Gün çingeneler gibi göçebeydi ufukta.
Çimenler üzerine yuvarlandığımız gün,
Akarsulardı gittikçe kararan boşlukta.
Sularda yüzünden yayılan tatlı bir hüzün...
Göğe yükselen ay on dördündeydi.
Gece akasya dalında asılı gölgeydi.
Bahtiyar başımız aynı penceredeydi!
Hala o penceredeyim, lakin sular ölgün,
Sen yoksun ki sularda ay görünsün...
Cahit Sıtkı TARANCI
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Buruk
PoetryEvrende bir zerre bile değilken Koca kainatın derdini sırtıma yüklemişler Hissedebiliyorum... TAMAMLANDI
