the perfect love ft. fource

hoofdstuk 5.

pov anna

Ik ben net terug uit de stad. Ik ben met de bus naar de stad gegaan, en ik wou ook met de bus terug, maar Ian stond erop dat hij me naar huis zou brengen. Hij is zo lief... Ik pak mijn fiets uit de schuur en stap op. Ik fiets zo snel ik kan naar Nikki's huis. Onderweg word ik nageroepen door mensen die vinden dat ik te snel fiets, maar ik negeer ze. Als ik er ben klop ik op het raam met ons geheime klopje. Ze doet meteen open. Ze begint meteen te stotteren. 'l-luister Anna, i-ik kan h-het uitleggen..' Ik storm haar huis in, loop de trap op en ga op haar bed zitten. Nikki komt langzaam in beweging en komt achter me aan. ze ploft neer op haar zitzak. Het is stil. Hoe vaak hebben we het wel niet over jongens gehad in deze kamer? Er komen allemaal herinneringen naar boven. Ik vecht tegen mn tranen, maar ik voel dat het al te laat is. 'Hoe kon je dit nou doen..?' snik ik. Ze begint ook te huilen. 'I-ik.. Ik kon het je gewoon niet vertellen... het mocht niet...' fluistert ze zachtjes terug. 'oh!? en sinds wanneer hou jij je aan regels?! Ik heb jou toch ook altijd alles verteld!' ik barst bijna uit mn vel van woede. 'IS DIT WAAROM JE IAN ALTIJD ONTVLUCHT!? HMM!? IS DAT HET SOMS?! DACHT JE SOMS DAT JE DAT VOOR ALTIJD KON DOEN?!' Ik voel hoe al mn woede van de laatste paar maanden eruit komt. sinds Ian bij ons op school zit hebben ik en Nikki nauwelijks afgesproken, en als Ian vroeg aan mij of ze meeging, omdat hij niet tussen mij en Nik in wou komen te staan zei ze ALTIJD nee. 'Dat is het niet! ok?! jij bent degene die haar mond altijd voorbij praat! Mijn leven is zo k*t door jou!' schreeuwt Nikki. Het komt aan als een klap in mijn gezicht. ik voel hoe ik steeds verder val in een eindeloos, diep gat. Ik zie dat Nikki spijt heeft van wat ze net heeft gezegd. 'oh..? zit het zo..? nou, dan ga ik toch weg uit je leven..' zeg ik gekwetst. ik sta langzaam op. ik doe de deur open. ze roept me na. 'nee Anna wacht ik bedoelde het niet zo-' ik heb de deur van haar kamer al dichtgeslagen. ik ren de trap af, spring op mn fiets en sjees naar huis.  Eenmaal thuis aangekomen smijt ik mijn fiets in de schuur, ga ik naar mn kamer, sluit me op en huil. Ik heb in mn leven nog nooit zo hard gehuild.