De onzichtbare jongen

Zo vader, zo zoon. Of toch niet?

"Ben je helemaal gek geworden? Je kan werkelijk niets! Hoor je me? NIETS!" brulde George toen Badru bij zijn kantoor aan was gekomen.
"Het enige wat je moest doen was haar vertrouwen winnen zodat ik haar kon gebruiken voor mijn plan. Zelfs dat kan je niet eens."
"Eehm, ze vertrouwt me nu wel," fluisterde Badru zacht ter verdediging, maar George hoorde hem niet, hij was te erg in zijn gedachten verzonken.
""Ga," zei hij dan ook. "Ga terug naar je kamer, het meisje zal straks terugkomen."
Badru knikte en liep het kantoor uit, richting zijn kamer. Hij hoefde niet bang te zijn dat iemand hem zou zien, de bewakers en andere medewerkers kende hem dus zouden ze hem niets doen.

Hij was nog maar net terug in zijn kamer gekomen toen Lieke weer terug kwam.
"Hey," zei ze toen ze binnen kwam en ging naast hem op het bed zitten.
Badru zei niets. Hij stak alleen zijn hand op.
Lieke keek verbaasd naar zijn hand en merkte nu pas op dat ook met zijn hand iets mis was, hij miste zijn pink en wijsvinger, maar besloot er niet naar te vragen.
"Lieke, mag ik je iets vragen?"
"Natuurlijk."
"Vertrouw je mij?"
"Eehm, ik denk het wel."
"Kom dan mee, stel geen vragen. Ik zal het je nog uitleggen, later."
"Waar gaan we heen?"
"Alstjeblieft, geen vragen. Doe gewoon wat ik zeg."
Lieke knikte voorzichtig. "Oké."

Badru liep naar de deur en wenkte Lieke.
"John, doe de deur open," fluisterde hij waarna de deur inderdaad open werd gedaan.
Lieke keek hem met grote ogen aan, maar dat negeerde hij. Er waren belangrijkere dingen nu.
Hij liep de kamer uit en gebaarde dat ze mee moest gaan, hij wilde weg. Weg uit dit gebouw. Weg van zijn vader.

Ze waren goed op weg, er werden geen vragen gesteld omdat de bewakers wisten dat Badru zijn kamer uit mocht.
Ze waren in een stukje waar geen bewakers zaten zodat Badru haar alles uit kon leggen.
"Ik ga je helpen hier uit te komen. Ik wil ook hier uit namelijk."
"Dat kan niet. Nicko, Denise en Badrani zijn hier nog en Jake is al bezig met me hier uit te krijgen."
"Werk alstjeblieft mee, ik kan ons hier snel uitkrijgen, ik..."
"Je zou hem beter niet geloven," onderbrak iemand hem.
Ze keken beide op en zagen Jake staan.

"Wie ben jij en wat doe je hier?" vroeg Badru op gebiedende toon.
"Dus je ziet hem? Maar je zat in geel, hoe kan dat?" vroeg Lieke oprecht verbaasd.
Badru snoof. "Ik ben paranormaal begaafd, net als Badrani. Maar ik zag hoe onze vader met Badrani omging, en besloot dat ik het beter geheim kon houden."
Jake bekeek hem minachtend. "Iemand die zijn gaven achterhoudt verdient ze niet. Maar Lieke, hij is de zoon van George, dat wist je al. Maar wist je ook dat hij van zijn vader jouw vertrouwen moest winnen zodat George je kon gebruiken voor een of ander plan?"
Lieke keek Badru verontwaardig aan. "Is dit waar? Ik vertrouwde je!"
"Nee, luister. Dat klopt, maar ik werk niet meer mee. Ik probeer je echt hier uit te krijgen."
"Geloof het niet Lieke, ik heb zojuist Badrani en Denise bevrijd, ik kan jou..."
Ook Jake werd ondebroken door iemand. "Ik denk dat ze Badru nog eerder kan vertrouwen dan jou, Johannes Alphons Krijn Eugène," zei een vrouwelijke stem die Lieke en Badru niet kenden.

Jake draaide zich direct om, er was maar één persoon die hem met zijn volledige naam aansprak en dan ook alleen als ze boos was. "Isa?"
Het meisje liep enkele stappen naar voren. "Ja, ik ben er. Fleur liet me weten dat ik moest komen."
"Hoe?"
"We zijn een twee ling en we zijn bijna tegelijk gestorven, dan heb je als geest telepatisch contact."
"Sorry, wie ben jij precies?" vroeg Lieke nu, ze snapte er niet veel van. Ze had de naam Isa wel eens gehoord, maar wist niet meer wie het was.
"Laten we eerst terug gaan naar jullie kamer, daar leg ik alles uit," antwoordde ze echter waarna ze gebaarde dat Badru en Lieke de weg moesten wijzen.

Eenmaal terug in de kamer gingen Lieke en Badru op het bed zitten en wachtte tot Isa de uitleg zou geven.
"Fleur vertelde me wat Jake je heeft wijsgemaakt," richtte Isa zich tot Lieke. "Hij heeft je verteld dat als je zou sterven je altijd met hem kon zijn, maar dat je dan wel achttien moest zijn, toch?"
Lieke knikte.
"Dat klopt niet. Paranormaal begaafde mensen boven de achttien..." ging Isa verder maar ze werd onderbroden door Jake. "Ze is inmiddels zestien, Isa."
"Vijftien," verbeterde Lieke hem waarna Isa lachte. "Ik merk wel dat je van haar houdt, als je haar leeftijd niet eens weet."
"Isa, luister..."
"Nee, ik heb genoeg van jou. Je bent een eikel, je bent precies zoals onze vader, je bent niets waard!" barstte ze los. "Dus hou nu maar gewoon je mond! Ik weet namelijk ook wat er gebeurt als een paranormaal begaafd mens sterft. Zij mogen kiezen wat ze willen. In dit geval zal ze geest worden, voor jou, en als een paranormaal begaafd mens geest wordt, wordt een de geest waar ze het meeste mee om ging weer menselijk, in dit geval jij dus, Jake."
Lieke had goed geluisterd en haar mond viel open van verbazing.
"Jake, is... is dit waar?" vroeg ze met tranen in haar ogen.
"Nee, Lieke geloof me, alstjeblieft! Als geest mag je weigeren om menselijk te worden."
Lieke stond op en pakte Badru's hand. "Kom mee Badru, jij wist hoe we hier weg konden komen," zei ze nu zonder enkele emoties. "Ik wil weg hier, nu."