the perfect love ft. fource

hoofdstuk 9.

POV Niels

Ik vlieg snel de bezemkast in, omdat er iemand aankomt. Waar kan ik me verstoppen?! Ik besluit achter een paar bezems te gaan zitten. Ik hoor dat de persoon dat eraan komt nu heel dichtbij is. 'ik moet even wat halen voor die penstrepen op mijn bureau, ik bel je zo terug. Tot zo!'hoor ik haar zeggen. Tenminste, ik denk dat het een zij is. Ik hoor getik van hakken op tegels. En dan vliegt de deur open. Het is een redelijk lange vrouw van rond de 45 in een blauw mantelpakje. Ze heeft een wit shirt onder het mantelpakje aan en het rokje is veel te kort. Dat vindt ik tenminste. ze heeft roodachtig haar, overduidelijk geverfd, in een strakke knot gebonden. Haar haar glimt van de haarlak en gel. Ze heeft een bril met van die touwtjes om haar nek. Ze zet hem op. 'waar staat het toch..' hoor ik haar mompelen. Dan zie ik het flesje dat ze nodig heeft. Het ligt achter mij! Ik pak het flesje en leg het zo stil mogelijk op het verste plankje waar ik bij kan. Ze draait zich om, precies wanneer ik mijn hand terug wil trekken. Ik schrik zo dat alle bezems op de grond vallen. Ik had net nog een muurtje van bezems om me heen, nu staat er niks meer. De vrouw gilt hysterisch. 'HEEEELP! INDRINGEEER! INDRINGEEER!' Ze begint me te slaan met een theedoek. 'Auwie..' zeg ik zachtjes, ook al doet het geen pijn. 'WIE BEN JIJ?! EN WAT DOE JE HIER?' De vrouw gilt nog steeds. 'Andy! Dus hier was je!' Hoor ik een bekende stem zeggen. Anna is hier! 'Wat? Wie is Andy?' De vrouw gilt niet meer, maar klinkt heel verbaast. 'Het spijt me heel erg mevrouw, Andy kent de weg hier nog niet zo goed. Andy is de uitwisselingsstudent uit Duitsland waar u vorige maand toestemming voor hebt gegeven, weet u nog?' Gelukkig weet Anna dat ik heel goed met een Duits accent kan praten. Anna klinkt heel overtuigend, ik zou zelf nog geloven dat ik een uitwisselingsstudent ben. 'Ehh.. oh ja! dat weet ik nog!' De vrouw klinkt minder overtuigend. 'Jullie hoeven jullie niet te melden voor deze ene keer, ga maar naar de kantine ofzo.' Anna helpt me overeind. 'Dankuwel mevrouw!' zegt Anna. Ze heeft mn hand nog niet losgelaten en knijpt in mn hand als teken dat ik ook dankuwel moet zeggen. ik zeg dankuwel in mn beste Duitse accent. 'Wat schattig! Zijn jullie een stelletje?' kirt de vrouw. Ik antwoord: 'Ehh, ja! We zijn een stelletje!' Ik sla een arm om Anna's taille heen. 'Yep, we zijn een stelletje..' Ik voel hoe akward Anna zich voelt. 'Nou, het was leuk om kennis te maken, maar wij gaan weer. Dag!' Ik laat Anna's taille los en pak haar hand. De vrouw kijkt ons na. 'Wat zijn ze schattig samen...' zucht ze. Zodra we uit het zicht zijn laat ik Anna's hand los. Anna geeft me een klap met haar rugzak. 'WAAROM DEED JE DAT NOU?!' fluisterschreeuwt ze. 'We zijn nou toch weg? Die vrouw dacht dat wij een stelletje waren, dan konden we toch net zo goed meespelen?' Ik vind het grappig hoe boos ze is. Haar wangen worden heel schattig lichtjes rood, en ik zie dat ze op het punt staat me nog een klap met haar rugzak te geven. Ik doe een stapje achteruit. Anna begint te lachen. 'Ben je nou serieus bang voor mij?' Ik bloos. 'Nou ehh.. Die rugzak deed pijn hoor!' Anna begint nog harder te lachen. 'pfft.. Ik heb niet eens boeken in mn rugzak! Al mn boeken zitten in mijn kluisje!' Ian en Jannes komen aangelopen. 'Waarom gaat Anna stuk?' vraagt Jannes. 'Ik vertel alles onderweg naar het station wel,' antwoordt Anna. 'We moeten wel opschieten, want de trein vertrekt over 20 minuten!' zegt Ian. 'Anyways, het station is 5 minuten lopen, dus we komen wel op tijd. laten we gaan!' 

We lopen naar het station terwijl Anna alles verteld. Ik ben er achter gekomen dat die vrouw de directrice van de school is. bij het station aangekomen moeten we rennen, we zien de trein al. De deuren gaan al dicht! Ik ren zo snel als ik kan naar de trein en klik op het knopje op de deur om de deur open te houden. Eenmaal binnen zoeken we een tafeltje en ploffen we neer. We zitten alleen in een coupé. 'We waren bijna te laat door jou!' Zeg ik tegen Jannes. 'sorry hoor, ik kan er ook niks aan doen dat die ijsjes er zo lekker uitzagen!' hij kijkt nep-schuldig. De trein vertrekt met een schok. Ian zit naast Jannes en duwt het ijsje in Jannes zn gezicht. Dan barsten we in lachen uit. Er komt een oude vrouw de coupé binnen. 'Zozo, had dat meisje niet genoeg aan 1 jongen? wat een sl*t..' mompelt ze. 'Pardon mevrouw?' roep ik verontwaardigd uit. 'Ik wil niet onbeleefd zijn, maar we zijn gewoon een vriendengroep hoor! Dat kan toch gewoon! Dat het in uw tijd anders was betekend niet dat het nu hetzelfde is!' Ik kan niet geloven dat die vrouw dat echt zei! 'Laat haar maar Niels, het is ok..' Anna probeert me te sussen. 'Het is niet ok Anna!' Ook Ian staat nu op. 'Inderdaad niet!' Jannes is ook opgestaan. 'Nou, doe eens niet zo brutaal, snotapen!' snauwt de vrouw. 'U gaat nu sorry zeggen tegen haar!' Ik duw Anna naar de vrouw toe. De vrouw wil blijkbaar geen sorry zeggen, want ze trekt hard aan Anna's haar. Anna gilt. ze valt met een harde klap met haar hoofd tegen de hoek van de tafel aan, en valt daarna bewusteloos op de grond. Er zit een wond op haar hoofd, waar bloed uit komt.'BENT U HELEMAAL GEK GEWORDEN?!' schreeuwt Ian. Ik heb Ian nog nooit zo boos gezien. Ik zie dat Ian de vrouw wil slaan, maar ik trek hem terug. Ik duw de vrouw op het bankje, en de vrouw begint hysterisch te huilen. Ik ga met de jongens om Anna heen staan. Ian is gehurkt naast Anna gaan zitten, en Jannes pakt water uit zn tas. Jannes pakt wat water en doet het op een doekje, en dept daarna op de wond.'Ga hulp halen!' zegt Ian. Ik wil net de coupé uitlopen, als de conducteur binnen komt.'Wat is hier in vredesnaam aan de hand?!' zijn stem buldert door de coupé. Het is in 1 keer stil. De vrouw begint weer te huilen. 'ZIJ HEBBEN HET GEDAAN! IK ZAG HET ZELF! HET MEISJE WOU NAAST MIJ KOMEN ZITTEN, EN TOEN SLOEGEN ZE HAAR! HET WAS ZO VRESELIJK OM TE ZIEN..' de vrouw huilt met hoge stoten. 'WAT?! DIT HEBBEN WIJ NIET GEDAAN! WAAROM ZOUDEN WE ANDERS OM HAAR HEEN STAAN EN HAAR WOND VERZORGEN?!' schreeuwt Ian. Ik zie dat Jannes steeds bleker word. 'Jongens, bel een ambulance ofzo, want we hebben hier wel een gewonde!' ik pak mijn telefoon erbij, en wil 112 bellen, maar de conducteur zegt dat hij 112 al een seintje heeft gegeven. De conducteur slaat een arm om de oude vrouw heen.'Het komt goed mevrouw, die jongens krijgen hun verdiende loon.' De vrouw huilt al minder hard. 'WIJ HEBBEN DIT NIET GEDAAN! SNAP DAT DAN!' ik voel dat er tranen over mijn wangen heen lopen. Huil ik? Ik heb niet meer gehuild sinds... Het ongeluk. Dat was het vreselijkste wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Waarom huil ik nu eigenlijk? Omdat we beschuldigd worden van iets vreselijks? Of omdat ik om Anna geef? Ik weet het allemaal niet meer...

sorry dat ik zo lang niet meer heb gepost! Ik ben best wel lui en ik had nog geen antwoord op de vraag of ze de directrice moesten tegenkomen of niet. Anyways, omdat het zo lang duurde heb ik een hoofdstuk van 1300+ woorden geschreven! Vergeet niet op het sterretje te klikken! En superbedankt voor 1.4k!