De onzichtbare jongen

Fleur kiest

"Je gaat dit toch niet echt doen?" Vroeg Isa aan Fleur.
"Ik weet het niet." Mompelde ze zacht.
"Fleur, dat je die Niek leuk vindt, prima, maar je gaat ze toch niet bevrijden enzo, straks ziet hij jou niet eens zitten!"
"Hij heet Nicko, en hij is toevallig veel leuker dan Brian."
Isa's gezicht werd strak toen ze de naam van haar vroegere vriendje hoorde en ze keek Fleur recht in haar blauwe ogen, "Zeg dat nooit meer! Het was al moeilijk genoeg hem te verliezen, je hoeft er geen grapjes over te maken!"
"Besef wel even dat hij nooit heeft gehuilt om je en dat hij jou en mij heeft verkracht."
"Hij heeft ons niet vermoord."
"Nee, dat deed die achterlijke vriend Aaron van hem."
Isa wist even niet wat ze moest zeggen, dus ging Fleur verder, "Kijk naar jezelf, kijk naar mij. We zitten vol steekwonden die nooit zullen genezen. Ik wil er nog het beste maken en Jake is onze broer. Ik ga hem helpen."

Toen klonk er een gegrinnik vanuit de hoek van de kamer.
Fleur en Isa draaiden zich snel om en keken recht in de ogen van Jake.
"Nooit gedacht dat je zo zelfverzekerd kon zijn zusje! Vroeger deed je altijd wat Isa zei." Zei hij met een schuin glimlachje.
De meisjes knipperden verbaast met hun ogen, ze hadden hem helemaal niet horen terugkomen.
"Goed, zullen we de reddingsactie beginnen?" Vroeg hij en trok zijn wenkbrauwen op.
"Ik had het kunnen weten ook." Mompelde Isa, "Maar wat jullie doen moet je zelf weten, ik bemoei me er niet mee en ga voor de gasten zorgen." Eindigde ze haar zin en beende het kantoor uit.
"Goed, zullen we dan maar beginnen?" Vroeg Jake met een brede lach op zijn gezicht.

Denise, Nicko en Badrani praatten nog over het idee weg te kunnen uit deze plek, maar Lieke begon ineens in haar slaap te schreeuwen. "STOP. HOU JE MOND. IK WIL HET NIET HOREN, HOU OP!" Ze drukte haar handen tegen haar oren, gilde af en toe wat ze onverstaanbaars en huilde.
Denise en Badrani keken haar verbaasd aan, maar Nicko liep naar haar toe en schudde haar wakker.
Haar ogen vlogen open en ze gilde dat hij weg moest gaan.
"Lieke, rustig!" Schreeuwde hij, "Je had een nachtmerrie, rustig Lieke, het is oké."
"Nee. Het is niet oké, het is alles behalve oké!" Riep ze en ze sloeg haar armen om Nicko's nek en trok zich tegen hem aan.
Nicko was even verbaasd en dacht dat ze hem een knuffel gaf, maar hij voelde een pijn in zijn nek en besefte dat Lieke hem beet.
"LIEKE WAT DOE JE BLIJF VAN ME AF." Riep hij geschrokken en probeerde haar van zich af te duwen.
Denise gilde nu ook en vier bewakers kwamen de kamer in stormen.
Badrani schreeuwde dat er iets mis was met Lieke, de bewakers keken naar hen en probeerde Lieke los te maken.
Aangezien dat niet lukte en Nicko bleker werd besloten ze Lieke een slaapmiddel te geven, dat gelukkig wel werkte.
Ze verslapte meteen en Nicko vloog naar de andere kant van de kamer.
Twee van de bewakers namen Lieke mee terwijl de andere Nicko optilde en mompelden dat ze hem naar een ziekenzaal zouden brengen.

Denises ogen waren groot geworden en ze keek naar de vloer waar een flinke plas bloed lag.
"Niet naar kijken of aan denken." Mompelde Badrani.
"Kom, om dit schoon te maken zullen we de hele vloer moeten slopen. Jullie worden naar een andere gebracht." Zei een man die net binnen liep en bracht ze weg.

Eenmaal daar zag Badrani dat Denise bleek was en lichterlijk trilde, dus trok hij haar beschermend tegen zich aan.
Ze stonden even zo tot Denise begon te huilen.
"Het is mijn schuld. Als ik niet op zoek was gegaan naar Lieke was dit niet gebeurt. Dan zat ik nu gewoon gezellig met Jill en Zahra te shoppen en Nicko fifa te spelen met zijn vrienden. En nu kan Jake ons niet meer vinden omdat we ergens anders zitten." Huilde ze.
"Sssst, rustig Denise." Zei Badrani troostend en wreef over haar rug, "Ik snap dat dit voelt als jouw schuld, maar dat is het niet. Lieke is een onstabiel meisje. Als jullie er niet waren had ze mij aangevallen. Ze was hoe dan ook een keer door het lint gegaan, de vraag was alleen wanneer. En Jake vindt ons wel, hij is erg slim."
Hij hoorde haar ademhaling een beetje rustiger worden en ze snikte nog een paar keer. Toen liet ze hem los. Badrani pakte haar armen vast en keek recht in haar ogen.
"Gaat het weer een beetje?" Vroeg hij.
Ze knikte, maar ze leek niet overtuigend.
"Tja, dan zit er maar één ding op." Zei hij met een schuin lachje en Denise keek hem verbaasd aan.
"Kieteldood!" Riep hij en duwde haar op het bed voordat hij haar begon te kietelen.
Ze lachte en probeerde hem weg te duwen, wat natuurlijk niet lukte aangezien Badrani veel sterker was.

"Ik smeek het je, stop! Genade!" Zei ze met tranen in haar ogen. Van het lachen dit keer.
Badrani lachte ook en stopte met kietelen, waarna hij zich naast haar op het schone bed liet vallen.
"Hmm, er zit wel een voordeeltje aan, dit bed ruikt veel beter dan het vorige." Zei Badrani tegen zichzelf, maar Denise hoorde hem en lachtte er om.
Ze veegde haar tranen weg en keek naar Badrani.
"Dankje, sinds ik hier zit heb ik eigenlijk niet meer gelachen."
"Tja, het is misschien niet de leukste plek hier, maar we zullen er wat van moeten maken."
Denise knikte en sloot haar ogen. Het was laat en ze was moe geworden.

Badrani wilde opstaan zodat ze kom slapen, maar Denise pakte zijn arm.
"Blijf je ook hier slapen? Gewoon in dit bed?" Vroeg ze zonder haar ogen te openen, "Ik wil niet alleen zijn." Voegde ze er haast fluisterend aan toe.
"Tuurlijk." Antwoordde hij en ging naast haar liggen.
Hij wist zich niet echt een houding te geven, hij had zo vaak naar haar gekeken toen ze sliep dat hij haar zou kunnen na tekenen. Ze was gewoon zo mooi.
"Niet zo piereken, relax gewoon." Zei ze half slapend tegen hem, sloeg een arm over zijn borstkas en verwikkelde haar been met die van hem.
"Piekeren bedoel je?" Vroeg hij nog maar hij kreeg geen antwoord, ze sliep al.