijl hij op een van de zachte stoelen ging zitten. "Ik zou graag iets willen drinken, wat kan u ons aanbieden?"
Denise kokhalste bijna om hoe hij zo beleefd kon doen tegen de man die hun bloedeigen zus gevangenhield.
Maar toch ging ze zitten en probeerde zo beleefd mogelijk te doen.

~

Badrani ijbeerde. Het was al zo'n vijf dagen geleden dat Jake weg liep en hij begon zich zorgen te maken. Was hij echt veel te ver gegaan? Kwam Jake nog wel terug?

Lieke bleef echter kalm. Jake kwam toch wel terug.
Badrani ging naast Lieke zitten, hij wilde enkele antwoorden hebben. "Waarom liep Jake weg? Waar dacht hij aan? Waarom is hij gestorven? En waarom blijf jij in hemelsnaam zo kalm?!"
Lieke zuchtte. "Dit heb je nou al twaalf, misschien zelfs dertien, keer gevraagd. Ik ga het je niet vertellen, duidelijk genoeg? Of moet ik het ook nog spellen voor je?"
Badrani keek haar glazig aan.
"I-K G-A H..." begon ze.
"Nee je hoeft het niet te spellen, ik ben niet zo dom."
"Nou dan, stop met vragen," zei ze pissig en draaide met haar ogen.
"Oké oké, ik zal het niet meer vragen," zuchtte hij, hij wilde geen ruzie met zijn kamergenote.
Zacht werd er op de deur geklopt.
"Lieke, zit je hier?" hoorden ze iemand fluisteren.
Badrani schrok, maar Lieke herkende de stem meteen. "Denise?" fluisterde ze terug terwijl ze naar de deur liep.
"Gelukkig, daar ben je!"
"Hoe.. Hoe wist je dat ik hier was?"
"Ik heb wat onderzoek gedaan," lachte Denise.
"Wat doe je hier eigenlijk?"
"Jou bevrijden natuurlijk!"
"Ja tuurlijk. Hoe wou je dat gaan doen?"
"Nou, ik heb wel een idee, namelijk..."
Haar zin werd onderbroken door gegil.
"Denise?"
Geen antwoord.
"Denise?!"
Er klonken voetstappen.
"DENISE!" gilde Lieke nu.
Doodse stilte.
Lieke leunde met haar rug tegen een muur aan en schoof naar beneden.
"Verdomme," mompelde ze. "Wat nu weer? Nu is Denise waarschijnlijk in gevaar. Door mij."
"Wie is Denise?" vroeg Badrani. Hij snapte er niet echt veel van.
"Mijn zus," mompelde ze zacht.
Wat nu?

~

"Meneer, is hier ergens een toilet?" vroeg Denise.
"Jazeker, hier de deur uit, eerste gang links, dan de tweede deur. Moet ik meelopen?"
"Nee danku, ik vind het zelf wel."
Maar ze was niet naar de wc gegaan.

Ze rende zo snel ze kon rechtdoor en probeerde te onthouden wat George had gezegd.
Het is hier opgebouwd met kleuren.
Bij rood zijn mensen die getraumatiseerd zijn en daarmee geholpen worden;
Oranje is voor mensen met verslavingen;
Geel voor mensen die zenuwzinkingen hebben;
Groen voor mensen die zichzelf beschadigen;
Blauw voor degene die denken paranormaal te zijn;
Paars voor kinderen;
Roze voor overige gevallen;
Wit voor medewerkers.

Blauw of paars dus. Heel misschien roze, maar ze dacht dat blauw het logischte was aangezien die ene Jake haar probleem was en niemand anders hem zag kon hij misschien een geest zijn.

Ze kwam aan bij een blauwe gang en klopte overal aan om te vragen of Lieke ergens zat.

Bij de 23e kamer had ze haar gevonden, eindelijk.
Ze wilde net haar plan uitleggen tot iemand haar van achter vastgreep. Ze gilde maar de persoon bedekte haar mond en liep met haar weg.
Ze wilde zien wie wie het was, maar ze werd over de schouder van de persoon gegooid en zag alleen nog de vloer en benen, gehult in een wit pak.
Ze spartelde, maar de greep werd daar alleen maar steviger van, dus besloot ze op te geven. Het was mislukt.

De man in het witte pak bracht haar naar het kantoor van George.
"Deze is ontsnapt," zei de man.
"Zet dit meisje neer. En wel onmiddelijk!" riep George, "Dit is geen ontsnapte, dit is een gast!"
De man schrok en zette haar meteen neer.
"Maar..."
"Niks maar!" onderbrak George hem. "Ga terug naar je post."
De man verdween met gebogen hoofd.

"Het spijt me zeer, ze zijn hier niet allemaal even slim," verontschuldigde George zich.
"Maakt niet uit hoor," lachte ze beleefd.

~

Iets later kregen ze een rondleiding.
Denise ging onopvallend steeds iets langzamer lopen en sloop weer terug naar de kamer waar Lieke zat.
"Lieke? Ik leg je het plan uit, luister je?"
"Oh gelukkig daar ben je, vertel het maar snel."
"Doe normaal. Doe alsof Jake er niet is, dan mag je waarschijnlijk gaan."
"Ik kan het proberen, maar..."
"Aah daar ben je! Praten met onze cliënten?" Lieke hoorde een mannenstem dit zeggen.
Denise vloekte. "Ik was geïnteresseerd in enkele mensen, het spijt me," zei ze beleefd.
"Dan ga je toch dichterbij kijken?" zei de man en hij lachte.
Wat gebeurt er?

De deur werd weer open gedaan en Nicko en Denise werden binnen geduwd.
"Stelletje rotkinderen," mompelde George en hij sloot de deur.

Denise stond meteen op en ramde aan de deur.

Nicko bleef echter liggen.
Hij bewoog niet.
Hij deed helemaal niets.

Wat was hier in hemelsnaam gaande?