By Michael Juha
getmybox@hotmail.com
fb: Michael Juha Full
---------------------------------
Sobrang saya ko nang nalamang mahal din pala ako ni Jerry. Ngunit malungkot din dahil nalaman ko ito sa oras naman na lumisan siya. Sobrang ironic dahil imbes na magtampisaw kami sa saya na nalamang mahal pala namin ang isa't-isa ay hayun, nakadagdag pa ito sa lungkot at pananabik ko sa kanya. Lalo na kapag nasa tindahan ako at uupong nakaharap sa puwesto niya. Mapapaiyak na lang ako. Para akong isang baliw na umiiyak nang walang dahilan. Syempre, hindi ko naman masabi kahit kanino ang nararamdaman ko. Una, hindi ko naman talaga tanggap nang buo na nagmamahal ako ng isang lalaki. Ang bata ko pa kasi sa panahong iyon. Isa pa, noon ko pa lang naranasan ang ganoong klaseng emosyon, ang ganong klaseng pakiramdam. Nalilito ako. At natakot akong malaman ng mga kaibigan namin na ganoon ako, bakla at may relasyon kami. Ngunit hindi ko rin maipagkailang hinahanap-hanap ko siya. Na matinding sakit ang nararamdaman ko sa paglisan niya.
Halos araw-araw ay lihim akong umiiyak. Sa school, sa bahay, sa tindahan, sa kahit anong bagay na nakikita ko at nagpapaalala sa akin kay Jerry. Para akong mababaliw sa matinding pagkalito at bigat ng dinadala. Dahil wala akong mapagsabihan ng aking mga problema, gumawa na lang ako ng diary kung saan ay isinulat ko ang aking mga saloobin.
Day 1: "Dear Jerry, kumusta ka na riyan? Sana ay nasa mabuti kang kalagayan. Ako rito, heto, sobrang na-miss kita. Di ko nga alam kung ano ang gagawin eh. Ang sakit pala na maiwan ng isang best friend. Para tuloy nagsisi ako kung bakit naging best friend pa kita. Parang hindi ko kayang mabuhay na malayo sa iyo 'tol. Ang ginawa ko na lang kanina ay nagpunta sa bahay-kubo ng itay sa gilid ng ilog, iyong palagi nating pinupuntahan kapag naliligo tayo o kung mag-iinuman. Natandaan mo pa ba ang unang nangyari sa atin doon? Na-miss ko rin iyon... Sa kaiiyak ko kagabi ay nakatulog na pala ako roon. Halos hating gabi na nang nagising ako at umuwi ng bahay. Nagalit nga ang inay. Oo nga pala, nabasa ko iyong sulat mo kung saan ay sinabi mong mahal mo ako. Alam mo, sobrang saya ko. Kasi, ganoon din ako sa iyo. Bagamat hindi ko pa naranasan talaga ang magmahal, pero sa palagay ko ay ito na iyon eh. Kasi, ewan, parang di ko talaga kaya na di kita kasama eh. Heto nga, habang nagsusulat ako sa iyo, tumutulo ang luha at sipon ko. Ang sakit sa dibdib. Sobra. Gusto ko mang sabihin sa ibang kaibigan natin ang nararamdaman ko upang gumaan ang pakiramdam ko ngunit hindi puwede eh. Alam mo naman siguro kung bakit..."
Day 2: "Dear 'Tol, kanina nanuod ako ng sine doon sa beta-house na suki natin. Gusto ko kasing kahit papaano ay malimutan kita. Comedy kasi iyong palabas. Gusto kong sumaya. Kaso, umiiyak pa rin ako. Paano kasi naalala ko iyong beta-house na iyon kung saan tayo unang nanood dala-dala natin iyong isang supot ng setserya at isang naka-plastic na softdrinks na dalawa tayong nag-straw. Tapos, ang lakas mong sumipsip ikaw ang nakaubos. Tapos sabi mo ako ang nakaubos. Ang kulit mo lang at ang ingay 'di ko maintindihan ang kuwento. Ganoon pa rin kanina. Di ko maintindihan ang kuwento dahil kusang bumabalik-balik ang mga alaala ko sa iyo sa loob ng beta-house na iyon. Ang kaibahan lang kanina ay ang sakit na naramdman ko kasi wala ka. Ewan ko 'tol, hindi na yata kita mabura pa sa aking isip. Sige 'Tol, mag-ingat ka na lang d'yan ah."
Day 3: "Dear 'Tol, hiyang-hiya talaga ako kanina. Paano ba naman, sa Values Education class namin, kinuwento ba naman ng teacher ang buhay mo. Kasi nga raw, naghirap ka, ginawa ang lahat upang makatulong sa iyong inay at mga kapatid. Masipag at ngayon ay ipinadala sa Maynila upang doon mag-aral. Ikaw ang ginawa ng teacher namin na karapat-dapat na tularan. Hindi ko maiwasang hindi mapaiyak kahit anong pigil ko. Ang siste, binanggit pa talaga ng teacher na ako ang kaibigan mo. Syempre napaiyak na nga ako, tapos lahat sila ay nagtitinginan sa akin. Bad trip! Hindi ako makapunta ng CR dahil baka isipin na nag walk out ako o nagalit... Kakainis! Kaya pinigilan ko na lang ang mga luha ko na huwag dumaloy. Sobrang bad trip. Pati ba naman si Ma'am ay pinapahirapan ako."
