DİNMEYEN ACILAR

mutluluk yolunda ^_^

Hala rüyada gibiydim.Sonunda sevdiğim insanın yanındaydım kendimi onun yanında o kadar güvende hissediyodumki sanki bi tek o olsa yetermiş gibi.Gülümsüyordum günler sonra ilk defa yüzümde bi tebessüm belirmişdi.

Ama çok uzun sürmedi.Birden ardımda bıraktıklarım geldi aklıma.Ailem.Ben nikah salonundan çıkarken ki bakışları hala gitmiyo gözümün önünden.O kadar çaresiz ve üzgün bakıyolardıki.Annemin gözlerinin dolduğunu görmüştüm.Sonra yaşlar birer birer döküldü gözlerinden.İşte o an her şey durdu sadece onlara bakıyodum annemle babama ve sonra ağlamaya başladım kafamı iki yana sallayarak sessizce "Özür dilerim.Beni affet." demiştim ve "Affettim" dedi gözleri yaşlı bi halde ve son kez dönüp baktım onlara o masum ve çaresiz bakışları hala gitmiyodu gözümün önünden.O anı tekrar hatırlayınca kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım.Orkun bi an endişelendi bana korku dolu gözlerle bakıyodu ve "Noldu?" diye sordu.

"Ailem.Onları çok üzdüm.Onları bi daha görememekten korkuyorum.Onları görebilirim dimi?"

"Tabikide onları göreceksin.Onlar senin ailen.Onları silemezsin.Onlar sana kıyamaz sen onların bitanecik kızısın."

"Öyleyim dimi hem annem bana affettim demişti affettiler beni.Çok seviyo onlar bana kıyamaz onlar yapamaz bensiz."

"Evet ama sen önce bi sakin ol sil bakıyım o gözyaşlarını.Hiç yakışıyomu sana ağlamak.Bak mutluyuz artık birlikteyiz bi daha hiç ayrılmıycaz.Bizi ancak ölüm ayırabilir bundan sonra."

"Seni çok seviyorum."

"Bende seni."

Sımsıkı sarıldı.Dakikalarca sarıldık.

"Orkun."

"Söyle sevgilim."

"Biz nereye gidiyoruz nerde kalıcaz.."

"Bizeee."

"Size?"

"Bak bugün beni annem gönderdi.Madem seviyosun git ve o kızı al getir.Seviyosan bunu yap ikinizede yazık etme dedi ve şimdi evde bizi bekliyo."

Şaşırmıştım.

"Benn yani şimdi annenn evde bizimi bekliyo?"

"Evet"

"O zaman gidelim kayınvalidemi bekletmek olmaz."

"Tamam hadi gidelim."

Dedi ve yarım saat sonra evin kapısındaydık.Çok utanıyodum ve korkuyodum ne ile karşılaşacağımı bilmiyodum.Zili çaldık ve kalbim hızla atmaya başladı.GÜM GÜM GÜM GÜM.Allah ım nolur güzel bi karşılaşma olsun nolur.Ve kapı açıldı.Bi kız açmıştı kapıyı.Galiba bu Orkun un devamlı bahsettiği küçük kardeşi Esila ydı.6 yaşında çok tatlı bi kızdı.Sarı saçları bukle bukleydi.Orkunu görünce hemen kucağına atladı ve ona sımsıkı sarıldı.Abisini ne kadar çok sevdiği belliydi.Çok mutlu olmuştu onu görünce.Sonra bana baktı ve o tatlımı tatlı sesiyle ve konuşmasıyla;

"Abi bu abla kimki? Abla sen neden öyle giyindin? Gelinmi oldun yoksa sen? Damadın nerde ki senin? Onu neden getirmedin?"

Ard ardına sıralamıştı soruları ee tabi çocukta haklı kapıda gelinliğimle dikiliyodum.

"Esilacım Bukre ablan bugün misafirimiz ben sana sonra anlatırım istersen bu kadar sıkmayalım önce bi içeri geçelim.Annem yokmu?"

"Tamam abicim.Annem yukarda."

"Tamam.Gel Bukre içeri geçelim sana yardım ediyim istersen.Ayakkabılarını çıkarabilcekmisin?"

"Evet tabi çıkarabilirim." dedim ve ayakkabılarımı çıkarıp içeri geçtim.