DİNMEYEN ACILAR

duygusal anlar...

    Annemlerin gelmesine çok az kalmıştı.Çok heyecanlıydım ve korkuyodumda.Ya beklediğim gibi olmazsa.Ya kötü şeyler olursa.Annemler beni affettiklerini söylemişlerdi ama ya affetmedilerse beni.İzin vermezlerse evlenmemize.Kızdılarsa bana.Ne yapardım o zaman.Off.Çok korkuyodum.Heyecandan kalbim duracaktı nerdeyse.Bi an önce gelsinler istiyodum ama gelmeleri uzun sürücekti biraz.Çünkü biz İzmir deydik onlarda Balıkesir de.Çok bi mesafe yoktu ama genede uzun sürüyodu işte.Çok özlemiştim onları.Sadece bi gün ayrı kalmıştım ama belkide suçluluk duygusunun getirdiği bi özlemdi bu.Korkunun getirdiği bi özlem.Ben terasta bu düşüncelere dalmışken Orkun'un sesiyle irkildim.

"Bukre."

"Efendim."

"Annenler yaklaşmışlar galiba az önce telefonda konuştum gelmek üzereler.Aşağı gel istersen."

"Tamam bitanem.Geliyorum." 

"Tamam sevgilim." Gülümsedi.Onun gülümsemesi her şeyi unutmama yetiyodu zaten.

Biraz daha terata durduktan sonra merdivenlere doğru ilerledim ve o an zilin çaldığını duymuştum.Sonunda gelmişlerdi.Bi an elim ayağıma dolaştı ne yapacağımı şaşırdım ve sonunda aşağı inmem gerektiğini akıl edebildim.Koşarak indim.Feride hanım kapıyı açmıştı.İşte annem babam ve Çağdaş karşımdaydı.O an dondum kaldım.Bana bakıyolardı.Gözlerim dolmuştu.Suçluluk duygusu sarmıştı her yanımı.Kalbim güm güm atıyodu.Sanki yerinden çıkacaktı.Sakin olmalıydım.Her geçen saniye bakışları kalbime işliyodu.Canım yanıyodu.Annemin gözleri dolmuştu.Meleğim benim gözlerinden belliydi devamlı ağladığı.

"Anne!!" diyebildim sonunda.Sesim titriyodu.

"Kızım.."

Yanına gittim ve sarıldım sıkıca.

"Özür dilerim anne.Çok özürdilerim.Böyle olsun istemezdim ama yapamazdım onunla mutlu olamazdım."

"Affettim kızım affettim bitanem."

Babama baktım.Gözleri dolmuştu onunda.Çok duygusal birisiydi babam.Söz konusu ben olunca tutamazdı göz yaşlarını.Babamın yanına gittim hemen.Sarılamadım hemen.Korkuyodum çünkü.

"Baba!Affettinmi beni?"

"Affettim kızım.Sen benim biricik kızımsın.Bitanecik kızımızsın sen bizim.Küsebilirmiyim ben sana?"

"Seni çok seviyorum baba."

"Bende seni seviyorum kızım." 

Sarıldım sıkıca ona.Çağdaş köşeye çekilmiş bana bakıyodu.

"Çağdaş küsmüyüz?"

"Bilmem.Küsmüyüz?"

Gülümsedim ben gülümseyince oda güldü.

"Gel buraya." dedim ve sarıldım.Orkun da o anki duygusal havayı azda olsa dağıtmak için 

"Ayakta kaldınız.Salona geçelim isterseniz."dedi.

Hep birlikte salona geçtik.İlk önce bi sessizlik oldu.Daha sonra Feride hanım girdi söze.

"Tekrar hoşgeldiniz.Yolculuğunuz nasıl geçti."

"İyiydi fazla trafik yoktu rahat geldik." dedi annem.

"Karnınız açtır.Bişeyler hazırlayalım isterseniz.Aç durmayın.Sonra oturur konuşuruz."

"Sağolun.Zahmet vermeyelim sizede."

"Yok ne zahmeti.Sena hadi biz bişeyler hazırlayalım."

Senada ordaydı.Onsuz olmazdı.:)Onlar mutfağa bişeyler hazırlamaya gittiler.Odada annem babam Çağdaş ben ve Orkun kaldık.Orkun bişeyler söyleyecek ama nasıl söyleyeceğini bi türlü bilemiyor.Onun o halini görünce bi an gülme geldi.Ama gülemedim.Sonunda lafa girdi.

"Ben ne diyeceğimi bi türlü bilemedim.Yani size böyle bişey yaşatmak istemezdik ikimizde.Çok özürdileriz.Sizleri çok üzdük.Böyle olsun istemezdim."

"Olan oldu artık.Size kızsak günlerce affetmesek bişey değişmeyecek.Bukre benim kızım.Eninde sonunda affedeceğim onu.Bu yüzden günlerce sizede kendimizede eziyet çektirmeye hakkımız yok.Bundan sonra hata yapmamaya çalışın."diye cevap verdi babam.

"Bende Bukreyi en az sizin kadar seviyorum.Onu alıp getirirken bi yandanda ailesinden tamamen koparmış olmaktan çok korkuyodum ama öyle olmadı.Anlayışınız için çok teşekkür ederim."

"Gençsiniz.Elbet hata yapacaksınız.Önemli olan bu hatalardan dersinizi almış olmanız."

"Teşekkürler.Söz veriyorum kızınızı hiç üzmiycem."